1986 – pierwsza próba
Na scenie debiutowałem w 1985 roku. Były to niewielkie zawody
lokalne i tak jak inni debiutanci, startowałem po raz pierwszy w życiu.
Po tym występie w ciągu tygodnia znalazłem się w reprezentacji
Wielkiej Brytanii na IFBB World Games, gdzie miałem stanąć w szran-
ki w wadze ciężkiej. Rywalizacja w tych zawodach trochę przerosła
moje ówczesne możliwości, zająłem siódme miejsce, triumfował Berry
de Mey, a drugi był Matt Mendenhall. Po kolejnym roku treningów
poczułem się na tyle dobry, by spróbować swych sił na mistrzostwach
Wielkiej Brytanii federacji EFBB. Dołożyłem trochę masy i wiedziałem,
że jestem w stanie przygotować
dobrą formę. Mistrzostwa odby-
wały się w Wembley Conference
Center w Londynie. Niestety,
redukcja wyszła mi aż za dobrze,
sporo czasu spędziłem w saunie
i wziąłem nawet lekki diuretyk
(Dyazide), co z perspektywy
czasu uważam za niepotrzebne.
Na scenę wyszedłem znako-
micie docięty, ale dokuczały
mi skurcze ud i klatki piersiowej.

 Czy jesteś gotowy do startu?
Każdego roku osobiście i za pośrednictwem internetu rozmawiam z tysiącami fanów. Wielu z nich pyta mnie o trening i dietę, ale równie często jestem proszony o ocenę czyjejś gotowości do zostania zawodnikiem. Osoby noszące się z zamiarem startu w zawodach pytają mnie, czy moim zdaniem są już wystarczająco dobre, by spróbować swych sił na scenie, czy też muszą z tym jeszcze poczekać. Ponieważ pytających o to jest naprawdę wielu, pomyślałem, że warto zająć się tym tematem na łamach „Muscular Development” i udzielić kilku wskazówek, które każdemu z was pozwolą samodzielnie ocenić swoją gotowość do zaprezentowania się na scenie kulturystycznej

Trening do upadku bez partnera treningowego

Pytanie: Cześć, Dorian! Zastanawiam się, czy możliwe jest stosowanie twojego programu treningowego bez partnera treningowego. Ponadto interesuje mnie, dlaczego mówisz, że upadek mięśniowy powinien następować pomiędzy 6–8 powtórzeniem, podczas gdy zawodnicy tacy jak Coleman, Cutler czy Heath robią po 10–15 powtórzeń w serii?

Odpowiedź: Oczywiście możesz samodzielnie trenować moim stylem, ale w niektórych ćwiczeniach spotter jest potrzebny choćby ze względów bezpieczeństwa. Na przykład, robiąc samemu wyciskanie na ławce skośnej lub płaskiej albo też wyciskanie na barki, ryzykujesz, że w momencie osiągnięcia upadku mięśniowego zostaniesz przygwożdżony sztangą. To samo dotyczy wyciskania nogami, tu osiągnięcie upadku może wymagać powtórzeń wymuszonych, a jeżeli jesteś sam, musisz przecież pamiętać, że trzeba po skończeniu ćwiczenia bezpiecznie zablokować ciężar.

 Wytęż umysł i wyznacz sobie cel

Pytanie: Wiem, na czym polega prawidłowy trening pod względem fizycznym, ciekawi mnie natomiast, jak przygotowujesz się psychicznie do sesji treningowej. Czasami zdarzają się takie dni, kiedy po prostu nie czuję tego czegoś i wychodzę z siłowni ze świadomością, że ten trening nie dał mi absolutnie nic.

Odpowiedź: Nastawienie psychiczne to klej, który scala wszystkie elementy przygotowań. Możesz mieć wspaniały gen do tego sportu i dobrze rozpisane treningi, ale bez odpowiedniego nastawienia psychicznego nigdy nie osiągniesz optymalnych rezultatów. Podstawą jest wyznaczanie sobie krótko- i długofalowych celów. Ma to naprawdę fundamentalne znaczenie. Jeśli masz tylko nieokreślone cele, jak na przykład być silniejszym i większym, to jesteś skazany na porażkę. To tak jakbyś wsiadł do samochodu i zaczął jechać, nie mając absolutnie żadnego pojęcia dokąd chcesz jechać. Po prostu jeździsz w kółko i marnujesz paliwo! Cele muszą być jasno określone, na przykład: zwiększenie obwodu ramienia o centymetr, albo: dodanie 5 kg w wyciskaniu. Są to przykłady zadań krótkoterminowych, które przy odpowiednim treningu i diecie można zrealizować w cztery do sześciu tygodni.

Wspomnienia z pierwszego startu – tego, o którym nie wiedzieliście!

Peter McGough jakiś czas temu pisał o moim pierwszym starcie, na EFBB West Coast 1985, gdzie wygrałem kategorię debiutantów, po czym zostałem namówiony przez oficjeli do startu w kategorii ciężkiej na IFBB World Games. Ale prawda jest taka, że to nie był mój pierwszy start. Ten miał miejsce rok wcześniej w Birmingham. Były to zawody między siłowniami, nieodbywające się pod patronatem EFBB. Miałem wtedy 21 lat i staż treningowy nieprzekraczający pół roku. Trenowałem w Martin’s Gym na Temple Street, którą zresztą później wykupiłem i przemianowałem na Temple Gym. Wtedy jej właścicielem był Martin Tierney, który namówił mnie do startu. Zawody odbywały się po drugiej stronie ulicy w hotelu, nigdy nie zgadniecie – Temple Hotel. Nie chciałem startować, bo nie czułem się gotów do startów w nawet tak niewielkiej imprezie.

Byłem znany z ogólnej masy i solidnej kondycji, ale najbardziej podziwiano rozwój moich pleców, który w latach 90. stawiał mnie o wiele wyżej ponad moimi rywalami. Kiedy się chwilę nad tym zastanowię, dochodzę do wniosku, że plecy są kluczowym elementem przy co najmniej trzech pozycjach: bicepsy tyłem, najszerszy tyłem oraz w ćwierćobrotach. Ale to nie wszystko – możliwość zobaczenia najszerszych grzbietu, gdy zawodnik stoi przodem także wpływa na ocenę w pozycji najszerszy przodem, biceps przodem, a nawet przy pozie brzuch i uda. Wszyscy wielcy mistrzowie Mr. Olympia naszej ery byli znani z doskonale rozwiniętych pleców, a historia pokazuje, że dominujące plecy często są czynnikiem decydującym o sukcesie na tych zawodach (co udowodniliśmy, Lee Haney, ja i Ronnie – z 22 tytułami Mr. Olympia.)