Obciążenia to rzecz względna. To, co dla ciebie jest lekkie, dla kogoś może być sporym wyzwaniem, tak samo jak twoje maksy służą komuś za ciężary rozgrzewkowe. Twoje wyniki wydają mi się być w porządku. Wprawdzie nie nastawiałbym się na bicie rekordów w trójboju, ale gdy celem jest poprawa sylwetki, to nie ma to większego znaczenia. Tak długo jak będziesz stawał się silniejszy i dobrze się odżywiał, będziesz rósł.

Oczywiście twój potencjał rozwojowy w wieku 41 lat jest znacznie mniejszy niż gdy byłeś o połowę młodszy, ze względu na naturalne zmniejszenie produkcji testosteronu i hormonu wzrostu. Ale to nie oznacza, że nie jesteś już w stanie robić postępów. Zbliżasz się już do wieku średniego, więc dbałość o to by uniknąć kontuzji jest bardzo dobrym podejściem. Podobnie jak nie masz szans na wzrost równie szybki jak w młodości, tak samo wszelkie ewentualne kontuzje będą goić się znacznie dłużej.

Przed przejściem do dużych ciężarów zawsze daj sobie dużo czasu na rozgrzewkę i staraj się dobierać ciężary na 10−12 powtórzeń na górną cześć ciała i 12–20 na dolną. Robienie niewielkiej ilości powtórzeń nie ma sensu, bo przecież nie siła jest twoim celem. A jeśli miałeś problemy z barkiem, to szczególnie dbaj o technikę podczas treningów barków i klatki piersiowej.

Jeśli chodzi o rzeźbę, to przecież znasz receptę: dieta i aeroby! Mówisz, że nigdy nie próbowałeś zrobić prawdziwej redukcji. Przyjacielu! Zawsze najlepszym momentem jest obecny!

Cały artykuł można przeczytać w październikowym "Muscular Development"
 

Zgadzam się z Tobą − ramionom Hida daleko do 56 cm. Nie wiem, czy to on tak powiedział, czy dziennikarz na tyle je ocenił. (Powinienem tutaj nadmienić, że angielski Hida jest coraz lepszy, choć nadal nie nazwałbym go płynnym). Jeśli jeszcze na to nie wpadłeś, to pamiętaj, że jeśli chodzi o wagę i wymiary, w tym sporcie ludzie zawsze będą trochę przesadzać. To dosyć głupie, bo sporty takie jak kulturystyka oceniane są w 100 procentach na podstawie wyglądu, liczby nie mają tu znaczenia.
 
Dam Ci przykład: facet może mieć ramiona, które pozostają w tyle za resztą jego sylwetki. Powiedzmy, że waży 118 kg na rzeźbie. Może twierdzić, że jego ramiona nie są słabe, bo dokonano ich oficjalnego pomiaru i mają 50 cm w obwodzie. Jednak gdy widzimy go na scenie, jego barki, klatka i plecy przyćmiewają ramiona, czyniąc je małymi w porównaniu do reszty ciała.
 
W przypadku Hida naprawdę nie mam pojęcia, ile mają jego ramiona. Myślę, że około 50 cm. To nie ma jednak znaczenia, bo wyglądają fantastycznie i są jego mocną stroną. Branden Ray to kolejny przykład. Jego ramiona wyglądają niesamowicie, ale nie sądzę, żeby ich obwód przyprawiał o zawrót głowy – powtórzę jeszcze raz, to nie ma znaczenia. Ta sprawa powraca jak bumerang, ponieważ dwa pytania, które kulturyści słyszą od dziesięcioleci i słyszeć będą zawsze, brzmią: „Ile bierzesz na klatę?” oraz „Ile masz w łapie?”.

Gdy ktoś krzyżuje ręce w trakcie tego ćwiczenia, mówi mi to, że nie potrafi napinać mięśni piersiowych. Powinieneś być w stanie uzyskać pełne napięcie, stykając ze sobą dłonie. W rzeczywistości człowiek z naprawdę grubą klatą nie będzie musiał nawet łączyć dłoni! Ćwiczenie to możesz wyobrazić sobie jako pozę, która je imituje – most mascular. Jeśli zobaczysz w niej kogoś krzyżującego ręce, to będzie to albo zupełny żółtodziób, albo ktoś, kto nigdy nie nauczył się prawidłowo pozować. Krótko mówiąc, nie krzyżuj rąk!

Trójka, o której wspomniałeś, to definitywnie najciężej trenujący zawodowcy na świecie. Mimo to mocno wierzę, że przy motywacji dobrego trenera, wycisnęliby z siebie jeszcze więcej. Dlaczego? Wszyscy jesteśmy ludźmi i reagujemy na ból. Oczywiście większość zawodowców toleruje więcej bólu i wykonuje serie do momentu, którego nie osiągnęliby zwykli śmiertelnicy. Natomiast zaletą pracy z trenerem – ze mną czy kimś innym – jest to, że my nie czujemy twojego bólu. Będziemy cię poganiać, aż dojdziesz do ostatecznej granicy i dosłownie nie będziesz już mógł się ruszyć ani grama.  Ciekawe, jak często wymienia się Paula Dilletta, gdy mowa o leniwym zawodowcu, który nie trenował ciężko. Rzeczywiście, ćwicząc samemu, Paul miał tendencję do obijania się, ale mogę was zapewnić, że pod moim okiem daleko mu było do leniucha. Nie zajmuję się klientami, którzy nie mają ochoty ciężko pracować. Paul robił dokładnie to, co mu mówiłem, i przy każdym treningu dawał z siebie wszystko. Kolejną zaletą pracy z trenerem jest to, że w ciągu ostatnich tygodni przed zawodami każdy ma naturalną tendencję do zwalniania i nie trenowania tak ciężko, jak zwykle. To całkowicie zrozumiałe. Jesz mniej i robisz więcej aerobów, dlatego poziom twojej energii jest mniejszy niż zwykle. Natomiast zawsze uważałem, że lżejszy trening i zmniejszanie intensywności przed konkursem to wielki błąd. Mięśnie tracą wtedy gęstość i pełność. W czasach, gdy jeszcze startowałem, używałem tych samych ciężarów poza sezonem, jak i w trakcie przygotowań do zawodów. Wiedziałem, jak wielki wpływ ma to na ostateczny wygląd na scenie. Twoje ostatnie pytanie dotyczyło podania przeze mnie procentu zawodowców trenujących tak ciężko, jak to tylko możliwe. Udzielenie jakkolwiek precyzyjnej odpowiedzi na to pytanie jest niemożliwe. Mogę cię natomiast zapewnić, że są w stanie trenować ciężej, gdy pracują pod okiem trenera.

A tak, znam jednego takiego – to ja! Dawno temu, gdy jeszcze w college’u ćwiczyłem akrobatykę, doznałem poważnej kontuzji prawego kolana. Wiedziałem, że jeśli nie uda mi się rekonwalescencja i nie powrócę do dawnej siły, oznaczać to będzie koniec mojej kariery. Bez zdrowych, silnych kolan nie dasz rady wybić się np. do salta. Zaaplikowałem więc sobie własnoręcznie opracowaną terapię, która polegała na robieniu wielu ćwiczeń izolujących uszkodzone kolano. Robiłem np. dużo wyciskań jedną nogą.

Cały artykuł można przeczytać w czerwcowym "Muscular Development"

Po pierwsze, nie jestem wielkim fanem „niestabilnego” treningu, szczególnie kulturystycznego. To bujanie, które opisujesz, mówi mi, że przy wielu ćwiczeniach może dojść do wysunięcia się gryfu z rowka, a to niesie ze sobą ryzyko wystąpienia kontuzji. Będzie lepiej, gdy przerzucisz się na zwykłą sztangę. Luźny gryf zmusza przynajmniej do zachowania ostrożności i ciągłej kontroli w określonej płaszczyźnie ruchu. Osiągnięcie tego przy opisanej przez ciebie maszynie wymagałoby ćwiczenia w zwolnionym tempie lub przejścia na bardzo lekkie ciężary.

Cały artykuł można przeczytać w czerwcowym "Muscular Development"

Podejrzewam, że nie przyglądałeś się zbyt uważnie, ponieważ obecnie wiele firm zamiast cukru stosuje sztuczne słodziki. Na etykietkach zobaczysz, że ich produkty mają tylko kilka gramów węglowodanów podnoszących poziom cukru we krwi na porcję. To dlatego, że wiele z tych słodzików, np. alkohole cukrowe, nie jest w całości trawiona przez ludzki organizm i około połowa z nich zwyczajnie przez nas przelatuje. Na etykietkach występują pod nazwami takimi jak sorbitol, ksylitol, mannitol, amltitol i lactitol. Zyskały sobie znaczną popularność wśród dietetyków, ponieważ w porównaniu do cukru powodują bardzo niskie wytwarzanie insuliny.

Cały artykuł można przeczytać w majowym "Muscular Development"