Rozmawiając z tajemniczym drapieżnikiem

     Był to pierwszy raz, kiedy dane mi było naprawdę porozmawiać z Kaiem Greenem. Gadaliśmy sobie ogólnie, o życiu. Każdy, kto miał możliwość przeprowadzić z nim taką konwersację wie, że Kai to rodzaj faceta o głębokim wnętrzu i filozoficznym podejściu do życia. Po jakimś czasie dostajesz kręćka i zaczynasz sobie zadawać pytanie, o czym właściwie rozmawiacie! Ale i tak było fajnie.

     Kai powiedział, że szanuje zarówno mnie, jak i to, co osiągnąłem w tym sporcie przez tak wiele lat. Bardzo był ciekaw, dlaczego nadal chcę startować, chociaż już tyle osiągnąłem (44 zawody, ale kto by tam liczył?). Odpowiedziałem, że jeszcze nie czuję, żeby mój czas przeminął. Jak to powiedział Rocky w filmie: „zostało jeszcze trochę zapasów w piwnicy”. Kaiowi bardzo podobało się w Australii i powiedział, że bardzo by chciał by jeszcze tu wrócić.

Sprawozdanie z Australian Pro

     Po raz kolejny Tony Doherty zorganizował w Melbourne wspaniałą imprezę. Wpadł na nią Kai i dołączył do listy zwycięzców, na której znajdujęą się m.in. ja oraz, Dexter i Chris Chormier – obaj wygrali po 3 razy – oraz Ronny Rockel. Oto jak wyglądało to wszystko z loży dla prasy.

Cały artykuł można przeczytać w czerwcowym "Muscular Development"

 Moja operacja

    W środę, 11 lutego udałem się do szpitala na zszycie częściowo rozerwanego ścięgna bicepsa. Przez kilka ostatnich miesięcy planowałem start w Australian Grand Prix w marcu, jednak obecnie zamierzam wstrzymać się zawodami do wiosny 2010 roku. Wielu ludzi jest chyba zawiedzionych, że tak długo z tym zwlekałem i że wycofałem się z zawodów.

    Dlaczego więc czekałem z operacją aż 6 miesięcy po złapaniu kontuzji, zamiast załatwić sprawę od ręki? Po prostu nie miałem ubezpieczenia i potrzebowałem czasu, aż zacznie mnie obowiązywać. W międzyczasie trenowałem, jak tylko mogłem najlepiej, i planowałem powrócić na zawodach Tony’ego Doherty w Australii. Przygotowania do konkursu są bardzo ciężkie, nawet gdy cieszysz się 100% zdrowiem. Z utrudniającą wszystko kontuzją, która na dodatek miesza ci we łbie, sprawa przedstawia się raczej beznadziejnie.

    Ludzie myślą, że się wycofałem, bo mój prawy biceps zrobił się krótszy i miał większy szczyt od lewego. Jednak Tto nie wygląd stanowił dla mnie problem (pomimo faktu, że nie wyglądało to symetrycznie). Wszystko sprowadzało się do tego, że kontuzjowany biceps bolał – i to bardzo. Na każdym treningu, szczególnie przy plecach lub bicepsach, czułem, że pogarszam tylko sprawę.

    W poniedziałek, 9 lutego udałem się w końcu do dr Osbourne’a (zbieżność nazwisk przypadkowa). Powiedział, że mogą mi zrobić operację już w środę, na co zgodziłem się bez wahania. Z tego co widzę, lekarz spisał się na medal. Jeśli zaś chodzi o zawody, to nie zamierzam się spieszyć, bo wtedy mógłbym znów naderwać to ścięgno. Nie wykluczam, że może uda mi się stanąć na scenie jeszcze w tym roku. Jeśli wszystko pójdzie jak trzeba, zobaczycie mnie z powrotem pod koniec 2009. Jednak moim głównym założeniem jest całkowita rekonwalescencja bicepsa, niezależnie od tego, ile czasu może mi to zająć.

Cały artykuł można przeczytać w majowym "Muscular Development"

Nowinka - ożeniłem się!

Były sobie święta, a ja akurat ożeniłem się z panną Warate z Afryki Południowej. Wygląda to na strasznie pochopną decyzję, ale tak naprawdę to znam ją już od kilku lat. Dopiero ostatnio sprawy przybrały bardziej poważny obrót i uznałem, że to odpowiednia chwila. Moja żona nazywa się Warate McCutcheon. Moje prawdziwe imię, jak wielu z was wie, to Lee McCutcheon. Jako Lee Priest pojawiam się w prasie i na zawodach. Priest to nazwisko mojego ojczyma, a przyjąłem je, gdy byłem jeszcze nastolatkiem - co nie za bardzo spodobało się mojemu prawdziwemu ojcu.
Tak czy inaczej, zamierzam trzymać moją żonę z dala od wścibskich reporterów. Potrzebuję więcej prywatności w życiu osobistym. W trakcie całej mojej kariery byłem bardzo otwarty i szczery i wygląda na to, że nie osiągnąłem tym zbyt wiele. Wiem, że fani to doceniają, ale inni używali tego przeciwko mnie i nazywali mnie mącicielem i inne takie. Myślę, że możecie to traktować jako moje postanowienie noworoczne - zaprzestanie wystawiania na światło dzienne wszystkich szczegółów mojej prywatności. Otoczę się nimbem tajemniczości, co wy na to?

Do trzech razy sztuka

Jeśli ktoś z was pisze o mnie książkę, to jest to moje trzecie małżeństwo. Przez kilka pierwszych lat w LA byłem mężem Tracy. Potem, o czym wszyscy wiedzą, pojawiła się Cathy. W przeciwieństwie do głupich plotek, nigdy nie byłem mężem Adeli Garcia. Byłem niejednokrotnie zaręczony, ale to się przecież nie liczy. Oczywiście, gdybym naprawdę chciał poślubić tę kobietę, to tak by się stało. Jedno jest pewne - po świecie chodzą sobie niewiasty z pięknymi diamentowymi pierścionkami ode mnie, choć nigdy nie dostały mojego nazwiska.

Cały artykuł można przeczytać w kwietniowym"Muscular Development"

Na krótko przed Mr. Olympia Steve Blechman zaproponował mi założenie wątku na forum, w którym komentowałbym te zawody, oglądając sobie w Australii webcast. Ponieważ jestem w strefie czasowej o 15 godzin wcześniejszej niż Las Vegas, pomysł wydał się dość ciekawy. Gdy było już po 202 Showdown, rozśmieszyło mnie, gdy Larry Pepe spytał Dave’a Henry’ego jak się czuje jako najlepszy kulturysta na świecie w kategorii do 91 kg. Pomyślałem sobie: „hmm, czy on naprawdę jest najlepszy, czy też ten najlepszy siedzi teraz przed kompem tysiące kilometrów od Las Vegas?”. Gdy kwalifikacje i finały Olympii odbywały się w piątkowy i sobotni wieczór, u mnie było późne popołudnie następnego dnia. I tak dobrze się ułożyło, że nie musiałem siedzieć całą noc czy coś w tym guście. I muszę przyznać, że takie komentowanie na żywo bardzo mi się podobało, gdyż zarówno ja, jak i wielu innych użytkowników forum MD, wygłaszaliśmy swe poglądy i wywiązała się ciekawa dyskusja.
 
Arnold 2009 – ale będą zawody!

Pisząc te słowa nie znam jeszcze ostatecznej listy zawodników startujących na Arnold, ale szykuje się ostra jazda. Wraca Victor, wraca Kai, wraca Branch. Po opuszczonej Olympii każdy z nich będzie chciał coś udowodnić. W przypadku Victora jest to powrót po rocznej przerwie. Prawdopodobnie przyjadą też Wolf i Heath, a nie zdziwiłaby mnie też obecność Dextera. W końcu, czemu nie? Wszyscy wiemy, że starty dwa razy w roku nie wpływają ujemnie na jego formę. Może nawet wróci Ronnie, a poza tym będzie to mój pierwszy od trzech lat start na amerykańskiej ziemi, jeśli mi się wszystko uda. Pamiętam, że w latach 90. zawsze startowałem na Ironman i właśnie Arnold. Lista startujących zawsze powalała. Z całej czołówki zwykle brakowało tylko panującego Mr. Olympia. Startowali wtedy tacy zawodnicy jak Kevin, Flex, Nasser, Paul, Ronnie, Chris Cormier i ja. Myślę, że niektóre Arnold z lat 90. były na lepszym poziomie niż obecne Olympie. I nie byłbym ani trochę zaskoczony, gdyby Arnold Classic 2009 przebił ubiegłoroczną Olympię.
 
King Kamali: Fantasta czy genialny piarowiec?

O Sharim znowu głośno w mediach, po tym jak wyżalił się, że został oszukany na Atlantic City Pro, po czym stwierdził, że gdyby zakwalifikował się na Olympię, to byłby tam w pierwszej dziesiątce. Szczerze mówiąc to sądzę, że nawet sam King w to nie wierzy. Ale ma powód by gadać takie bzdury. W ten sposób wszyscy o nim rozmawiają i nikt nie zapomina, kim jest King Kamali. To zawsze działa. Gość nie zakwalifikował się na Olympię, ale jest tematem większej ilości rozmów niż zawodnicy, którzy byli tam w pierwszej piątce.
 
Czy Dexter obroni tytuł?

Innym palącym pytaniem jest to, czy Dexter Jackson zdoła obronić tytuł na Mr. Olympia, czy jest tylko jednorazowy sukces, jak w przypadku Chrisa Dickersona czy Samira Bannouta (dwóch zawodników, o których młodsi czytelnicy pewnie nie słyszeli). Wątpię, czy Dexterowi uda się powtórzyć sukces z zeszłego roku. Jest wielu świetnych chłopaków. Jeśli Dexter choć trochę odpuści lub któryś z konkurentów uczyni znaczący postęp, to już po Dexie. Nie mam nic przeciwko niemu i nie chcę, żeby to co pisze zabrzmiało jakbym życzył mu przegranej. Ale jest jak jest. Zmiany na tronie dodają rywalizacji smaczku. Oczywiście co innego bym mówił, gdybym to ja został Mr. Olympia. Wtedy uważałbym, że powinienem siedzieć na tronie przez 1000 lat.
 
Ciągle sam!

Jak już wam pisałem, od powrotu do Australii żyję w celibacie. Przykro mi, że sprawiam zawód tym, którzy żyli moimi przygodami łóżkowymi, ale teraz seks nie jest wysoko na mojej liście priorytetów. Chyba się starzeję.
 
 
Pokonałem Mr. Olympia!

W roku 2002, gdy wygrałem po raz pierwszy jako zawodowiec, wśród pokonanych był też Dexter. Kilkukrotnie pokonałem też Ronniego na początku mojej i jego kariery. Ale to nie robi różnicy. Gdy mówimy o najlepszych kulturystach na świecie liczy się tylko to, czy ktoś trafił ze szczytową formą w ten konkretny dzień i co akurat trafiało tego dnia w gusta składu sędziowskiego. Ludzie myślą, że gadam głupoty, gdy mówię, że w tym sporcie każdy może pokonać każdego, ale historia nieraz pokazywała, że mam rację.
 
Chcesz wojny, Shawn?

Shawn Ray wspomniał o możliwości powrotu na 202 Showdown podczas tegorocznej Olympii. Nie startował od 2001 roku, a ja ostatni raz mierzyłem się z nim na Olympii 2000. Fajnie byłoby się z nim znowu zmierzyć, a nasz pojedynek na pewno byłby wielkim hitem. Jak pewnie niektórzy z was wiedzą, kiedyś ostro jeździliśmy po sobie na forach i robiło się gorąco. Nie mówię, że takie zawody należałyby tylko do nas, bo w kategorii do 91 kg jest wielu świetnych zawodników, ale jestem pewny, że wielu ludzi chętnie obejrzałoby pojedynek dwóch starych byków, którzy po latach postanowili ustalić, który jest lepszy.
 

Po pierwsze, musisz odstawić fifkę, dragi nikomu nie służą. Nie podoba mi się, jak taki młody człowiek zatruwa swój organizm toksycznymi chemikaliami. Wygranie konkursu, w którym startowałeś sam nie mówi absolutnie nic na temat tego, czy jesteś dobry, czy nie. To, że sędziowie powiedzieli ci kilka ciepłych słów dla zachęty, nie oznacza automatycznie, że powinieneś olać edukację i karierę zawodową.
Po pierwsze, powinieneś wystartować w zawodach, w których będziesz miał przynajmniej kilku konkurentów i zobaczyć, czy tam ci się uda wygrać. Tak naprawdę, jeśli jesteś lepszy od przeciętnego dzieciaka marzącego o karcie zawodowca, to powinieneś bez problemów wygrać zawody typu NPC Teen Nationals, albo przynajmniej zająć w nich dobre miejsce. Ale nawet wtedy nie masz żadnych gwarancji na karierę zawodową. Wiesz ilu zwycięzców Teen Nationals z ostatnich 20 lat zostało zawodowcami? Dwóch! Branch Warren (1993) i Craig Richardson (1994). Od tamtej pory nikt.
Tylko dlatego, że ktoś jest dobry w porównaniu do innych nastoletnich zawodników, nie można zakładać, że w przyszłości będzie konkurencją dla najlepszych na świecie. Niektórzy młodzi ludzie dorastają szybciej i mają lepsza genetykę. Niektórzy już w bardzo młodym wieku zaczynają przygodę z koksem. Ale gdy kończą 20 lat, musza stanąć przeciwko starszym zawodnikom, z większym doświadczeniem i jadących na takim samym albo i lepszym koksie. Wtedy już taki młodzik nie jest nikim specjalnym.
Ale załóżmy, że jesteś dość dobry, by zostać zawodowcem. Jaki, twoim zdaniem, odsetek zawodowców jest naprawdę zamożny? Z może 200 mężczyzn na świecie posiadających kartę zawodowca zabezpieczonych finansowo policzysz na palcach i jeszcze zostaną ci wolne kciuki. Idź na studia, może być prawo, jeśli cię to interesuje. Nie ma najmniejszego powodu byś nadal uprawiał kulturystykę, kosząc kasę jako prawnik. A jeśli okażesz się być wyjątkowym zawodnikiem i ktoś ci zaproponuje wielki kontrakt to zawsze możesz rzucić pracę. Tylko nie zrób tego od dupy strony i nie myśl, że to kulturystyka jest drogą do sławy i bogactwa. Zbyt wielu kolesi żyje z handlu koksem lub jest na utrzymaniu swej kobiety, starając się przetrwać, śniąc swój sen o kulturystyce.
 

Podam ci niezawodny sposób, by test nie wykazał niczego w twoim moczu: zamiast lać do kubeczka, nasraj! Ty gnoju! Ty chuju cętkowany! Powiedziałeś, że test będą przechodzić zwycięzcy. Takiś pewny, że wygrasz? Jeśli startujesz na koksie przeciwko zawodnikom naturalnym, to musisz mieć naprawdę gównianą sylwetkę. Sterydy to prywatny wybór. Jeśli zdecydujesz się je brać, to znajdziesz mnóstwo zawodów, na których nie ma żadnych testów. Mogę się tylko domyślać, że już próbowałeś i dostałeś po dupie na scenie. Więc teraz chcesz oszukiwać – wystartować w zawodach naturalnych, na których oczywiście są kontrole, by mieć koksową przewagę nad innymi zawodnikami. To po prostu żałosne, gardzę tobą. Dlatego też mam dla ciebie następujący cykl:
20 sztuk dowolnego silnego środka nasennego,
5 kapsułek cyjanku,
10 tabletek nitrogliceryny,
ćwiartka wódki.
Połknij tyle ile zdołasz, a resztę wepchnij sobie w dupsko. Zapadniesz w miły, głęboki sen, a gdy się obudzisz będziesz sobie mógł startować w Naturalnych Mistrzostwach Piekła. Powodzenia przy sikaniu w kubeczek, bo z tego co wiem w piekle ostro grzeją i nie ma ani kropli wody. Mam nadzieję, że ci pomogłem. (Uwaga: MD nie popiera ani wyżej opisanego połączenia środków ani też nie namawia do samobójstwa, nawet takich debili).
 

Oto raport o stanie mojego bica pod koniec 2008 roku. Ciągle mam takie dziwne uczucie jakby nie do końca był przyczepiony do barku. A może nie jest? Powoli zaczynam dodawać ciężaru przy treningu pleców i bicepsów, ale jestem bardzo ostrożny. Zresztą nie bardzo mnie teraz obchodzą duże ciężary, dopóki pompa jest w porządku. Odpowiednie napinanie mięśni przy mniejszych ciężarach działa równie dobrze jak szybsze machanie większym ciężarem. Może powinienem dla mojego obecnego schematu treningowego wymyślić jakąś chwytliwą nazwę i wypuścić go na rynek jako przełomowy program. Nie byłbym pierwszym, który lekko zmodyfikował czyjś pomysł i potem próbował go sprzedawać jako niesamowite odkrycie.

Priest a FST-7
Wiele osób pyta mnie w e-mailach czy zamierzam korzystać z opracowanego przez Hany Ramboda systemu FST-7 skoro mam z nim współpracować w kwestiach dietetycznych. Odpowiem tak: trenuję już w ten sposób od ponad 20 lat! Nie obrażając Hany'ego, połączenie ciężkich serii z lekkimi, pompującymi to coś, co instynktownie wykorzystuję od wielu, wielu lat. To dobrze, że Hany poparł tę metodę badaniami naukowymi, spisał wytyczne i wymyślił chwytliwa nazwę, ale i tak jego FST-7 jest czymś bardzo podobnym do tego, co ja robię na siłowni od początku kariery.