Arnold Classic i FA

W tym roku, dwa tygodnie przed Pucharem Polski odbędą się zawody Arnold Classic, ale... w wersji europejskiej. Nie wiem czy to taki świetny pomysł, by tak znane zawody miały dwie edycje, jedną amerykańską i drugą europejską, ale biorąc pod uwagę prestiż i patrona tej imprezy, jakim jest sam wielki Arnie, to nie może być słabo! Pierwsze zawody AC Europa odbędą się w Hiszpanii, w Madrycie i z tego co mi wiadomo, ma być wszystko tak jak w Stanach. Zawody PRO dla kulturystów, kulturystek, fitnessek, bikini, a także wersja dla amatorów! Na te zawody wybiera się też kilku Polaków, jednak narazie jeszcze nie wiem kto będzie nas reprezentował, eliminacje do wyjazdu odbędą się za dwa dni... Na pewno będzie to jedynie przedsmak tego, co wielu spośród startujących zaprezentuje tej jesieni, bo jednak dla większości główną imprezą sezonu będą mistrzostwa świata, rozegrane cztery tygodnie później w Indiach. Oczywiście w konkursie profesjonalistów AC będzie startował nasz kolega redakcyjny, Robert Piotrkowicz. Trzymam kciuki za niego i całą naszą ekipę amatorską!

Amerykański Arnold Classic to oczywiście nie tylko zawody, ale również – dla niektórych przede wszystkim – ogromne wydarzenie handlowe. Nasza europejska wersja także ma być połączona z wielkimi targami fitness. Ciekaw jestem jak będzie? Miałem już okazję być zarówno na targach AC w Stanach, jak i na największych targach fitness w Europie, czyli tych organizowanych w Essen. Powiem tylko tyle, że w porównaniu z europejskimi, Arnold wypada blado. Już niebawem przekonamy się, czy europejska wersja AC będzie wydarzeniem bardziej targowym czy stricte sportowym. Oczywiście jedziemy z Fitness Authority i MD promować naszą markę. Wiem, że nasze stoisko będzie jednym z największych, zresztą ci, którzy widzieli co FA zaprezentowało na FIBO czy BodyPower w Birmingham, wiedzą, że będzie grubo!

Więcej w październikowym wydaniu Muscular Development

Cóż przyznaję, że twoje przemyślenia faktycznie mnie zaskoczyły! Może nie do końca widać to na zdjęciach, ale praktycznie każdy zawodnik startujący na zawodach rangi MP lub wyżej ma wyraźnie poseparowane czwórki i mocno wyraźny mięsień prosty uda. Fakt, Cormier i Metzner mieli uda poseparowane od slipek do kolan, ale nie sądzę, żeby było to wynikiem specjalnych maszyn czy też specjalnego treningu mięśni czworogłowych. Tak naprawdę wierzę, że o kształcie nóg w 99% decyduje genetyka.

Przyznam ci jednak rację, że zawodnicy nigdy nie skupiają się na mięśniu prostym uda. Mięsień obszerny boczny czy przyśrodkowy to co innego. Na tym się skupiamy, bo to większa masa mięśniowa i w większym stopniu wpływa na kształt uda. Poza tym mięsień prosty jest widoczny dopiero, gdy tkanki tłuszczowej jest bardzo mało, dlatego też nikt nie zaprząta sobie tym głowy. Jednak przed zawodami z pewnością dobrym pomysłem, byłoby poświęcenie większej uwagi tej części czworogłowych.

Jeśli masz więcej pomysłów na to w jaki sposób poprawić lub dotrenować słabsze części umięśnienia, np. dolne części mięśni czworobocznych grzbietu, dolne części dwugłowych uda itd., napisz do mnie na kontakt@radekslodkiewicz.pl i podziel się swoimi pomysłami – na pewno opublikuję je w swojej rubryce!

Wakacje tuż tuż!

To już ostatni numer MD przed wakacjami! Jeśli jeszcze nie macie kraty na brzuchu, to macie problem! Jednak przed nami jeszcze dwa miesiące, więc jeśli macie dość silnej woli i czytacie nasze pismo, to nie jesteście do końca na straconej pozycji.

Ci, którzy czytają moje wypociny na łamach MD lub mnie znają, wiedzą, że jestem wielkim zwolennikiem diet opartych na rotacyjnym, zmiennym spożyciu węglowodanów, bo wierzę, że to najszybszy i najprostszy sposób na poprawę formy większości z nas. Oczywiście, jeśli macie teraz wielki wiszący brzuch, to nie liczcie, że w tym sezonie nawet z moją pomocą zaszokujecie kogoś na plaży, przynajmniej nie w pozytywny sposób. Jeśli jednak trenowaliście kilka ostatnich miesięcy i wyglądacie OK, ale na brzuchu ciągle coś zalega, to pomogę wam w cztery tygodnie zerwać tę resztkę smalcu, żebyście mogli w sierpniu na wakacjach pokazać dumnie swój sześciopak.

Nasze miniprzygotowania rozłożymy na cztery tygodnie. Pierwszy tydzień poświęcamy na ustabilizowanie diety. Bez tego ciężko cokolwiek dalej wprowadzać, bo jeśli nie mamy żadnego punktu odniesienia, to nie wiemy czy jemy za dużo, za mało i jakie zmiany wprowadzać. Dlatego w pierwszym tygodniu oczyszczamy dietę i w zależności od tego ile jedliśmy wcześniej, ustalamy średnie stałe spożycie węglowodanów i białek. Dla ułatwienia naszych obliczeń zakładam, że jemy 400 g węgli i 300 g białka. Przez tydzień nie robimy żadnych zmian, jedząc codziennie to samo.

Od drugiego tygodnia obcinamy węglowodany o 50%, czyli na 200 g, białko pozostawiamy na tym samym poziomie 300 g. 200 g węgli mniej to deficyt 800 kcal – to dość dużo, dzięki czemu organizm łatwiej będzie spalał tłuszcz, choć tylko na początku. Gdy zorientuje się, że go głodzimy zwolni metabolizm, żeby przystosować się do mniejszej racji kalorii. Jeśli tak się stanie, spalanie tłuszczu ustanie, a zaczniemy gubić mięśnie, jako że nie są nam one potrzebne jako materiał zapasowy. Żeby do tego nie doszło musimy oszukać organizm i znów dorzucić węgli. Dlatego po pięciu dniach diety z 200 g węgli wracamy na dwa dni do 400 g. Dzięki temu podkręcimy metabolizm i podładujemy rezerwy uszczuplonego glikogenu mięśniowego, szczególnie, że od następnego tygodnia wchodzimy w jeszcze bardziej intensywną fazę diety.

W trzecim tygodniu diety obcinamy węgle jeszcze o połowę z połowy, czyli jemy tylko 100 g dziennie. Tak duży deficyt nie powinien trwać dłużej niż 3 dni, dlatego w czwartek podnosimy dawkę węgli do poziomu z poprzedniego tygodnia, czyli 200 g, potem na dwa dni wracamy znowu na 100 g i ostatni dzień w tym tygodniu znowu mocno doładowujemy, jak na początku diety, czyli wchodzimy ponownie na 400 g węgli. W dni ekstremalnie niskiej podaży węglowodanów możecie w ramach lepszej ochrony mięśni zwiększyć nieco spożycie białka, np. na 350 g dziennie, jednak w dni o wyższej ilości węgli obcinacie białko do stałej, początkowej ilości.

Ostatni, czwarty tydzień potraktujcie jako tydzień modelujący – jeśli musicie jeszcze spalić trochę tłuszczu powtórzcie to, co robiliście w trzecim tygodniu, jeśli straciliście nieco pełność mięśni, to powtórzcie tydzień drugi.

Oczywiście żeby wszystko wyszło zgodnie z planem, musicie też uwzględnić w naszej układance trening aerobowy. Osobiście nie jestem zwolennikiem zbyt dużej ilości treningu cardio – po to bawimy się dietą, żeby nie męczyć się nadmiarem cardio! Ale trochę cardio musicie robić. Wg mnie optymalna ilość to 4−5 sesji w tygodniu po 40−45 min. Jeśli potrzebujecie więcej, żeby zrobić formę, to znaczy, że wasza dieta nie jest wystarczająco dobra, jeśli będziecie robić mniej i będziecie mądrze kombinowali z węglami to zauważycie postępy, ale mogą nie być one wystarczająco szybkie. Dlatego postarajcie się wytrzymać te cztery tygodnie z taką dawką aerobów, to w końcu raptem 16−20 sesji w ciągu całego miesiąca! Żadna tragedia! No i w końcu w piątym tygodniu macie wolne, jedźcie na plażę i róbcie dobre wrażenie i pamiątkowe zdjęcia. Powodzenia!

Kolejne urodziny!

Jak co roku sezon wakacyjny zaczynam swoimi urodzinami! To data, która daje mi sygnał do zluzowania z dietą i treningami, bo oto zaczyna się okres regeneracji i odpoczynku, który potrwa nieprzerwanie do początku września. Oczywiście nie zaprzestaję w tym okresie treningów i nie rzucam całkowicie diety, w końcu trzeba się jakoś prezentować na plaży, ale korzystam z uroków lata pełną piersią.

Wróćmy na chwilę do mojego święta. W tym roku dostałem od żonki największy prezent w życiu i to dosłownie! Całe 600 kg prezentu w postaci konia! Wolf jest wielkim, karym, umięśnionym koniem oraz, jak się okazało, ma duży potencjał sportowy. Chodzi pod siodłem dopiero dwa miesiące, a wystartował już w dwóch zawodach skokowych i zdobył dla nas pierwszą nagrodę, tzw. FLO. Oczywiście, ja jeszcze nie skaczę, ale szkolę swoje umiejętności i kto wie, może kiedyś zobaczycie relację z innych zawodów niż kulturystyczne ze mną w roli głównej.

Żeby w tak krótkim czasie młody koń robił takie postępy, musi mieć świetne geny, ale również doskonałego trenera. Dlatego nasz koń pozostaje pod stałą opieką naszej trenerki Aliny Celmerowskiej i Bartka Wrońskiego ze stajni sportowej Nowina, 60 km od Poznania, gdzie szlifuje swoje umiejętności zarówno w skokach, jak i ujeżdżeniu. Dla informacji dodam, że Stajnia Nowina zajmuje się hodowlą koni sportowych, treningiem oraz sprzedażą koni. Do każdego konia podchodzą indywidualnie, zapewniają bardzo dobrą, fachową opiekę i bardzo miłą atmosferę. Gdybyście chcieli dowiedzieć się czegoś więcej, wszystkie informacje o stajni, ich usługach oraz ofercie znajdziecie na stronie www.stajnia-nowina.pl.

Główna impreza urodzinowa odbyła się jednak we Władysławowie, w hotelu Velaves, gdzie moja żonka przygotowała uroczyste przyjęcie z tortem, szampanem i całym szeregiem zabiegów SPA. Pobyczyliśmy się tam przez weekend i wróciliśmy do Poznania, zahaczając w drodze powrotnej o Powerpit Gym w Gdańsku, gdzie spaliłem nadmiar kalorii magazynowany przez weekend.

Fit For Fun Gym

Nasz klub hula już trzeci miesiąc! Podobnie jak Powerpit Gym w Gdańsku, tak Fit For Fun Gym w Poznaniu staje się mekką polskiej kulturystyki! Kilka razy w tygodniu odwiedzają nas różni zawodnicy i przelewają pot na naszym sprzęcie. Jeśli ktoś potrzebuje motywacji – tu na pewno ją znajdzie! Możecie tu spotkać na treningu praktycznie wszystkich wielkich naszego sportu jak np. Adama Adamskiego, Marka Olejniczka, a ostatnio, dwa tygodnie przed startem na ME odwiedził nas i trenował u nas Andrzej Maszewski.

Masza wyglądał niesamowicie! Wielki i pełny, jak to ma w zwyczaju, a do tego suchy i poprążkowany. Kto jeszcze nas nie odwiedził, niech zrobi to jak najszybciej! Zapraszam!

            Barki to faktycznie bardzo ważna grupa mięśniowa, nadająca sylwetce proporcji i szerokości, o jakiej chyba każdy z facetów marzy. W moim przypadku barki nigdy nie rozwijały się łatwo, myślę więc że jestem dobrą osobą, żeby udzielić odpowiedzi, bo przetestowałem chyba każde możliwe ćwiczenie i każdą możliwą technikę, żeby ruszyć je z miejsca.

Piszesz, że trudno wyczuć ci pracę mięsni naramiennych. Jest to niewątpliwie związane ze złą techniką ruchu, być może połączoną ze zbyt dużymi obciążeniami, którymi starasz się ćwiczyć. Nie żebym był przeciwnikiem dużych ciężarów, wprost przeciwnie, uważam, że im większymi trenujesz tym większe będą twoje mięśnie, ale w przypadku barków nie do końca jest to prawda.

Przyczyna leży w tym, że barki to tak naprawdę trzy małe mięśnie – akton przedni, boczny i tylny. Każdy z nich wykonuje inną pracę i każdy z nich w pojedynkę jest stosunkowo słaby. Jeśli unosisz bardzo duże ciężary, to włączają się do pracy inne mięśnie stabilizujące, między innymi bardzo silny mięsień czworoboczny grzbietu, żeby pomóc w podniesieniu ciężaru. Jeśli ciężar jest odpowiednio mniejszy, jesteś w stanie zapanować w 100% nad techniką ruchu i wyizolować dany akton, dzięki czemu masz pewność, że z całych sił działasz właśnie na tę część barków, na którą chcesz. Z tej właśnie przyczyny jestem zwolennikiem mniejszych ciężarów we wszystkich ćwiczeniach typu wznosy bokiem, przodem czy w opadzie tułowia.

Powiem więcej – uważam, że na barki najlepsze efekty dają wyciągi i maszyny, które wymuszają doskonałą technikę i dają stałe obciążenie w każdym punkcie ruchu. Oczywiście do tego programu musisz dorzucić jakiś podstawowy ruch na dużych ciężarach, typu wyciskanie sztangi czy sztangielek nad głowę. Uwielbiam też podciąganie sztangi szerokim chwytem do brody. Jeśli robisz je bardzo dokładnie, pilnując, żeby łokcie cały czas znajdowały się powyżej dłoni, będziesz świetnie stymulował boczne części mięśni naramiennych do wzrostu.

Jeśli chodzi o czas, kiedy trenować barki, to oczywiście, jeśli to twoja słaba strona, to musisz ćwiczyć je wtedy, kiedy jesteś najbardziej wypoczęty, czyli na początku treningu. Jeszcze lepiej, żebyś w ten dzień trenował tylko barki i najlepiej, żeby trening barków przypadał po dniu wolnym od treningu. Wtedy będziesz miał pewność, że dasz barkom taki wycisk, że jedyną opcją będzie wzrost.

Co się tyczy moich planów, oczywiście trenuję już jakiś czas bardzo ciężko, forma jest coraz lepsza, ale nie planuję jeszcze żadnego startu. Ten etap poświęcam na sprawdzanie różnych trików dietetycznych i treningowych, aby później wykorzystać to albo we własnych przygotowaniach, albo w pracy z moimi zawodnikami.

Debiuty kulturystyczne

W tym roku zawody dla debiutujących kulturystów odbyły się 26 marca w Ostrowi Mazowieckiej. Pamiętając zeszłoroczne zawody, gdzie zadebiutowało wielu świetnie zrobionych zawodników, byłem bardzo ciekawy tegorocznej edycji. Czy pojawi się ktoś na miarę zeszłorocznych mistrzów – Mateusza Burdzego i Tomka Lecha? Czy zawodnicy Debiutów będą na tyle dobrzy, żeby namieszać za kilka tygodni na mistrzostwach Polski, jak miało to miejsce rok temu, gdy Tomek Lech wygrał na MP „setkę” i open? Lubimy takie sensacje i dlatego też wyjechałem do Ostrowi o 4.00 rano, żeby niczego nie przeoczyć! Na miejscu jednak spotkało mnie spore rozczarowanie – mimo, że najlepsi w swoich kategoriach zaprezentowali przyzwoitą formę to jednak szczególnych objawień zabrakło.

Największe wrażenie zrobiły na mnie fitnesski sylwetkowe – wyrównany poziom i na MP będzie na co popatrzeć. W kulturystyce klasycznej również kilka fajnych sylwetek. Wydaje się, że ta odmiana kulturystyki to przyszłość. Startuje tu najwięcej zawodników, bo łatwiej nawiązać walkę ze współzawodnikami, którzy są ograniczeni wagą zależną od wzrostu niż w kategorii ekstremalnej, gdzie cały czas oczekujemy od zawodników dużej masy. Z tego też pewnie powodu coraz mniej mamy zawodników w kulturystyce ekstremalnej, a już dobrych zawodników jest jeszcze mniej. Szczególnie w najcięższej wadze mamy posuchę, co najlepiej było widać na Debiutach. Jeśli ktoś oczekiwał nabitych masywnych sylwetek, pomylił zawody.

Wg mnie trzech zawodników zasługuje na szczególną uwagę. To zwycięzca kategorii 90 kg i open, Adrian Krawczyk, który pokazał najlepszą rzeźbę i bardzo szeroką górę, trochę więcej mięśni, szczególnie w dolnej części ciała − to będzie dobry zawodnik. Drugim zawodnikiem jest zdobywca srebra w „90-tce” Jacek Żardecki. Szczerze mówiąc, tego zawodnika widziałem jako zwycięzcę, wg mnie był bardziej kompletny, miał duże nogi, nie był tak ostry, ale również w dobrej formie. Jedynie brak pewności siebie i zachowanie na scenie nie przyciągały uwagi, stąd wg mnie drugie miejsce. Ostatnim zawodnikiem, który wyróżniał się na tych zawodach był zwycięzca najlżejszej kategorii Artur Szudrowicz. Twardy, bardzo plastyczne mięśnie i bardzo ładna kompletna sylwetka – ten chłopak zrobi karierę!

Moi zawodnicy na Debiutach

Może i nie zawojowaliśmy tak tych zawodów jak rok temu, ale w tym roku moi zawodnicy to w większości chłopacy, którzy nigdy wcześniej nie podejrzewali, że staną na scenie zawodów kulturystycznych i odwalili kawał dobrej roboty zmieniając całkowicie swoje sylwetki. Osobiście bardziej cieszy mnie, gdy uda mi się wydobyć z kogoś zupełnie nowe mięśnie, niż gdy pracuję z zawodnikiem, który już wcześniej startował i potrafił zrobić formę nieważne mniej czy bardziej udaną. Czasami i dla mnie to szok, jak dobrze ktoś wygląda, gdy zerwie z siebie pokłady tłuszczu i dobuduje trochę suchych mięśni. Tacy zawodnicy udowadniają nie tylko sobie, ale też i tym wszystkim wokoło siebie, że dietą i ciężką pracą każdy może zbudować rewelacyjną sylwetkę. Wiadomo, nie każdy będzie mistrzem, tu potrzeba również trochę więcej genów, dobrego kośćca, ale mimo wszystko każdy z nas może przeżyć metamorfozę, jeśli tylko naprawdę tego chce i jest gotów do poświęceń i ciężkiej pracy.

Najbardziej zadowolony jestem z przemiany, jaką przeszedł Mateusz Zakrzewski z Ełku. Mateusz to młody chłopak, stąd też nie zaprezentował dużej masy, pokazał za to całkiem dobrą formę jakościową. Jednak droga, jaką przeszedł, szykując się do Debiutów, była niesamowita. Gdy go poznałem, trenował i robił masę. Ważył maksymalnie 113 kg jednak niewiele z tego było mięśniami – był po prostu gruby! Mateusz musiał naprawdę mocno pracować, żeby dojść do kostki na brzuchu i wagi ok. 84 kg. Jednak Mateusz to twardziel i jak sobie coś postanowi, nic nie jest w stanie go zepchnąć z drogi. Dlatego myślę, że wszystko przed nim i jeszcze o nim usłyszycie. Na Debiutach nie poszło mu za dobrze, nie wszedł do finału, ale za to tydzień później wystartował na Mistrzostwach Polski Szkół Ponadpodstawowych w Kulturystyce i tu wywalczył tytuł Wicemistrza Polski.

Drugim chłopakiem, który zrobił ogromną metamorfozę był Robert Berliński z Wrześni. Można powiedzieć, że Robert zaczynał od zera. Mimo że trenował już jakiś czas, sylwetkowo czy masą nie wyróżniał się wcale. Jednak kiedyś zaciął się i postanowił, że spróbuje przygotować się na zawody. Robert nie dość, że spalił tłuszcz, to jeszcze zbudował sporo nowych mięśni w czasie przygotowań. Dobre barki i estetyczna sylwetka to na pewno jego zalety. Jeśli dorzuci parę kilogramów mięsa, będzie dobrym zawodnikiem w „klasyku”.

Zawodnikiem, z którym mam kontakt praktycznie od początku jego zabawy z kulturystyką jest też Tomek Kawski z Grudziądza. Pamiętam, jak w tamtym roku zaczęliśmy współpracę przez Internet, żeby nieco nabrać mięśni i poprawić sylwetkę Tomka i tak po pewnym czasie wpadliśmy na pomysł „Czemu by nie przycisnąć nieco mocniej i nie spróbować sił na zawodach”. Tomek wg mnie wyglądał bardzo dobrze – dobra góra, szczególnie imponująca klatka i plecy, niestety zdecydowanie słabsze nogi. Poza tym jego kategorię 70 kg połączono z kategorią wyższą 75 kg i tu ciężko było mu nawiązać walkę z większymi od siebie, skutkiem czego zamknął finał z szóstą lokatą. Myślę jednak, że to bardzo przyszłościowy zawodnik, zważywszy na to, ile czasu tak naprawdę trenuje.

Najbardziej predysponowanym zawodnikiem, z którym teraz pracowałem jest Kamil Kluszczyński. Kamil to bardzo zdolny zawodnik – absolutnie kompletny, potężnie zbudowany, choć bardzo młody (rocznik 1992)! Za 2, 3 lata ten gość będzie wymiatał na każdych zawodach, gwarantuję! Tu zajął 3. Miejsce, ulegając nieco większym zawodnikom, jednak tydzień później był bezkonkurencyjny na Mistrzostwach Polski Szkół Ponadpodstawowych, wygrywając swój pierwszy tytuł Mistrza Polski!

Równie zdolnym zawodnikiem jest Filip Tecław. Filip wygrał kategorię „klasyków” powyżej 180 cm, prezentując doskonałą sylwetkę, idealną do kulturystyki klasycznej. Słabą stroną Filipa są niewątpliwie nogi jednak i tak udało mu się sporo je poprawić od naszego pierwszego spotkania. Myślę jednak, że ten chłopak ma wielki potencjał i mocno w przyszłości powalczy w „klasyku” na arenie międzynarodowej.

Ostatnim zawodnikiem, z którym pracowałem był Gabriel Koperkiewicz. Gabryś to zawodnik i przyjaciel Tomka Pabiniaka, ale ostatnie tygodnie przed zawodami ja również maczałem palce w jego przygotowaniach. To chłopak, który również przeszedł ogromną metamorfozę w czasie tych przygotowań. Biorąc pod uwagę jak późno zaczęliśmy współpracę i jak było na początku, myślę że nikt nie spodziewał się, że będzie tak dobrze wyglądał i miał taką estetyczną sylwetkę. Forma, jaką zaprezentował w dniu zawodów zapewniła mu 3. miejsce, jednak myślę, że po wprowadzeniu małych poprawek może mierzyć jeszcze wyżej na tegorocznych MP. 

FIBO i debiut FA

Największe targi fitness już za nami! Dziś w nocy wróciliśmy z Essen i z przykrością muszę powiedzieć, że to już za nami. A było naprawdę świetnie. Tegoroczne targi były jeszcze większe − więcej firm, więcej pokazów, a dodatkowo po raz pierwszy w historii tych targów odbyły się też zawody Pro. Również po raz pierwszy na tych targach pojawiła się firma Fitness Authority. Jak pewnie wszyscy wiecie, szef FA Tadeusz Zarębski wszystko robi z wielkim rozmachem i tak też było tutaj.

Na FIBO wystawiliśmy ogromne stoisko, jedno z największych na całych targach, z czego jedną stronę zajęła Panthera i jej modelki fitness, a drugą Fitness Authority z całą gamą swoich produktów i dwoma maskotkami w postaci Samiego Al-Haddad i oczywiście mnie. Nie będę się tu szeroko rozpisywał o tym, co się działo, bo możecie przeczytać obszerniejszą relację w tym numerze lub obejrzeć relacje na MD TV, powiem tylko, że było zajebiście.

Można było kupić tam dosłownie wszystko, co potrzebne w naszym sporcie, począwszy od skarpetek, a skończywszy na najróżniejszych ortezach, pojemnikach na jedzenie, strojach startowych z kryształkami Swarovskiego, nie wspominając oczywiście o sprzęcie do ćwiczeń i suplementach. Można było strzelić sobie fotkę z gwiazdami tego sportu, kupić plakaty i filmy z treningami najlepszych i złapać motywację patrząc na to wszystko. Było mnóstwo ludzi, również Polaków, którzy przychodzili pogadać, pstryknąć sobie pamiątkową fotkę, byli zawodnicy, z którymi gdzieś kiedyś się zetknąłem, a teraz mogliśmy zamienić parę zdań. Wszyscy zachowywali się jak jedna wielka grupa kumpli, bo w końcu to wszystko, co się tam działo jest życiem każdego z nas. Kto nie był niech żałuje, następna taka okazja dopiero za rok.

Mój brat wraca na scenę BB

Mój braciszek wystartował w 2005 roku na Debiutach, wygrywając kategorię 90 kg, potem zdobył tytuł Mistrza Europy Juniorów w tym samym roku. Jednak praca i obowiązki zmusiły go do pożegnania się z kulturystyczną sceną na kilka lat. W tym roku zdecydował się na powrót do startów. W Bytowie na mistrzostwach Pomorza wszedł znowu na scenę i... zszedł z niej ostatni jako zwycięzca kategorii ciężkiej i open!

Gratuluję, braciszku i trzymam kciuki z główny start, który już za kilka tygodni w Anglii.

Fit For Fun Gym już otwarty!

            26 lutego otworzyliśmy nasz klub! Od otwarcia minęło już trochę czasu, ale nie sposób nie wspomnieć o tamtym dniu! Przyznam szczerze, że bardzo denerwowałem się otwarciem, bo cały projekt rozwijał się w tak szybkim tempie, że pewne rzeczy czasami nam umykały w natłoku zajęć, a czas gonił. Zależało nam bardzo na terminowym otwarciu, bo zaprosiliśmy wielu gości z całej Polski, którzy specjalnie wzięli wolny weekend, żeby do nas przyjechać. Gdybyśmy nawalili, pewnie nie wszystkim udałoby się przyjechać. Jednak mimo pewnych niedociągnięć wystartowaliśmy w zaplanowanym terminie i co najważniejsze, wszyscy goście przybyli! Z tego miejsca jeszcze raz wszystkim dziękuję za przyjazd i za wspólnie spędzony czas! Oczywiście nie mogę również nie wspomnieć o naszych znajomych i przyjaciołach niebędących kulturystami. Oni również stawili się na otwarciu. Dzięki!

            Wszystkich, którzy czytają MD na pewno najbardziej interesuje, kto był z naszej kulturystycznej branży? Była sama śmietanka z polskiego kulturystycznego podwórka. Ze starej gwardii: Adam Adamski, Rafał Borysiuk, Tomek Bobrowski, Andrzej Maszewski, Marek Olejniczak, Paweł Jabłoński i Robert Kiesz oraz młodsi stażem, ale pnący się szybko na szczyty w naszej dyscyplinie: Michał Karmowski, Tomek Pabiniak, Marcin Pawłowski, Marek Dąbrowski, Emil Kaleński i Norbert Tymczak.

            Wszystko zaczęło się od oficjalnego przecięcia wstęgi i krótkiej przemowy. Później czekała na wszystkich dietetyczna uczta przygotowana przez zaprzyjaźnioną restaurację Fit Food. I z pełnym brzuchem można było wreszcie wypróbować na własnej skórze, czy raczej na własnych mięśniach, nasze Hammery. A wieczorem w jednej z poznańskich dyskotek zaczęła się zupełnie nieoficjalna część otwarcia. Mimo, że nie wszyscy dojechali na nocną część świętowania, ci którzy tam byli robili niesamowite wrażenie! Kilkunastu kolesi ze średnią w bicepsie 50 cm nie spotyka się co dzień! Impreza była naprawdę rewelacyjna... trochę gorszy był poranek.

Arnold Classic 2011

            Tegoroczna impreza przyniosła sporo emocji sympatykom żelaznego sportu. Pozwólcie, że zacznę od kategorii amatorów, a raczej od kilku słów na temat naszej reprezentacji. Ci z was, którzy śledzą fora internetowe na pewno natknęli się na niepochlebne opinie na temat naszych zawodników. Że reprezentacja w tym roku jest kiepska, że jadą ci, bo nikogo lepszego nie ma, że to drugi garnitur itd. Myślę, że te słowa tylko zmobilizowały naszych zawodników do cięższej pracy, bo forma, jaką zaprezentowali nasi w Stanach była najlepsza z najlepszych, co nie umknęło uwadze sędziów i Polacy przywieźli kilka medali. Biorąc pod uwagę, że z ostatnich MŚ nie przywieźliśmy żadnego, a liczyliśmy na wiele, myślę że te zawody były dla nas rewelacyjne, a sami zawodnicy udowodnili, że są pierwszej wielkości. Wystawiliśmy 3 zawodników i wszyscy zdobyli medale! Karol Małecki srebro w kategorii 75 kg, a Mariusz Bałaziński i Jurek Pisulski złoto w „klasyku”, dodatkowo Jurek wygrał jeszcze overall! Nigdy jeszcze nie wystawiliśmy takiej drużyny! Gratulacje chłopaki!

            Oczywiście najważniejszą imprezą na Arnoldzie były zmagania ligi zawodowej i to też wzbudzało we mnie dużo emocji. Głównie z uwagi na start Evana Centopaniego. Miałem kiedyś okazję go poznać, przez kilka dni trenowałem i szlifowałem swój angielski, rozmawiając z nim o naszych i amerykańskich metodach budowy mięśni. Ostatnio widzieliśmy się w 2008 roku, ale od tego czasu bacznie śledzę jego karierę. Evan robi niesamowite postępy i bardzo mądrze kieruje swoją karierą. Startuje rzadko, ale każdy jego start jest dokładnie przemyślany. Pierwszy start w zawodowej lidze zaliczył w 2009 roku na New York Pro. Zawody nie były zbyt silnie obsadzone, dlatego wygrał je z łatwością, ale dzięki temu pokazał się w roli zwycięzcy. Żeby nikogo nie wybijać z tego wrażenia Evan nie pchał się na scenę, aby zaliczać nowe zawody, odsunął się na 1,5 roku i wystartował dopiero w lutym 2011 w zawodach Flex Pro. Wszyscy byli ciekawi jak zwycięzca New York Pro zaprezentuje się tym razem. Gdy wyszedł na scenę większy i lepszy niż ostatnim razem nie pozostawił sędziom cienia wątpliwości kto jest najlepszy, zgarniając złoto.

            Następnym startem (trzecim w zawodowej karierze) miał być Arnold Classic – Evan przygotował się tu bardzo dobrze, poprawił znacznie słabe punkty i zajął 4. Miejsce, ulegając weteranom tego sportu. 4. miejsce w drugich po Olympii najbardziej prestiżowych zawodach na świecie to niesamowity wynik. Wynik, który stawia go w grupie najlepszych, tych

którzy mogą walczyć o koronę Mr. Olympia. Sędziowie na pewno go zapamiętają, a reszta zależy tylko od niego. Kilka małych szlifów sylwetki i być może już niebawem będziemy mieli nowego Mr. O! Tego ci życzę Evan!

            Jeszcze kilka słów o zwycięzcy – wygrał wielki Branch Warren. Bardzo lubię tego zawodnika, a jego filmy treningowe najbardziej motywują mnie do treningu. Ten gość to prawdziwy zwierzak siłowni, dlatego bardzo się cieszę się, że wygrał! Już kilka razy był drugi na tych zawodach, aż wreszcie w tym roku zaprezentował taką sylwetkę, jakiej oczekiwali sędziowie − ogromna masa, doskonała twardość i jakość mięśni! Nie mogło być inaczej! Branch trafił do historii jako nowy zdobywca tytułu Arnold Classic!

Fit For Life

Ostatni miesiąc był dla mnie okresem pełnym pracy i emocji! Działo się tak wiele, że aż nie wiem od czego zacząć i czy opowiadać wam o wszystkim. W końcu śledzicie naszą stronę www.musculardevelopment.pl i wiecie o wszystkim na bieżąco. Dla tych, którzy jednak są oporni w śmiganiu po necie lub po prostu nie mają tyle wolnego czasu, żeby regularnie sprawdzać nowości na MD skreślę parę słów.

Największym wydarzeniem była niewątpliwie druga edycja konkursu na metamorfozę sylwetki Fit For Life. Tym razem patron, organizator i jedyny sponsor imprezy, firma Fitness Authority przygotowała wszystko jeszcze lepiej niż za pierwszym razem. Konkurs odbył się w Gdyni w wielkiej sali konferencyjnej w superhotelu nad brzegiem morza. Było mnóstwo miejsca i dla startujących i dla ich fanów, czy raczej rodzin i przyjaciół, z którymi przyjechali. I co najważniejsze, dobrze wydzielona i oświetlona scena dawała dużo większe możliwości oceny i przyjrzeniu się zawodnikom. Cała impreza była profesjonalnie poprowadzona, a skład sędziowski, w którym miałem przyjemność się znaleźć, miał masę roboty. Tym razem startujących było o wiele więcej niż w pierwszej edycji konkursu, również forma, jaką zaprezentowało większość uczestników była wyśmienita.

Oczywiście kryteria oceny w takich konkursach nie są do końca sprecyzowane, tak więc oceny poszczególnych sędziów różniły się od siebie. Podstawowym kryterium była zmiana sylwetki, ale każdy z jurorów rozumiał to po swojemu. Czy największa zmiana to zrzucenie największej ilości kilogramów, ale i tak kiepski wygląd, czy może różnica tylko kilku kilogramów, ale za to twarda i wyrzeźbiona na maksa sylwetka? Czy jeśli ktoś po zrzuceniu sadła ma ładną estetyczną sylwetkę, to powinien być wyżej sklasyfikowany niż ktoś, kto super się wyrzeźbił, ale sylwetkę ma daleką od ideału? Czy liczy się estetyka sylwetki czy tylko same obwody, które się straciło? Jakie ma w tym wszystkim znaczenie wiek, staż treningowy? To wszystko nurtowało nasze głowy jako sędziów i spowodowało całkiem spore zamieszanie w przyznawaniu poszczególnych miejsc. Jednak przewodnicząca jury Violetta Pryłowska, była fitneska, a obecnie sędzina fitness i kulturystyki, wprowadziła dla większego obiektywizmu metodę, jaką stosuję się na zawodach kulturystycznych.

Wyglądało to w ten sposób, że wyłoniliśmy początkowo piątkę finalistów, a następnie każdy sędzia numerował pozycje od 1 do 5, a osoba, która miała najmniej punktów, czyli najwięcej dobrych miejsc zwyciężyła. Może to oznaczać, że osoba która była np. u trzech sędziów na 1. Miejscu, a u dwóch na 4. przegrywa z kimś kto miał u wszystkich sędziów drugie miejsce, bo sumując miejsca 1+1+1+4+4 mamy 11 punktów, a 2+2+2+2+2 daje 10 punktów, czyli lepszy wynik. Stąd może zdarzyć się tak, że osoba której nikt nie wybrał na zwycięzcę wygrywa cały konkurs! Może brzmi to dziwnie, ale ma to sens! Tak stało się na przykład z Miko, który dostał najwięcej sprzecznych ocen i koniec końców nie wszedł do pierwszej trójki. Jednak zwycięzcy wyglądali naprawdę rewelacyjnie i przemianą, jaką przeszli, zaszokowali nie tylko widzów, ale myślę, że również i siebie.

Z tego miejsca jeszcze raz serdecznie gratuluję wszystkim uczestnikom. Każdy z was jest wygrany! Wygraliście z własnym ciałem i własnymi słabościami, dochodząc do końca drogi, stojąc na scenie tego konkursu!

Fit For Fun Gym już otwarty! 

Gdy piszę te słowa mamy już prawie wszystko dopięte na ostatni guzik! Mam nadzieję, że w dniu, w którym czytacie te słowa nasza siłka Fit For Fun Gym hula już na całego. Otwarcie planujemy za dwa tygodnie, dlatego opiszę to wszystko dopiero w następnym numerze MD. Jednak już teraz mogę wam powiedzieć, że będzie bardzo dobrze! Zaproszonych zostało sporo gości, wielu świetnych zawodników. Zrobimy kilka treningów i postaramy się wszystko uwiecznić w postaci sporej fotorelacji w następnym numerze i relacji w MD TV.

Po świeższe info wchodźcie na moją stronę www.radekslodkiewicz.pl lub dzwońcie (61) 8600009. Ponieważ dostaję wiele maili z pytaniem, gdzie będzie siłka – przypominam: ul. Jackowskiego, budynki dawnej Modeny. Do zobaczenia!

Treningi do Fibo 

Mija już 4 tydzień budowy masy. Jestem bardzo zadowolony, bo mimo wielu zajęć związanych z pracą i z otwarciem naszego klubu moje treningi i dieta przebiegają bez komplikacji. Waga skoczyła nieco w górę, ważę 122 kg, i choć ciężko mi znowu przyzwyczaić się do dodatkowego balastu, to jednak fajne uczucie tak rosnąć!

Powoli kończę trening o większej objętości. Jestem już nieco znużony dużą ilością serii na poszczególne grupy mięśniowe i już nie mogę się doczekać poniedziałku, gdy przełączę trening na małą objętość. W tym okresie będę wykonywał tylko po jednej serii maksymalnej na ćwiczenie i nie więcej niż 2−3 ćwiczenia na grupę. Żeby oczywiście nie był to odpoczynek dla mięśni zwiększę w tym okresie ciężary tak, żebym mógł wykonywać po około 6 powtórzeń w serii maksymalnej. Dzięki temu mięśnie odpoczną trochę od dużej ilości pracy treningowej, ale będą dalej pobudzane do wzrostu poprzez duże ciężary.

W tym okresie nie obniżam kaloryczności diety, ale biorąc pod uwagę to, że mniejsza objętość to mniejsze spalanie kalorii dorzucam trochę cardio, aby po prostu nie upaść się i dodatkowo pobudzić metabolizm. Po 2−3 tygodniach takiego treningu znowu powrócę do dużej objętości, odrzucę cardio, ale żeby wykorzystać podkręcony metabolizm dorzucę trochę kalorii do diety. Jeśli nie będę za bardzo puchł dorzucę więcej węgli, jeśli natomiast dojdę do wniosku, że poziom nawodnienia jest zbyt wysoki, dorzucę trochę więcej tłuszczy. Białko natomiast cały czas trzymam na stałym poziomie. Nie jestem zwolennikiem przesadzania z ilością białka, szczególnie, jeśli jest się na masie, gdy dostarcza się i tak więcej kalorii niż się spala.

W następnym numerze podsumuję trochę moją strategię treningowo-dietetyczną i powiem jakie przynosi efekty. Może i wy spróbujecie czegoś podobnego.