Federalni znowu w akcji. Wygląda na to, że mają trochę za dużo wolnego czasu, jak zwykle. Przez ostatnie dwa lata pilnie się przyglądali stronie bodybuilding.com. Poprawcie mnie, jeśli się mylę, ale myślałem, że BB sprzedaje produkty, a nie je produkuje. Podobno jakieś testy wykazały, że zakupiony u nich suplement zawierał sterydy anaboliczne. Nie mam pojęcia, jak można podkoksować suplement, ani dlaczego producent chciałby to zrobić. Przecież nie zarobiłby w ten sposób więcej. Jeśli chcesz sprzedawać sterydy, chyba robisz to oferując je w ich najsilniej działającej formie, a nie, zmieszane z jakimś innym towarem, reklamowanym jako suplement diety.

Przepraszam za tę drobną dygresję, ale o ile wiem, może w tym być coś więcej, niż te firmy chciałyby ujawnić. Na razie jednak wygląda mi na to, że federalni działają po omacku. Chcą sprawić wrażenie, jakby ostro zabierali się za handel sterydami i nie okazywali przy tym żadnej litości. Ale po co szykanować sklep internetowy, który tylko sprzedaje produkty? Co będzie potem? Powiecie mi, że białko, które kupuję na GNC jest nakrapiane sterydami i jeśli je kupię, to wrzucicie mnie do więzienia? Nie widzę w tym żadnej logiki. A jeśli się nad tym zastanowić, to kto przetestował te produkty? Jestem pewny, że nie było to żadne laboratorium, o którym ktokolwiek z nas słyszał. W rzeczywistości testy wykonano w laboratorium prowadzonym przez rząd federalny. Ponieważ nie darzę rządu i jego licznych, często podejrzanych podmiotów zbytnim zaufaniem, powiem jedno: walcie się!

Chcecie wyplenić nielegalne leki z rynku? Przestańcie się zajmować tymi, którzy próbują zarobić zgodnie z prawem, NIE sprzedając zabronionych środków. Fakt, że obracamy legalnymi suplementami oraz że ich używamy, nie czyni z nas kryminalistów. Przyłapiecie mnie na sprzedaży sterydów za rogiem – możecie mnie aresztować. Lepiej się zastanówcie, jak wykorzystać czas i znaczne fundusze na ukrócenie nielegalnego handlu lekami na receptę, na przykład OxyContinem czy Percocetem. Pomyślcie o zakazie obrotu papierosami i alkoholem – mniej ludzi umierałoby na raka i inne choroby. Wprowadźcie też surowsze kary dla pijanych kierowców, którzy zabijają niewinnych ludzi. Dręczyć legalne, płacące podatki firmy sprzedające suplementy tylko dlatego, że producenci, bez ich wiedzy, dodają sterydy do swoich produktów – to już jest szaleństwo. Jeżeli chcecie coś zrobić w tej sprawie, zajmijcie się producentami. No pomyślcie, gdyby fabryka czekolady dodawała THC do swoich produktów, to czy oskarżylibyście supermarket o handel nielegalnymi substancjami?

Przez ostatnie kilka lat zacząłem dostrzegać u fanów pewien denerwujący trend. Zanim zacznę na dobre, pozwólcie mi powiedzieć, że istnieją też fani wspaniali. Razem z innymi zawodowcami bardzo cenimy sobie te lojalne osoby, które zawsze nas wspierają. Wiemy, że bez nich nasze kariery by nie istniały, a gdy się nad tym zastanowić, to w ogóle nie byłoby sportu, którego częścią można się stać. No ale są też i tacy, którzy nigdy nie przestają jęczeć i narzekać, ciągle domagając się więcej, nie ważne, ile już dostali. To rodzaj „kibiców”, którym chciałbym dać przez łeb patelnią, a przynajmniej od czasu do czasu poprosić grzecznie, żeby się odpierdolili.

Piszę to wszystko na krótko przed Mr. Olympia − ostatnio zaczęły dochodzić mnie pojękiwania, że za mało jest filmików pokazujących przygotowania najważniejszych pretendentów do tytułu. Zaledwie w ciągu ostatnich kilku tygodni oglądałem na MD filmy z chłopakami takimi jak Kai, Victor, Branch czy Dennis Wolf, prezentujące ich trening w ciągu ostatnich tygodni przed zawodami. Fani mogą oglądać je wszystkie na stronie MD zupełnie za darmo. Czy to nie wspaniałe?

Można by pomyśleć, że tak, ale jak się okazuje jest zupełnie inaczej. Niektórzy skarżą się, że nie mogą sobie obejrzeć każdego pojedynczego treningu i codziennie przeczytać jakiegoś nowego wywiadu z każdym ze sportowców wychodzących na scenę Olympii. A gdy już dowiedzą się, że nakręcono jakiś nowy materiał, to zaledwie 10 s. po ukazaniu się tej informacji żądają wyjaśnień, dlaczego gotowy film nie jest jeszcze dostępny.

Kogo obchodzi, że dla tych facetów to najważniejsze zawody w roku? Kogo obchodzi, że przygotowania do konkursu – szczególnie takiego kalibru – odbierają człowiekowi całą energię? Kogo obchodzi, że ostatnia rzecz, o jakiej człowiek wtedy myśli, to nakręcanie codziennie jakiegoś nowego filmiku dokumentującego postępy, żeby każdy mógł je sobie zobaczyć? Kogo to obchodzi? Mówiąc z doświadczenia (a startowałem na Olympii już sześć razy), mogę was zapewnić, że człowiek skupia się wtedy całkowicie na jednej rzeczy – na tym, żeby ciężko trenować, trzymać ścisłą dietę i pokazać się w życiowej formie, tak żeby fani i prasa mogli powiedzieć: „Wow, facet wygląda świetnie!”.
 
Teraz mamy jednak fanów, którzy uważają, że Bóg dał im święte prawo dostępu do zawodników 24 godz. na dobę, nie ważne, gdzie są czy co akurat robią. Fanów, którzy uważają, że zawodowcy mają wobec nich dług i muszą być dostępni dzień i noc, prezentując codzienne postępy, żeby tylko można było o nich rozpowiadać nowe bzdety. „Oho, spóźnia się, wyjdzie za gruby” albo „Przedobrzył z dietą, pokaże się za chudy!”. Jeśli zawodnik nie spełnia tych oczekiwań i nie wkleja nowych zdjęć, filmików czy ostatnich zapisków z dziennika żywieniowego, nie pisze, jak się czuje (zapewne zmęczony i wypruty), to przyczepia mu się etykietkę dupka żołędnego, który gdzieś ma swoich fanów!
 
Takim właśnie fanom chcę powiedzieć jedno: „Zacznijcie żyć waszym własnym zasranym życiem! Przestańcie zachowywać się jak pasożyty i dajcie tym kolesiom chwilę wytchnienia. Pozwólcie im wykonywać ich pracę, bo wierzcie mi, to jest ich praca. To praca, której poświęcają serce i duszę. Nie chodzi tylko o to, że zarabiają pieniądze, będąc zawodowymi sportowcami. Oni zdają sobie sprawę również z tego, że jeśli nie pokażą się w najlepszej możliwej formie, to właśnie wy, fani, powiecie, żeby dali sobie spokój. Że są skończeni. Pomyślcie, po co taki facet udziela tych wszystkich jebanych wywiadów i kręci filmy instruktażowe, kiedy wie, że musi się przygotować do Mr. Olympia?
 

Historia ta wpadła mi w oko, ponieważ jestem nie tylko Australijczykiem, ale również świeżo upieczonym mężem. W „Journal of Population Economics” ukazały się wyniki ankiety przeprowadzonej przez Uniwersytet Oksfordzki, w której udział wzięło 13,5 tys. mężczyzn i kobiet w wieku od 20 do 45 lat. Okazało się, że mężczyźni najmniej pomagają w obowiązkach domowych i wychowywaniu dzieci właśnie w Australii. Najlepszego męża można znaleźć w Norwegii, Szwecji, Wielkiej Brytanii, USA, Irlandii Północnej, Holandii, Irlandii, Hiszpanii, Nowej Zelandii, Japonii, Niemczech i Austrii (kolejność od najbardziej do najmniej przydatnych). Hm, tytuł artykułu był całkiem zwodniczy. Jak by nie patrzeć, na świecie jest ponad 200 krajów, a w ankiecie znalazło się ich ledwie 13. To tak, jakby powiedzieć, że Megane Coupe to najszybszy samochód świata, w porównaniu z kilkoma modelami ekonomicznymi firm Hyundai, Kia i Fiat.
 
Istotnie, w Australii wielu facetów zaraz po pracy wpada do pubu, gdzie spotyka się z kumplami i wypija tyle piwa, że można by w nim zwodować jacht. Typowy weekend dla mojego ziomka wygląda tak, że siada on z kumplami przed telewizorem, ogląda piłkę i wypija przy tym jeszcze więcej browca. Ja sam w żadnym wypadku nie pasuję do tej kategorii, o czym może zaświadczyć moja obecna żona, jak i każda z kobiet, które znałem wcześniej. Tak się składa, że mam hopla na punkcie czystości i bardzo chętnie biorę udział w pracach domowych. Przemówiłem!
 
Mój ulubiony cytat z tego artykułu to ten, w którym badaczka – a któżby inny – stwierdza: „w zasadzie można oczekiwać, że kobiety będą wolały pozostać singlami, niż mieć przed sobą perspektywę spędzania większej ilości czasu przy pracach domowych”. Jakby w małżeństwie tylko o to chodziło! A co, jeśli facet kocha swoją kobietę i przez 12 godzin na dobę wypruwa sobie flaki, żeby zapewnić byt jej i dzieciakom? Czy po przyjściu z pracy powinien jeszcze umyć podłogę, zrobić pranie, ugotować obiad i wykąpać maluchy, bo inaczej będzie żałosnym, egoistycznym draniem?
 
Myślę, że w każdym kraju znajdą się wspaniali i beznadziejni mężowie. Uważam, że w ankiecie nie uwzględniono wielu krajów z miejsc takich, jak Azja, Afryka czy Bliski Wschód. Gdyby mieszkanki tych regionów mogły anonimowo, bez obawy się o konsekwencje, zabrać głos, usłyszelibyśmy, co znaczy naprawdę okropny mąż. Badacze chyba spojrzeli na świat z bardzo wąskiej perspektywy, jakby składał się on tylko z kilku najbogatszych, najlepiej rozwiniętych krajów.
 
Nie można się tak ekscytować z powodu jednej ankiety. Za miesiąc pojawi się inny artykuł, w którym przeczytamy, że to Francuzi są najgorszymi mężami lub coś w tym stylu. Wszystko sprowadza się do tego, że nie można populacji całego kraju przyrównać do jednego stereotypu. Jeśli kobieta chce sprawdzić, czy facet będzie jej pomagał w domu, to niech z nim trochę pomieszka przed ślubem. Jeśli okaże się on patentowanym leniem, który nie kiwnie w domu nawet palcem, to marne szanse, że po ślubie zrobi się z niego nagle Mr. Proper.
 
A co się tyczy facetów pomagających przy dzieciach, dobrym wyznacznikiem będzie to, jak się zachowuje w ich towarzystwie. Jeśli koleś nie jest w stanie ich znieść i nie chce mieć z nimi nic wspólnego zanim urodzą mu się jego własne, to wątpliwe, że stanie się kochającym i wrażliwym tatusiem. Tak więc Drogie Panie, niezależnie od tego, w którym kraju mieszkacie lub z którego pochodzi wasz przyszły mąż, oceniajcie każdego mężczyznę osobno. Poza tym, nikt nie wspomniał, że szwedzcy czy norwescy mężowie, tak pomocni w domu i przy dzieciach, nie są zniewieściałymi pipkami. Jeśli tego wam potrzeba, to przekwalifikujcie się na lesbijki i róbcie wszystko, jak należy!
 

W lipcu skończyłem 37 lat, a moja mama dała mi wspaniały prezent. Miałem kiedyś białego stafforda, wabiła się Lois (po Lois Lane) i była całkowicie głucha. Niestety trzeba ją było uśpić i stało się to w moje urodziny. Mama zobaczyła w gazecie ogłoszenie, że ktoś ma do oddania właśnie białego stafforda, także głuchego. Stwierdziła, że to chyba jakiś znak. Tak więc w rocznicę śmierci mojej dawnej pupilki w rodzinie pojawił nowy członek. Nazwaliśmy go Nitro.
 
 

Gil Kerlikowske, mianowany przez miłościwie nam panującego Obamę w maju, jest nowym głównodowodzącym na froncie walki za nadużywaniem leków dostępnych wyłącznie na receptę. Jednym z jego priorytetów ma być walka z nieuzasadnionym medycznie stosowaniem silnie uzależniających leków przeciwbólowych, takich jak OxyContin czy Percocet. „Uważnie obserwujemy leki, które mają być wprowadzone na rynek, ale nie możemy też zapominać o lekach już dostępnych” − powiedział w wywiadzie dla „USA Today”. Kerlikowske planuje skłonić poszczególne stany do wprowadzenia programów monitorowania obrotu lekami. W uproszczeniu mają to być bazy danych ułatwiające organom ścigania i agencjom rządowym śledzenie jaki środek, w jakich ilościach i dokąd trafia. Kerlikowske, stwierdził też, że zaszokowała go informacja, że z powodu nadużycia leków umiera w Stanach więcej osób niż w wyniku postrzałów.

Tak więc koleś był zaskoczony, że leki zabijają więcej osób niż kule… Może ogląda za dużo filmów akcji! Dla mnie powinien się przyjrzeć też statystykom śmiertelności za sprawą alkoholu i tytoniu. Dla niego rozwiązaniem jest danie firmom farmaceutycznym więcej uprawnień, tak by mogły skutecznie monitorować, kto przyjmuje ich produkty. W teorii to nawet nie jest taki zły pomysł. Jednak nie zapominajmy, że priorytetem firm farmaceutycznych jest osiągnięcie zysku. Czy faktycznie pójdą na ograniczenie owego zysku za sprawą kontroli i ograniczenia stosowanie ich produktów?

To właśnie koncerny farmaceutyczne doprowadziły do całej sytuacji, tworząc tak mocno uzależniające leki jak OxyContin, zwany też heroiną w pigułce. Jaki narkoman wzgardziłby środkiem, którego jedna pigułka pozwala mu odpłynąć na pół dnia? Koncerny idą ramię w ramię z amerykańskim rządem. Dlatego też śmieszy mnie, gdy teraz obwołują sytuację, do której powstania walnie się przyczynili, „narodowym kryzysem zdrowotnym”. Monitorowanie przepływu recept nie wystarczy. Już w tej chwili mamy całe rzesze ludzi uzależnionych od owych leków, a podstawowa zasada ekonomii głosi, że gdy istnieje zapotrzebowanie, zawsze znajdzie się ktoś kto spróbuje je zaspokoić. Tak jest przecież ze sterydami. Jeśli rząd utrudni legalny dostęp do środków takich jak OxyContin, zawsze znajdą się chemicy skłonni do rozpoczęcia produkcji na własną rękę w przytulnej piwnicy. Sam nie mam żadnego rozwiązania problemu nadużywania leków na receptę, ale wydaje mi się, że pomysł rządowy nie został zbyt dobrze przemyślany. W najlepszym przypadku, jest to kolejna próba Wielkiego Brata, ograniczająca nam dostęp do środków ułatwiających pewne aspekty naszego życia.

Cały artykuł można przeczytać w październikowym "Muscular Development"
 
 

Gubernator Schwarzenegger: „Czas najwyższy na debatę w sprawie legalizacji i opodatkowania marihuany” – jednak sam nie popiera tego pomysłu.
 
Po zapoznaniu się z wynikami sondażu dowodzącymi, że 56% osób uprawnionych do głosowania w stanie Kalifornia popiera legalizację i opodatkowanie marihuany jako sposobu na zwiększenie dochodów tego stanu, Arnold oświadczył, że czas na rozpoczęcie debaty na ten temat.
 
- Powinniśmy bardzo uważnie przyjrzeć się krajom, które zalegalizowały marihuanę – powiedział Schwarzenegger. – Jaki wywarło to na nie wpływ? Czy są zadowolone ze swej decyzji? A może, jak np. Austria, niezadowolone? Wycofano się tam z decyzji, które podjętych wzorując się na innych krajach europejskich.
 
Jeden ze stanowych ustawodawców, Tom Ammiano, demokrata z San Francisco, powiedział, że opodatkowanie marihuany na poziomie 50 dolarów za uncję przyniesie budżetowi stanowemu ponad miliard dolarów. Obecnie brakuje w nim około 20 miliardów.
 
Moje zdanie na ten temat.

To świetnie, że Arnold przynajmniej zgodził się rozpocząć rozmowy w sprawie zioła. Dlaczego nie wyłożyć kawy na ławę, zarówno plusów, jak i minusów związanych z paleniem marihuany. Wszyscy widzieliśmy Arniego palącego jointa pod koniec „Pumping Iron”, a technika cyfrowa udowodniła, że się zaciągał bez dwóch zdań.
 
Przyjrzyjcie się krajom, w których marihuana jest legalna, np. Holandii. Nie ma tam praktycznie przestępstw związanych z handlem narkotykami. Ludzie mogą legalnie kupić zioło, niezależnie czy potrzebują go do celów czysto medycznych, czy do złapania fazy i wyluzowania się w sposób, w jaki my robimy to wypijając kilka piw po pracy lub w weekend. Ponieważ sprzedaż jest kontrolowana, na ulicach nie widać strzelanin między dealerami, jak np. w Meksyku czy Teksasie.
 
Opodatkowanie zioła byłoby nowym źródłem dochodów dla stanu Kalifornia, a łatwy i legalny dostęp do marihuany zlikwidowałby czarny rynek i wszystkich dealerów. Jednak czarny rynek to wielomiliardowy przemysł i nie jestem pewny, czy rząd i tak nie macza już w tym palców.
 
Sam nie palę, ale mam przyjaciół, którzy to robią. Nie są uzależnieni. Widziałem, jak przestawali palić na długie okresy i nie wydawało mi się, by byli na głodzie. Lubią się najarać, ale nie mają zejścia po odstawieniu trawki, jak przy heroinie czy kokainie – uzależnieni od tych narkotyków stają się wtedy bardzo chorzy. Dużo ciężej rzucić palenie tytoniu. Szacuje się, że na świecie żyje około 1,6 miliarda palaczy tytoniu. Każdego roku 5,4 miliona z nich umiera. Tylko w USA 443 000 osób umiera na skutek palenia – to 18% wszystkich zgonów.
 
Alkohol również jest w miarę legalny, a spójrzcie, ile problemów wywołuje: alkoholizm, choroby wątroby, śmiertelne wypadki samochodowe, rozbite rodziny, przemoc w rodzinie etc. Chcecie mi może powiedzieć – prosto w twarz i bez głupich min – że trawa jest źródłem większych problemów niż tytoń i alkohol? Chwileczkę, prawie zapomniałem o lekach na receptę. Amerykanie uzależnieni są od dobrego towaru, jak Vicodin, Percocets, Oxycontin, Prozac, Valium, Xanax, Viagra, Cialis – mógłbym tak wymieniać bez końca. Wszystkie te środki dostępne są na receptę, a i bez niej dość łatwo je dostać. Zadaliście sobie jednak kiedykolwiek trud i przeczytaliście drobny druczek na opakowaniu i wymienione tam wszystkie efekty uboczne? Wygląda na to, że wiele z tych leków powoduje te same problemy, z którymi mają za zadanie walczyć: nudności, impotencję, senność, depresję, krew w stolcu, zmutowane płody rozwijające się w jelitach etc. To szczyt hipokryzji, że wszystkie te środki są legalne, a stosunkowo niewinne zioło już nie. Zalegalizujcie marychę dla dorosłych powyżej 21 roku życia, nałóżcie na nią ogromny podatek i patrzcie, jak dziura w budżecie znika, łatana kasą jaraczy na potęgę, którzy chętnie zapłacą za możliwość nabicia kolejnej faji. Zyskają na tym również sieci fast foodów, cukiernie i sklepiki z gadżetami.
 
Znam te argumenty. Jeśli trawa będzie legalna, wszystkie dzieciaki będą mogły ją dostać i Ameryka przyszłości rządzona będzie przez bandę „spawaczy”. Wiecie co, prawicowcy? Szczerze wątpię, by żył w Stanach dzieciak, który nie mógłby dostać trochę towaru, jeśli ma na niego pieniądze! A mówiąc o kasie – ona zawsze będzie leżeć u podstaw wszystkiego. Zawsze chodzi o zielone i nie mam tu na myśli zielonych listków, tylko prawdziwego boga rządu Stanów Zjednoczonych – Dolara Wszechmogącego. Jak już obliczą, ile tak naprawdę zyskają na opodatkowaniu marihuany, to będziecie mogli kupić paczkę afgańskiego ziela, zabrać ją do domu i legalnie rozkoszować się nią, oglądając „Słoneczny patrol” na ekranie swojej wielkiej plazmy.
 
Nie jedzcie żółtych lodów!

Czarne chmury wciąż zbierają się nad królem homerunów, Barrym Bondsem. Po dochodzeniu związanym z kontrowersjami wokół BALCO (centrum odżywiania dla sportowców oskarżone o dostarczanie im również środków dopingujących) zamrożona próbka moczu, która w 2003 roku pozytywnie przeszła testy antydopingowe, została ostatnio odmrożona i ponownie przebadana. Okazało się, że zawiera pewne ilości THG, czyli sterydu niewykrywalnego przez dostępne wtedy testy. Wysocy rangą urzędnicy z agencji olimpijskich otrzymali ostatnio sześć wyników pozytywnych z rozmrożonych próbek krwi i pozbawili medali sportowców, którzy zdobyli je na Olimpiadzie w Pekinie. Podobnie jak w przypadku Bondsa, rozmrożone próbki poddano nowym testom, nieistniejącym w czasie, gdy pobierano krew. Międzynarodowy Komitet Olimpijski zastrzega sobie prawo do składowania próbek przez okres ośmiu lat i ponownego ich przebadania, jeśli pojawią się nowe metody wykrywania sterydów. Pamiętacie może, że w roku 2004 przebadano próbkę moczu oddaną przez Lance’a Armstronga w roku 1999 i okazało się, że zawiera EPO. Do roku 2004 nie istniał pewny test wykrywający EPO.

Ośmiokrotny zdobywca tytułu Mr. Olympia powraca tego września, by stanąć do walki o 9 statuetkę Sandowa. Wiem tyle, że gdybym był Ronnie’m i czytał wszystkie te bzdury o tym, jak to lata świetności mam już za sobą, z mojej muskulatury zostały strzępy i nigdy nie będę już wyglądać wspaniale, to miałbym w sobie tyle ognia, by udowodnić wszystkim tym sępom -zazdrośnikom, że się mylą. Zamiast negatywnego nastawienia proponowałbym więcej zaufania dla do Ronniego i jego decyzji o powrocie na scenę. Przy tym wszystkim, co przydarzyło się mu w ciągu ostatnich trzech lat, prawie każdy rzuciłby ręcznik na ring i zajął się golfem albo wędkarstwem sportowym. Nigdy nie spisujcie tego faceta na straty. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć przyszłości, dlatego możemy jedynie spekulować, jak będzie wyglądał. Słyszałem, że miał operację, której celem było usunięcie problemu powodującego zanik lewej części mięśnia najszerszego. Sądzę, że wszyscy powinniśmy życzyć mu powodzenia i mieć nadzieję, że w dniu zawodów zobaczymy „starego”, dobrego Ronniego. Jeśli wszystko mu się uda, to będzie w stanie pokonać każdego obecnie startującego zawodnika w szczytowej formie. Ludzie mają chyba krótką pamięć i łatwo zapominają, jak wielką dominacją cieszył się Coleman dominował na scenie Olympii przez wiele lat.