Od ponad roku męczę się z kontuzją barku. Nabawiłem się jej podczas treningu na macie – ćwiczyliśmy obalanie i upadłem na lewą stronę, dokładnie na bark. Poczułem pęknięcie i mocny, przeszywający ból. Nie przerwałem treningów, ale od tamtej pory trenowałem przywiązując sobie jedną rękę do tułowia gumą, aby odruchowo nie podnosić jej do góry. Używałem tylko jednej ręki. Ból raz przechodził, raz nasilał się w zależności od intensywności treningu.
W tej chwili nie mogę bezboleśnie podnieść ręki przed siebie, na bok, i do tyłu. Ból nie pozwala mi na treningi siłowe ani MMA. Zdecydowałem się na wizytę u ortopedy. Byłem prywatnie, lekarz wypisał mi skierowanie na rezonans magnetyczny. Po około miesiącu oczekiwania pojechałem na badanie. W skierowaniu był rezonans z kontrastem, ale na umówioną godzinę nie dojechał lekarz, aby podać mi kontrast i wróciłem do domu bez badania. Termin został przełożony na następny dzień, ale tym razem również nie było lekarza. Wreszcie ustaliliśmy, że zrobimy rezonans, ale bez kontrastu, bo w opinii lekarza nie jest on konieczny.
Odebrałem wynik rezonansu i pojechałem na prywatną wizytę, podczas której lekarz stwierdził, że prawdopodobnie całkowicie lub częściowo zerwany został mięsień podgrzebieniowy i należy zrobić artroskopię (do stawu wprowadzana jest kamera i dwa przyrządy w efekcie czego po zabiegu zostają trzy małe nacięcia).
Pierwszy zabieg został wyznaczony na pasujący wszystkim termin, ale nie odbył się i został przesunięty o 1,5 miesiąca. Gdy byłem już spakowany, żeby wyruszyć do szpitala na umówiony drugi termin, dostałem smsa od lekarza, że niestety zepsuł się sprzęt do artroskopii barku i zabieg będziemy musieli przełożyć. Czekałem więc na kolejny termin…
Jest data. Co prawda naczekałem się, ale ważne, że jest. To już trzecie podejście. Dojechałem do szpitala, zostałem przyjęty i cały dzień od rana leżałem na sali wraz z innymi połamańcami. Nie jadłem, nie piłem, wszystko według zaleceń, bo wieczorem miał być przeprowadzony zabieg. Przez myśl mi przeszło, że skoro już leżę na szpitalnym łóżku i udało mi się tutaj dostać, to na pewno będę miał zrobiony ten zabieg, nic już nie może stanąć na przeszkodzie. Myliłem się.
O godz. 21.00 przyszedł lekarz dyżurny i oznajmił, że zabieg dziś się nie odbędzie, bo przywieźli dwie osoby z wypadku, co powoduje przesunięcie w czasie. Wszystko działo się w piątek, więc miałbym leżeć w szpitalu do poniedziałku, choć też nie miałem gwarancji, że w poniedziałek zostanę zoperowany. Spakowałem się w 5 min i bez wypisu pojechałem do domu.
To był przełom listopada i grudnia, a to jak się okazuje w polskich realiach ma ogromne znaczenie dla chorych, ponieważ wszystkie fundusze szpitalne zostały już spożytkowane i wszelkie zabiegi i operacje, które nie wymagają ratowania życia mogą się odbyć dopiero po nowym roku. Dlatego też dopiero w połowie stycznia po raz czwarty wyznaczono mi datę zabiegu.
Tym razem było OK. Obudziłem się obolały i zakręcony, więc wiedziałem, że zabieg się odbył, bo nawet gdy leżałem na stole przed uśpieniem nie wierzyłem, że coś nie stanie na przeszkodzie i nie przerwie tej złej passy.
Tydzień po wyjściu ze szpitala pojechałem na wizytę, aby się dowiedzieć, co i jak z moim barkiem. Po konsultacji z lekarzem okazało się, że mam zerwany mięsień nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy i naderwany przyczep głowy długiej bicepsa. W trakcie półtoragodzinnego zabiegu oczyszczono mi staw, ale nie udało się zrobić nic więcej, ponieważ lekarz nie znalazł przyczepów mięśni, które zostały zerwane. Prawdopodobnie podczas uszkodzenia wystąpiło sprężyste wciągnięcie ich w stronę mięśni i tam przyrosły. Tym bardziej, że przez rok po kontuzji trenowałem na macie i na siłowni, co mogło przyczynić się do pogłębienia kontuzji.
Zalecenie lekarza to powtórny rezonans magnetyczny – tym razem z kontrastem. Kontrast ma zapewnić zlokalizowanie przyczepów zerwanych mięśni i prawdopodobnie wkrótce operacja, ale już nie artroskopia, ale cięcie i otwieranie stawu z tyłu na mięśniu czworobocznym, od barku w stronę kręgosłupa. W tej chwili bark boli trochę mocniej niż przed zabiegiem, ale jestem już po rezonansie. Czekam na wyniki i diagnozę. Już nie mogę się doczekać operacji, aby jak najszybciej przejść przez ok. 4 miesiące rehabilitacji i znów zacząć trenować i robić jakiekolwiek postępy.
Patrząc wstecz na to jak przebiegał cały proces, odechciewa się mieć cokolwiek do czynienia z naszą służbą zdrowia…

Kiedyś na pewno nie ważyłeś 100 kg, tylko 60, więc łatwiej było Ci zrobić 70 czy 80 kg. Zawsze im więcej się waży, tym trudniej jest dobić te kilka dodatkowych oczek. Ja kiedyś jadłem płatki Chocapic, zupki chińskie, ryż z bananami i jogurty. Masa szła aż miło. W późniejszym okresie trzymałem dietę aż rzygałem – dosłownie, i ciężko było utrzymać wagę, nie mówiąc już o przyrostach.

Najprościej mówiąc, o czym przekonałem się na sobie, organizm reaguje na świeżą dostawę kalorii i przybiera na wadze. Później należy zadbać o to, aby utrzymać wyższą wagę, ponieważ nasze układy (krążenia, trawienny, limfatyczny itd.) muszą poradzić sobie z nowym, cięższym do zagospodarowania środowiskiem. Dlatego, gdy uzyskamy te wypracowane kilogramy, musimy zadbać o to, aby utrzymać masę i utrwalić ją. Stąd tzw. okres stagnacji. Powinien on potrwać parę miesięcy, do pół roku. Jeśli waga nie spada, zabieramy się za budowanie kolejnej porcji masy mięśniowej.

Dlatego też, jeśli chcesz zbudować od razu 10−15 kg, duża część z tego po zakończonym cyklu masowym zejdzie i zostanie stabilne 5 kg zbudowanych mięśni. Ten proces powtarza się, z tym, że im dalej w las, tym trudniej. Na początku przytycie 5 czy 10 kg nie stanowi problemu, a później 3 kg męczymy przez cały rok.

Powstający w pracujących mięśniach kwas mlekowy przenika do krwi, a jego stężenie wzrasta wraz ze wzrostem intensywności wysiłku. Równocześnie jest on wychwytywany z układu krwionośnego przez mięśnie (zamieniają go w kwas pirogronowy) i wątrobę (produkuje z niego glukozę). Po zakończeniu wysiłku poziom kwasu mlekowego we krwi rośnie, a maksymalne jego stężenie występuje u większości osób między 5−7 min po zakończeniu pracy. Po osiągnięciu wartości maksymalnej stężenie kwasu mlekowego we krwi zaczyna spadać (co jest związane z eliminowaniem go przez wątrobę i mięśnie) i zwykle po 30 min odpoczynku obniża się średnio o 50%, a po 60 min już niewiele różni się od wartości spoczynkowej. Właśnie, dlatego niesłuszne jest wiązanie zakwaszenia mięśni (tzw. zakwasy) z bólem mięśniowym DOMS (z ang. delayed onset of muscle soreness) pojawiającym się wiele godzin po wysiłku.

Występowanie DOMS obserwuje się szczególnie po wprowadzeniu do programu treningu nowych ćwiczeń (zwłaszcza tych, w których dominuje praca ekscentryczna, czyli ruchy negatywne), u osób które dopiero zaczynają ćwiczyć lub powracając do treningu po kilkutygodniowej przerwie.

Obecnie wiadomo, że przyczyną powysiłkowych bólów mięśniowych są procesy zapalne zachodzące w mięśniu, obrzęk komórek mięśniowych, mikrourazy tkanki mięśniowej i reakcja obronna organizmu. Co prawda jedną z przyczyn tych mikrourazów może być przejściowe nagromadzenie kwasu mlekowego w mięśniach, ale związek ten jest stosunkowo szybko eliminowany z ustroju. W kolejnych dniach po wysiłku, który wywołał opóźnioną bolesność mięśniową, obserwuje się trwający kilka dni spadek siły i mocy mięśni.

Na potocznie zwane zakwasy, a w rzeczywistości DOMS, dobre są: glutamina, beta-alanina, L-karnityna. Polecam również na przemian zimny i gorący prysznic, lekki masaż i rozruszanie mięśnia, czyli dokrwienie go. 

Witam. Akurat takich pytań mam niewiele. Sporo ludzi prosi mnie, aby pomóc w przygotowaniach do zawodów. Są to różni ludzie, zarówno ci majętni, którzy nie mają problemów finansowych, jak i ci, którym niezbyt się powodzi i przygotowanie do zawodów to dla nich pożyczka lub kredyt nie tylko od znajomych.

Pytanie jest jedno: „Po co chcesz startować” − i ja je zadaję. Najczęściej jest to marzenie do spełnienia. Stanąć na scenie i pokazać się publiczności. Towarzyszy temu dosyć fajne show. Ale czy tak naprawdę warto poświęcać pieniądze, czas, a przede wszystkim zdrowie? Po co? Przecież to najgorszy sport na świecie. Trenujesz ciężko, katujesz się dietą − trwa to nierzadko latami. Wystarczy jednak miesiąc lub czasem mniej nieodpowiedniego prowadzenia się i wszystko „leci” jak podgrzewany wosk.

Jeszcze nie tak dawno (dwa lata temu) startowałem w zawodach krajowych i międzynarodowych. Po kilku latach startów jest super, gdy ludzie cię rozpoznają, zaczepiają, proszą o fotkę, autograf czy o zwykłą radę. To bardzo przyjemne uczucie. Ale tak jest tylko wtedy, gdy jesteś na topie, gdy jesteś jednym z najlepszych. Miałem okazję się o tym przekonać, bo prawie zawsze znajdowałem się w pierwszej trójce. Trzeci, drugi, pierwszy, drugi, pierwszy, trzeci, czasem czwarty czy szósty.

Dało się odczuć popularność w tym zamkniętym świecie, jakim jest kulturystyka. Startowałem w czasie, gdy nie królowali Słodkiewicz, Strzeliński, Głuchowski, Karpiński itd. Pewnie dlatego m.in. udało mi się być jednym z lepszych w tym czasie w Polsce. Lecz to także mija i stajesz się jednym z wielu, którzy gdzieś tam kiedyś startowali. Każdy oczywiście trenuje i startuje z nastawieniem, że jest najlepszy i wszystko przed nim. A jeśli nie jest, to będzie. Ale tak na dobra sprawę, ilu jest takich, którzy cokolwiek osiągną w tym sporcie? U nas można na palcach jednej ręki policzyć ludzi, którzy coś osiągnęli i mają z tego wymierne korzyści. Ktoś mógłby powiedzieć: „No ale jak to? Przecież mamy tylu mistrzów świata czy Europy i to jest nic?”. A ja odpowiem, że tak naprawdę to jest gówno. Satysfakcja dla samego siebie. Pieniądze z tego żadne, na olimpiadę nie pojadą (a tam można zarobić), kontraktów finansowych nie podpiszą, więc tak naprawdę gówno to znaczy, bo kategorii jest kilka, federacja też nie jest jedna.

Mistrzów świata jest wielu, wielu było i wielu jeszcze będzie. Jeśli ktoś nie będzie kulturystą na miarę Roberta Piotrkowicza, który może powiedzieć coś o zarabianiu czegokolwiek w tym sporcie, to raczej powinien pomyśleć o dobrej pracy, aby móc ten sport uprawiać, a dopiero później o kulturystyce, bo na niej świat się nie kończy. Całe życie nie może polegać na egoistycznym treningu i diecie. Kiedyś przecież przyjdzie czas na rodzinę, która być może będzie Cię wspierać, ale raczej traktując to jako hobby. Bo, aby zrozumieć, że jest to sposób na życie, a nie hobby, trzeba w tym tkwić.

Tak naprawdę robi się to tylko z miłości. Pieniędzy z tego nie ma żadnych, a dużo więcej się wkłada. Tu wydatki są ciągłe. Nie kupisz kija golfowego za 5 tys. i już. Wiesz, że gdy chcesz odpocząć od gry, bo wkurwia Cię już zielony kolor trawy, odkładasz kij do schowka i za rok możesz wykorzystać go tak jak wcześniej. Kij nie straci swoich właściwości przez to, że nie jest używany.

Teraz pytanie, dlaczego ja na to odpowiadam? Bo wiem, jak trudna może być to decyzja. Znam to z każdej strony. Co prawda nie podjąłem jej sam, bo życie za mnie to zrobiło. Musiałem odpuścić starty w kulturystyce przez problemy zdrowotne. Przez jakiś czas w ogóle przestałem korzystać z jakiejkolwiek aktywności fizycznej, nawet biegania. Na własnym przykładzie poznałem, jakie to wszystko nietrwałe i płytkie. Zająłem się innymi aspektami życia i patrzę na to wszystko z przymrużeniem oka. Do tej pory trzymam dietę, bo już inaczej nie potrafię jeść i oczywiście trenuję, pomimo że nie jest to wskazane. Biorę też udział w zawodach krajowych jako kibic lub trener, czy też pomoc startującym kolegom. Patrzę z boku na wszystko to, w czym kiedyś brałem udział. Czuję tęsknotę za tymi czasami, ale od kiedy nie startuję dostrzegłem, co takiego straciłem przez te wszystkie lata. Doświadczam teraz rzeczy, których nie byłoby, gdybym był czynnym zawodnikiem.

Nie mogę powiedzieć, że żałuję tego, co było. To były superczasy i gdybym mógł, przeniósłbym się kilka lat wstecz i robił to samo. Ale ja byłem w tej komfortowej sytuacji, że miałem duże wsparcie rodziców i od samego początku mojej „kulturystycznej kariery” byłem sponsorowany. Na początku była to firma Sci-Fit reprezentowana przez Fitness Authority, a później przez kilka długich lat Kazein, który był moim głównym sponsorem i od tej firmy uzyskałem bardzo duże wsparcie finansowe na długi czas. Z tego co wiem, byłem w tym czasie jednym z najlepiej opłacanych zawodników w Polsce. Nie każdy ma takie szczęście, aby od pierwszego niemal startu załapać się na sponsoring i przez cały okres mieć wsparcie. Co prawda na sponsoringu w naszym kraju się nie zarabia, ale pozwala to na pokrycie części miesięcznych wydatków.

Generalnie rzecz biorąc, jest dużo więcej fajnych rzeczy niż starty w kulturystyce. Tak naprawdę jest to kilka chwil w roku, kiedy wychodzisz na scenę. Szkoda pieniędzy i zdrowia. Pieniędzy idzie w to masa, a zdrowia jeszcze więcej. A wszyscy wiedzą, że bez odpowiedniego wspomagania ciężko zająć nawet marne 5. miejsce. Więc po co to robić?

Lepiej ćwiczyć dla samego siebie bez niepotrzebnego spinania się. Z tego co widziałem na zdjęciach, przed Twoim synem jeszcze długa droga, a zapewne gdyby wyglądał tak, jak ja kiedyś to i tak by mu się nie podobało i dążyłby dalej do doskonałości… W tym sporcie nie ma końca. Wiem to, bo teraz patrząc na swoje zdjęcia sprzed dwóch lat, sam nie mogę uwierzyć, że tak wyglądałem, a dobrze pamiętam, jak wówczas czułem się patrząc w lustro. Ciągle było mało i mało… To choroba psychiczna, na którą sam się godzę – nie walczę z nią, bo tak mi dobrze i ćwiczę, choć nie powinienem.

Egzamin o którym piszesz to coś na wzór Testu Coopera. Czyli nie biegasz na czas, tylko musisz przebiec określony dystans w ustalonym czasie – zazwyczaj jest to 12 min, w Twoim przypadku 15 min. Podałeś, że Twój wynik to 15,11 min, więc tak naprawdę na dystansie 3 km nie masz dużo do nadrobienia.

Twój trening powinien się składać z trzech elementów:

1.      rozgrzewka – 800 m lekkim truchtem

2.      3 x 1000 m – każde z maksymalnym wysiłkiem, ale tak, aby czasy były zbliżone do siebie. Jeśli więc pierwszy 1000 przebiegniesz w 5 min to kolejny też musisz w 5 i tak samo trzeci. Na każdym następnym treningu skracaj czas, ale tak, aby każdy z tych trzech kilometrowych biegów łapał się w tym obniżonym limicie. Przerwa pomiędzy nimi powinny trwać ok. 5 min.

3.      przerwa od treningu z punktu 2. około 5−7 min i po tym 3000 m jednorazowo w jak najkrótszym czasie.

Układ taki powinieneś wykonywać co drugi dzień lub dwa dni z rzędu i dzień przerwy. Po pięciu treningach zrób sobie test i po rozgrzewce spróbuj wykonać trening, o którym piszesz. Sprawdzaj się nie częściej niż co pięć treningów.

Nie wyglądasz jak zwykły sprzedawca… U mnie w sklepie nikt nie wygląda jak zwykły sprzedawca, i to chyba normalne.

Najpierw kilka ogólnych uwag.

Sprowadzasz sobie niewielką ilość odżywek z USA i dobrze na tym zarabiasz – OK, ale gdy będziesz miał sklep, pamiętaj, że jest to nielegalne, bo nie ocliłeś towaru ani nie zgłosiłeś go do zbadania (co w niektórych przypadkach jest niezbędne). Z tym wiążą się dodatkowe koszty i mnóstwo latania, załatwiania i papierkowej roboty. Wtedy już tyle nie zarobisz i odechce ci się importu.

Jeśli ci się nie odechce i dalej będziesz działał, to może wpaść kontrola, by sprawdzić pochodzenie produktów. Jeśli nie zrobiłeś czynności wymienionych powyżej – dowalą ci karę, nawet 50 tys. zł, więc szybko oddasz to, co zarobisz. I nie są to puste słowa, bo mój kolega właśnie tyle zapłacił – sprawa dotyczyła handlu odżywkami sprowadzanymi na własną rękę. A zawsze się znajdzie jeden życzliwy frajer, który doniesie, że tak robisz.

Inaczej jest, gdy kupujesz dla siebie i rozprowadzasz między znajomymi, a inaczej, gdy masz sklep. Bierzesz udział w przedsiębiorczości gospodarczej, więc masz określone prawa i obowiązki.

Otwierasz sklep, więc do kosztów dochodzi wynajęcie i wyremontowanie (dostosowanie do swoich potrzeb) lokalu. Zakładam, że z początku i tak planujesz sam pracować, więc nie musisz opłacać pracowników. Nie ominie cię jednak opłata ZUS. Do tego podatek dochodowy.

Za wszystko trzeba płacić, a tego mogą nie zrozumieć koledzy, którym sprzedawałeś odżywki bardzo tanio, a teraz, aby zarobić na koszty, będziesz musiał ich więcej skroić. Część z nich pewnie pomyśli, że przycinasz, aby się dorobić. Uwierz, że nikt nie rozumie tego, że są koszty, które trzeba opłacić.

Druga sprawa: zakładam, że 15–20 tys. masz na towar po odliczeniu tego, co opisałem wcześniej. U mnie w sklepie 20 tys. jest na jednym większym regale. Więc jest to bardzo mała suma, żeby zapełnić sklepik. Musisz mieć więcej towaru, żeby był zapas, wybór smaków itp. To są zamrożone pieniądze, ale towar trzeba mieć. Przecież z USA na bieżąco nie będą ci dosyłali, chociaż może masz taki układ – nie wiem.

Odpowiadając na Twoje konkretne pytania:

1. Z hurtowniami odżywek nie jest tak, jak ze sklepami spożywczymi. Tutaj są dystrybutorzy, którzy mają wyłączność lub nie na oferowane marki i od nich bierzesz towar. Ceny mogą cię zniechęcić, bo są wyższe od tych, które widziałeś w USA. Każdy ze sklepów ma swoich dostawców. Każdy ma wypracowany przez lata jakiś rabat lub dodatkowy bonus uzależniony od miesięcznego obrotu. Jednak nikt ci nie zdradzi, skąd najlepiej brać, bo każdy ma swoje źródła i po co komu dodatkowa konkurencja.

2. Jeśli chcesz współpracować z FA, to za małą sumę raczej będziesz musiał brać towar z drugiej ręki (np. ode mnie lub kogoś, kto jest w programie partnerskim FA), bo z tego, co wiem, to nie wysyłają małych zamówień. Chyba, że chcesz być w programie, ale wtedy musisz płacić co miesiąc ustaloną kwotę, tzw. opłatę programową. Gdybyś miał funkcjonować jako sklep FA, to zapomnij o towarach sprowadzanych na własną rękę i o wszystkich innych spoza oferty FA. Takie są warunki. W przypadku polskich producentów – jest ich kilku na rynku, a bez dodatkowej zniżki, którą trzeba sobie wypracować, ceny hurtowe są niewiele niższe niż detaliczne. Poza tym, jeśli będziesz zaniżał ceny, to nikt już ci nie sprzeda towaru, bo coraz więcej firm tego pilnuje. Więc Twoja konkurencyjność może stanąć pod znakiem zapytania.

            Zasadą stosowaną we wszystkich moich sklepach jest konkurencja jakości i profesjonalizm w tym, co robimy. Nigdy z nikim nie konkurowałem poziomem cen. Mamy najwięcej klientów w regionie i to nie cena ich przyciąga. Mamy inne argumenty. Indywidualna obsługa klienta, układanie diet, rozpisywanie planów treningowych i oczywiście wszystkich suplementów, które u nas kupują. Najlepszym potwierdzeniem tego jest stale zwiększająca się liczba klientów i ich zaufanie, które naprawdę procentuje.

Dobrze się zastanów, czy warto. Dla mnie prowadzenie takich sklepów to pasja i przyjemność, ale jest też sporo takich obowiązków, którymi akurat nie ja się zajmuję, a też, niestety, trzeba ją ogarniać. Pomocą służy mi szczególnie mama, która jest księgową, kadrową i wszystkim innym, na czym się nie znam, a co dotyczy spraw papierkowych. Musisz pamiętać, że prowadzenie działalności gospodarczej to nie tylko obsługa klientów.

Zbadaj rynek, sprawdź, czy oprócz grupki kupujących od ciebie kolegów jest więcej ludzi uprawiających sport i zainteresowanych suplementacją. Oprócz sklepów, które już mam, dostawałem niejedną propozycję, aby otwierać dodatkowe punkty w różnych miejscowościach. Jednak odpuszczałem temat, bo lepiej mieć kilka konkretnych sklepów niż kilkanaście „budek z puszkami”.

Mam nadzieję, że rozwiałem wiele Twoich wątpliwości. Starałem się opisać to obiektywnie, bo kiedyś byłem klientem takich sklepów, a teraz jestem ich właścicielem. Wiem, więc jak to wygląda z jednej i drugiej strony.

Zdaję sobie sprawę, że zabrzmiało to nieco zniechęcająco, ale lepiej się mile zaskoczyć niż niemile rozczarować. Ten artykuł niech dodatkowo uświadomi klientom, że różnice w cenach w sklepach stacjonarnych i internetowych to nie pazerność właścicieli, a koszty, jakie muszą oni ponosić, aby taki punkt istniał. Pomijam już Allegro, gdzie nigdy bym nie kupił żadnej odżywki. Ceny, jakie oferują niektóre aukcje są po prostu śmieszne. Pamiętajmy, że jest sporo towarów, dla których ludzie drukują sobie kartonowe opakowania lub nalepki. Tak jest do tej pory z jednym z wiodących gainerów na rynku. Niektórzy zarabiają naprawdę dobre sumy na wałowaniu innych, więc wcale się nie dziwię, że coś może kosztować dużo mniej.

Pozdrawiam i życzę powodzenia.

Las Vegas welcome to

Gala WEC „Benavidez vs Cruz” zaplanowana była na środę w hotelu Palms w Las Vegas. Kiedy Irokez (Maciej Jewtuszko) zaproponował mi wyjazd, wiedziałem ze na 90% pojadę. Tym bardziej, że u niego trenuję i coraz bardziej jaram się tym sportem. Opłacony hotel i możliwość uczestnictwa w takiej gali jako asysta w narożniku nakręciła mnie jeszcze bardziej.

            Podróż do Vegas upłynęła szybko i sprawnie. Wyjechaliśmy z Irokezem i jego trenerem Piotrkiem Bagińskim rano ze Szczecina autem do Berlina. Później samolot do Londynu, trzy godziny przerwy i dalej bezpośrednio do Vegas.

            Pierwsze, co nas przywitało po wyjściu z lotniska to uderzenie gorąca. Wylądowaliśmy około północy, a termometr wskazywał ponad 30°. Podstawionym autem odwieźli nas do hotelu i jeszcze tej samej nocy odbyło się spotkanie z organizatorem UFC. Próbne ważenie i oprowadzenie z informacjami gdzie, co i jak.

Od momentu przylotu, do walki było pięć dni. Irokez ważył około 6–7 kg za dużo. Organizator nie był zbyt szczęśliwy, bo nie był pewien jak Iro sobie poradzi z wagą przez te kilka dni. Uśmiechnęliśmy się tylko do siebie, bo wiadomo, że Irokez potrafi zejść około 10 kg w ostatnim tygodniu do wagi.

Kolejne dni to zbijanie wagi przez Irokeza oraz treningi aero z jego trenerem, trochę kulania się na macie itp. Ja w tym czasie z kolegą, który był z nami i w większości ogarniał wszystko, co się działo (Michał Mucha reprezentujący firmę MANTO) korzystałem z dobrodziejstw hotelu. W sumie całą ekipą tylko raz wybraliśmy się na główną ulicę (strip) i spacerowaliśmy w ponad 40-stopniowym upale. Dobra sprawa, że przy takich temperaturach niewiele się pociłem – wilgotność jest niska i gdy się oddycha czuć suche powietrze. Dla mnie to dobry klimat, bo od zawsze miałem problemy z zatokami, a tu było lżej.

Niestety ominęło nas wiele atrakcji. Nie było na to czasu, a z hotelu do centrum było dość daleko. Cały strip zwiedziłem jedynie nocą. Znajomi, którzy mieszkają tam od 15 lat odwozili nas do hotelu.

Jednego dnia wybraliśmy się do klubu Wanderlei’a Silvy. Spora hala wyposażona w siłownię, matę, której boczne ściany były z siatki (takiej jak w klatce) i sama klatka. Byliśmy tam po południu, więc na trening PROsów nie czekaliśmy, bo zaczynał się trzy godziny później. Ale klub robił wrażenie! Zaraz przy wejściu narożnik wypełniony koszulkami, i gadżetami z podobiznami Silvy, trochę odżywek, napoje itp. 

Jeśli chodzi o organizację, gali to wszystko na bardzo dobrym poziomie. Zawodnicy, którzy mieli stanąć przeciwko sobie mieli pokoje na innych piętrach. Salki do treningów i kontrolnego ważenia też mieli oddzielne. Organizatorzy dbali o to, żeby nie było spięć przed walką.

Dzień gali się zbliżał i coraz więcej zawodników zjeżdżało się do hotelu. Wszędzie plakaty informujące o wydarzeniu. W windach, kasynie, na ulicach, TV….

Ważenie odbyło się na dzień przed walką. Irokez już około 6 godz. wcześniej miał wymaganą wagę. Zebrali wszystkich na dole hotelu w sali konferencyjnej kasyna. Całe ważenie to przy okazji dobre show. Publika, jak w trakcie zawodów. Tylko jeden z zawodników musiał zdejmować bieliznę, aby zmieścić się w kategorii, pozostali ważyli tyle, ile trzeba.

Dzień walki

Na 2 godz. przed rozpoczęciem gali musieliśmy pojawić się w szatni. Pomieszczenie przygotowań dzieliliśmy, jak się później okazało, ze zwycięzcą i obrońcą pasa WEC Cruzem. Jednak do samej walki byliśmy sami. W trakcie przygotowań do rozpoczęcia gali można wejść do klatki i sprawdzić matę, siatkę, ogólnie oswoić się z oktagonem.

Od samego początku naszej salki pilnował jakiś gość, podobny do Sylvestra Stallone’a, który był z komisji stanowej (chyba). Bandażowanie rąk zostało wykonane przez cutmana – z tego, co widziałem robią to inaczej niż u nas. Po zaklejeniu bandaży ten a’la Stallone, który cały czas obserwował bandażowanie, podpisał się na taśmie, że wszystko jest OK.

Po włożeniu rękawic też jest owijanie kolorową taśma, po czym nic samemu nie można kombinować przy rękawicach bez zgłoszenia cutmanowi i człowiekowi z komisji. Przez cały czas od rozpoczęcia gali mieliśmy w szatni na ścianie telewizor, gdzie była transmisja z tego, co się dzieje w klatce.

Dwie walki przed naszą Irokez zaczął rozgrzewkę. Co chwila wjeżdżały kamery, przyszedł sędzia ringowy i wyjaśniał reguły. Gdy kończyła się ostatnia walka przed naszą, organizator wezwał nas do ustawienia się przy wejściu. Wchodziliśmy pierwsi, za nami szykowała się ekipa przeciwnika. Ktoś dał znak „GO” i zaczęło się…

Głośna muza, publiczność, kamery. Zbliżamy się do klatki, sędzia sprawdza przygotowanie Irokeza i wpuszcza go do oktagonu. Nam wskazują miejsca i mówią, że musimy ciągle siedzieć. Nie można wstawać w trakcie trwania rundy.

Wchodzi ekipa przeciwnika, ta sama procedura i wskakuje do klatki. Spiker pyta mnie jak się czyta „Szczecin”, bo nie umie wymówić. Przedstawienie zawodników, chwila na przywitanie i poszło…

Sama walka trwała niecałą rundę, bo w 3 minucie i 26 sekundzie Iro znokautował Njokuani’ego. Zainteresowanych odsyłam na Youtube, gdzie znajdziecie relację z walki, wpisując „Maciej Irokez Jewtuszko”.

Po walce w szatni oczywiście gratulacje. Nie pamiętam czy ktoś z kontroli antydopingowej dopiero wtedy przyszedł, czy już na nas czekał, ale później siedział i pilnował Irokeza przez cały czas. W sumie czekaliśmy tam chyba ponad godzinę zanim ten zdołał oddać kilka kropli próbki do badań. Później poszliśmy na widownię, gdzie były przygotowane dla nas miejsca siedzące i resztę gali obserwowaliśmy już na żywo, a nie z telewizora w szatni. A było na co popatrzeć, bo zaczynały się walki z karty głównej.

Po wszystkim zawinęliśmy się do pokoju gdzie w TV leciała relacja ze studia i ogłaszali wyniki. Podczas relacji miała zostać wyłoniona „walka wieczoru” oraz „nokaut i poddanie wieczoru”. Najpierw ogłosili tą pierwszą, a póżniej ogłaszając nokaut, pokazali jak Irokez obija swojego przeciwnika. Super wiadomość i radość w pokoju, bo oznaczało to dodatkowy bonus w postaci pieniędzy, który wynosił więcej niż udział w walce i sama wygrana. A pamiętam, jak przed wyjazdem Irokez mówił, że musi wygrać i zdobyć „nokaut wieczoru” żeby coś zarobić…

Po tak udanym wieczorze poszliśmy na bankiet, który odbył się w apartamencie z boiskiem do kosza. Trochę pograliśmy, jakieś piwko, wymiana zdań z zawodnikami itd. Następnego dnia wieczorem mieliśmy wylot z Vegas.

Wracając do Polski…

Na tym kończyłaby się opowieść o pobycie w tym ciekawym mieście, gdyby nie fakt, że chłopaki poleciały do Polski… a ja zostałem na kolejną noc! Okazało się, że mój lot (a miałem inny niż reszta) został przesunięty o 2,5 godz., co wiązało się z komplikacją następnych połączeń. W wyniku prawie godzinnej dyskusji na lotnisku i próby znalezienia czegokolwiek, aby się stamtąd wydostać, zostałem dodatkową noc już w innym hotelu, na koszt American Airlines. W sumie nie stresowałbym się gdyby nie fakt, że po powrocie z USA miałem wrócić do domu, przespać się, przepakować i szykować na kolejny lot, na który byłem umówiony ze znajomymi. Nic to, pogodziłem się z sytuacją i odwieźli mnie do hotelu.

Następnego dnia rano wyleciałem do Nowego Jorku. Tam zmienili bramę odlotów i na 5 min przed odlotem usłyszałem przez głośnik swoje nazwisko. Zrozumiałem, że coś jest nie tak z bagażem, więc pobiegłem szybko do bagażowni. Okazało się, że wszystko jest OK, więc szybko znowu z powrotem – okazało się, że muszę ponownie przejść odprawę. Wepchnąłem się w kolejkę, powyciągałem wszystko, co miałem metalowe, za bramka zgarnąłem wszystko w ręce i biegiem do mojego gate’u. Nie zdążyłem. Na miejscu okazało się, że zamknęli mi bramkę przed nosem…

Udało mi się znaleźć kolejny lot za 3 godz., ale nie do Berlina, tylko do Londynu i dopiero stamtąd do Niemiec. Nic innego nie mogłem zrobić. Wiedziałem już, że nie zdążę zajechać do domu, więc napisałem do znajomych, że najwyżej przepakuję walizki na lotnisku i polecimy od razu stamtąd.

Wreszcie dotarłem do Berlina. Ale to nie koniec problemów. Okazało się, że moje bagaże jakimś cudem trafiły do Frankfurtu i znów musiałem czekać. Czekać i czekać….

Po odbiorze bagażu pojechałem ze wszystkimi tobołkami autobusem do centrum Berlina, tam też z małymi przebojami złapałem metro i dotarłem wreszcie na drugie lotnisko. Co prawda zdążyłem, bo byłem jakieś 1,5 godz. przed czasem, ale trochę wagi ten powrót mi zabrał!

Może to opóźniony efekt piątku 13-go?! W sumie nie wierzę w przesady, ale akurat tego dnia wyjeżdżaliśmy ze Szczecina do Vegas…