Przed zawodami New York Pro, podczas pokazu na zawodach Jima Maniona w Pittsburghu, musiałem udać się do szpitala ze względu na silne bóle brzucha. Okazało się, że od kilku tygodni miałem przepuklinę oraz stan zapalny trzustki. Sprawiało mi to problemy już na Arnold. Ale jako profesjonalista, nauczyłem się zaciskać zęby i robić co trzeba. Doradzano mi, żebym odpuścił start w Nowym Jorku, ale zainwestowałem w przygotowania do tych zawodów tyle pracy, że zdecydowałem się wystąpić. Były to prawdziwe katusze, ale udało mi się przetrwać.
 
Potem naturalnym celem stało się przezwyciężenie przepukliny i przygotowanie do Mr. Olympia. Okazało się jednak, że muszę się za przepuklinę zabrać wcześniej. Ulegając argumentacji mojego trenera Oscara Ardona, Steve’a Blechmana, Gerarda Dante i Steve’a Weinbergera, którzy uznali, że moje zdrowie jest najważniejsze uznałem, że start na Olympii w momencie, gdy nie byłbym w 100% gotowy, byłby brakiem szacunku nie tylko dla mnie i mojej pracy, ale też dla wszystkich wspierającym mnie osób. Poddałem się więc operacji i rehabilitacji. To niestety nie dało mi odpowiednio dużo czasu, by przygotować się do najważniejszych zawodów zeszłego roku.
Ponieważ nigdy wcześniej nie byłem operowany, skłamałbym mówiąc, że się nie bałem. Pomogło mi skoncentrowanie się na myśli, że to jedyna metoda abym znów był w pełni zdrowy i mógł robić dalsze postępy. Szczerze mówiąc, cieszyło mnie, że pozbędę się tego problemu. To były moje drugie przygotowania do Mr. Olympia, za pierwszym razem zrezygnowałem, gdyż zdawałem sobie sprawę, że aby walczyć z najlepszymi, muszę jeszcze mocno popracować nad moją sylwetką. Tym razem nie miałem możliwości przewidzenia tego, jak będę się czuł i jak będę przygotowany do startu. Ciężko jest oglądać z widowni zawody, w których powinno się brać udział i współczuje każdemu, kto musiał przez to przechodzić (Victor! Wiem, że jeszcze wrócisz i zemścisz się!). Jednak zamiast pogrążyć się w niemiłych myślach wyznaczyłem sobie nowe cele. Tylko to mogłem zrobić. Nie pozwólcie, aby to co „mogło” i „powinno” się wydarzyć psuło wam nastrój.
 

1998 – Ronnie Coleman wyskoczył zza pleców Flexa Wheelera i sięgnął po swoją pierwszą statuetkę Sandowa. Dobrze to pamiętam. Nikt się nie spodziewał takiego występu Rona! Dorian Yates zakończył karierę, a na jego miejsce czekały takie gwiazdy jak Shawn Ray, Kevin Levrone, Chris Cormier czy największy faworyt – Flex Wheeler. Flex wydawał się być pewniakiem. Któż jeszcze miał tak doskonałe proporcje, tak drobne stawy i tak wypukłe mięśnie? Wszystko wskazywało na jego zwycięstwo. Ale Ronnie udowodnił, że jeśli się mocno wierzy i ciężko pracuje to wszystko jest możliwe. W ten sposób osiągnął to, o czym marzyli wszyscy.
1986 – Rich Gaspari plasuje się tuż za Lee Haney’em. Rich nie miał tak rewelacyjnej genetyki jak Ron Love, ani też tak olbrzymiej masy jak Bertil Fox. Ale dał z siebie wszystko, zmieniając w ten sposób reguły kulturystyki. Poziom przygotowania jaki osiągnął na scenie był nie do przebicia. Prążkowane pośladki, separacja i twardość jakich nie miał nikt wcześniej. Gdyby nie wielki Haney, Rich zostałby Mr. Olympia. Jego dziedzictwo żyje do dziś.
1977 – Jak to się stało, że austriackiego Dęba zastąpił Frank Zane? Z jednej strony mieliśmy niekwestionowanego mistrza o nieprawdopodobnych rozmiarach, proporcjach i sylwetce, z drugiej zaś strony człowieka o wiele mniejszego, nieprzyciągającego wzroku tymi atrybutami. A jednak Zane miał w sobie nieprawdopodobną jakość, która odróżniała go od reszty. Udowodnił, że nawet mniejszy fizycznie zawodnik może równać się z największymi z wielkich.

Sposób na dwugłowe:
Uginanie nóg 4 x 15–25
Uginanie nóg stojąc 4 x 15–25
Martwy ciąg na prostych nogach 4 x 15–25
 
– Przysiady. To ćwiczenie przeszło długą drogę w celu rozbudowy tylnej części nóg. Dzięki wyjątkowemu skupieniu jestem w stanie wykorzystać to ćwiczenie do budowania masy mięśni dwugłowych poprzez ich napinanie za sprawą mocnego wbijania pięt w podłogę.
– Trenuj dwugłowe innego dnia niż czworogłowe, gdyż trenowanie ich po przysiadach i wyciskaniu nogami znacznie obniży intensywność tego treningu.
– Jeśli twój plan nie pozwala na takie oddzielenie mięśni dwugłowych od czworogłowych, to trenuj je przed czwórkami. W początkowych latach mojej kariery dwójki pozostały znacznie z tyłu w porównaniu z czwórkami. Zmieniło się to, gdy wpadł mi w ręce artykuł Lee Haneya, w którym jeden z największych kulturystów wszechczasów podkreślał wagę trenowania gorszych grup mięśniowych przed lepszymi, tak by utrzymać proporcjonalność sylwetki. Zdecydowałem się więc najpierw trenować łydki, potem dwugłowe, a czworogłowe dopiero na koniec treningu. Zadziałało idealnie.
– Zawsze trzymaj właściwą formę.
– Przy uginaniu nóg, leżąc dociśnij miednicę do ławki.
– Nie unoś bioder, gdyż zmniejszy to nacisk na dwugłowe.
– Przy uginaniu nóg stojąc uważaj, by nie podciągać ciężaru górą nogi. Jedyną ruchomą częścią twego ciała powinna być dolna część nogi, uginająca się podczas podnoszenia ciężaru.
– Przy martwym na prostych nogach trzymaj plecy prosto, by uniknąć kontuzji.
– W trakcie ćwiczenia dobrze rozciągaj mięsnie w dolnej fazie ruchu i napinaj w górnej.
 
Nowa zamorska Mekka
Spędziłem ostatnio kilka dni w Kuwejcie. Coś niesamowitego! To był mój pierwszy pobyt w tym kraju i nie mogę się doczekać kolejnego. Na początku trochę się wahałem, gdyż z mojej wiedzy wynikało, że trafię między snajperów a podkładane bomby. Spodziewałem się wszędzie zobaczyć ślady wojny. Oczywiście prawda jest zupełnie inna. Jest tam bezpieczniej niż w większości amerykańskich miast. Składam najgłębsze wyrazy wdzięczności promotorowi Bahdahowi Budaiowi za to, że traktował nas jak gwiazdy i DJ-owi Abdullahowi Al. Ghareebowi za muzykę, którą nam serwował (ten facet zna chyba każdą melodię).
Najlepsze w Kuwejcie:
Osobisty opiekun dbający o to byś wszędzie dotarł bezpiecznie i na czas.
Niesamowita siłownia.
Jedzenie według życzenia przez całą dobę.
Możliwość przebywania z Toneyem Freemanem i Melvinem Anthonym.
Występ, który zakończył się wielkim sukcesem, z wyżej wymienionymi w moim biało-złotym kostiumie.
Niesamowity system oświetlenia i nagłośnienia – czułem się jak na koncercie rockowym!
Fani! Kulturystyka jest tam traktowana jak w USA w latach 80. i na początku lat 90.
Jedynym minusem, jaki zauważyłem był brak MD w tamtejszych sklepach. Trzeba to szybko naprawić. Musimy ich nawrócić na najlepszy magazyn kulturystyczny na świecie. Z takimi kibicami to pewny sukces!
 
Dokładna obróbka
Jakie aeroby wykonywałeś przed New York Pro?
Robiłem z grubsza to co zawsze. Z aerobami bywa różnie. Musisz pamiętać, że bez odpowiedniego żywienia nie utrzymasz masy mięśniowej. Jest wyraźna linia pomiędzy spalaniem zbędnego tłuszczu a pozbywaniem się suchych mięśni. Problem jest bardzo złożony, gdy starasz się mieć jak najwyższą masę mięśniową. Robiłem kardio codziennie po 30 minut. Zależnie od postępów i zaplanowanej ramy czasowej robiłem czasem dwa takie treningi dziennie. Używałem bieżni i rowerka. Kardio jest jak trening siłowy – aby widzieć postępy musisz wprowadzać stosowne zmiany. Nie trzymaj się ślepo jednej rzeczy. Zwiększaj lub zmniejszaj czas trwania treningu zależnie od postępów.
 
Diaboliczny nikczemnik i godny szacunku bohater
Mój ulubiony bohater filmowy jest jednocześnie nikczemnikiem – największym, najgorszym czarnym charakterem w historii kina – i bohaterem. Mówię o Darth Vaderze. Jego najlepszą cechą jest to, że każda przeciętna osoba może się z nim identyfikować. Ucieleśnia on wszystkie ludzkie cechy: miłość, żądzę władzy, strach przed porażką i arogancję. Sądzi, że jest niepokonany, i tym samym idzie na pewną zgubę. Żywi głębokie uczucia dla ludzi, których kocha i to jest motorem jego działań. To rzeczy, które każdy może odnieść do siebie. Mimo iż na końcu jest już bardziej maszyną niż człowiekiem, to i tak pozostaje bardziej ludzki niż cała reszta bohaterów.
Anakin Skywalker to postać tragiczna, osobnik o nieograniczonej potędze przechodzący na ciemną stronę mocy. Jego ludzkie potrzeby przeradzają się w żądzę mocy, mocy potrzebnej do uratowania tych, których kocha (matki, Padme), jednak na końcu ta moc pożera go. Jego dobre intencje stają się ostatecznie przyczyną naruszenia równowagi we wszechświecie.  Winę za to ponoszą jednak Jedi. To ich zadaniem było zmuszenie tego ambitnego młodzieńca do wykorzystania swych mocy dla dobra wszelkiego stworzenia. Jednak nie dopełnili swych obowiązków, pozwalając, by Lord Sithów najechał ich galaktykę i nawrócił na ciemną stronę mocy bohatera przepowiedni (w którego sami Jedi nie potrafili uwierzyć). To paralela naszej rzeczywistości i odpowiedzialności jaką ponosimy za młodsze pokolenia. Mamy obowiązek sumiennie je wychować. Nie mogą zagubić się ani zboczyć z właściwego szlaku. To samo dotyczy naszej opieki nad starszymi.
 
 

Bez mocnego połączenia mózg-mięśnie, takie oszukane uginania przyniosą więcej strat niż korzyści. Zanim zaczniesz stosować zaawansowane techniki treningowe ? a celowo oszukane powtórzenia są zaawansowaną techniką ? musisz najpierw zbudować mocne połączenie nerwowe z mięśniem. Na przykład, za sprawą lat wysiłków i przykładania wagi do szczegółów jestem teraz w stanie napiąć biceps niemal bez wysiłku. Mogę to zrobić z taką siłą, jakbym w dłoni trzymał ciężar. Gdy oglądasz Bertila Foxa czy Lee Haneya wykonujących oszukane powtórzenia, to nie widzisz całego procesu jaki wtedy zachodzi. Możesz próbować naśladować ich ruchy, ale bez właściwych połączeń mózg ? mięśnie, nie wywołasz adekwatnych wzrostów.
Załóżmy, że robię uginania ze sztangą. Kontynuuję ćwiczenie aż do uzyskania silnej pompy. Przy końcu stwierdzam, że zostało mi jeszcze trochę siły. Może więc zaniedbam nieco technikę, ale za to wykonam kilka dodatkowych powtórzeń i zmęczę mięsień jeszcze ciężej? Może potrzeba mi sygnału, że zmusiłem się do posunięcia o krok dalej, do zrobienia naprawdę wszystkiego, co się dało, by moje mięśnie rosły? W takiej sytuacji można sobie pozwolić na oszustwo? aby trening był jeszcze cięższy, nie łatwiejszy. I to jest właśnie klucz do oszukanych powtórzeń. Można sobie na nie pozwolić, jeśli pozwolą ci zrobić więcej niż byłeś w stanie zrobić do tej pory. To bardzo zaawansowane narzędzie. Jeśli oszukujesz tylko po to, by podnieść nieco większy ciężar, to znaczy, że nie jesteś jeszcze na odpowiednim poziomie. W takim przypadku jest to tylko strata czasu. A na siłowni nie można sobie pozwolić na stratę czasu.

Cały artykuł można przeczytać we wrześniowym "Muscular Development"

Będąc zawodowcem, masz większe szanse, że wysiłek, który wkładasz w treningi, zostanie zauważony. Wszyscy znamy nazwiska świetnych amatorów, którzy z takich lub innych przyczyn nie dali rady zdobyć karty pro. Mieli talent i wspaniałe ciała, ale po prostu im się nie udało. Są na świecie ludzie z ciałami jak Flex Wheeler czy Dorian Yates, albo z talentem do pozowania jak Melvin Anthony czy Shawn Ray, ale jeśli nie uda im się zostać zawodowcami, świat raczej o nich nie usłyszy. Amatorzy mają swoje przysłowiowe pięć minut tylko przez krótki okres czasu, ponieważ ich talent i wysiłek nie są znane na szeroką skalę. A co za tym idzie, nikt o nich nie będzie pamiętał. Dla zawodowców szansa na rozsławienie i zapadnięcie w ludzką pamięć jest o wiele większa. Masz większą szansę zostawić swój ślad w tym sporcie.

W kwestii treningu musi nastąpić naturalny progres. Wysiłek, który włożyłeś na siłowni w osiągnięcie statusu zawodowca, już nie wystarczy. Weźmy na przykład Lee Haneya. Bez wątpienia już jako amator znał się na treningu, diecie i manipulacji wodą, sodem i węglowodanami, by wyglądać jak najlepiej w dniu zawodów. Jednak porównaj Lee Haneya z czasów, gdy wygrywał Nationals z Haneyem, rekordzistą zawodów Mr Olympia, a zobaczysz wielką różnicę. Musiała nastąpić ewolucja w założeniach treningowych, diecie, tak naprawdę we wszystkim, by mógł osiągnąć to, co osiągnął. Nie ma cienia wątpliwości, że jako amator trenował z zabójczą intensywnością, jednak sama intensywność bez zwracania uwagi na najdrobniejsze szczegóły może stać się tylko stratą czasu. Nie tylko musisz trenować ciężko… Musisz trenować właściwie, jeść właściwie, myśleć właściwie. Haney po ostatnich w swej karierze zawodach Mr Olympia, po ośmiu triumfach, przyznał, że dopiero teraz tak naprawdę zrozumiał, jak należy przygotowywać się do zawodów.

Przemiana amatora w zawodowca jest procesem stopniowym. Twoje ciało znajduje się stale w fazie zmian, jako że poprawa swego wyglądu jest celem nieskończonym w czasie. Twoje ciało się zmienia, zmienia się więc także trening i dieta. Nigdzie nie widać tego lepiej. Nie możesz robić tego samego, co dwa lata temu czy nawet rok temu i oczekiwać rezultatów. Twoje ciało jest inne. Jakie jest rozwiązanie? Musisz ciągle się uczyć. To oznacza, że trzeba mieć oczy i uszy otwarte. Musisz być świadom wszystkiego, co może wpływać na twój wygląd. Gdy osiągniesz ten stan, nietrudno o dalszy rozwój.

Kulturysta zawodowy dramatycznie różni się od gościa, który idzie na siłownię po pracy, kilka dni w tygodniu, by poprawić swą formę. Może chce wystartować dla zabawy na jakichś lokalnych zawodach, sprawić, że jego koszula będzie wypełniona porządnymi mięśniami lub pragnie dodać sobie kilka centymetrów w obwodzie ramienia, by poprawić sobie samoocenę. Każda z tych rzeczy to niezła motywacja, jednak kulturystyka jako sposób zarabiania na życie to zupełnie inna historia. Sport stanowi ważną część mojego życia, nie tylko dlatego, że to kocham, ale dlatego, że jest to mój sposób na zabezpieczenie sobie dostatniej przyszłości. Aby to się udało, muszę teraz zdobyć się na naprawdę wielki wysiłek. Gdy kulturystyką chcesz zarabiać na chleb, musisz dorosnąć do tej sytuacji. Nie ma już dylematu „iść na siłownię czy dziś sobie darować”. Jako zawodowiec idziesz na siłownię, kiedy musisz, i dajesz z siebie wszystko. Nigdy nie wiadomo, kiedy trafi ci się jakiś kontrakt lub pojawi sponsor, więc zawsze musisz być w szczytowej formie.

Chyba największą różnicą między amatorstwem a zawodowstwem jest to, że znajdujesz się pod lupą. Wszystko, co zrobisz, zostaje wyolbrzymione. Od tych, którzy dużo otrzymali, dużo się też wymaga. Możesz pójść obejrzeć zawody jako fan, ale jako zawodnik musisz mieć świadomość, że zostaniesz rozpoznany i znajdziesz się w centrum uwagi. Uwagi, na którą być może nie jesteś przygotowany. Musisz uważać na to, co mówisz. Zawsze musisz najpierw pomyśleć, a potem dopiero wypowiedzieć słowa. Musisz się zachowywać w określony sposób, sprostać oczekiwaniom społecznym i moralnym. Anonimowość, którą cieszyłeś się wcześniej, to już przeszłość. Fani zadają mnóstwo pytań, a niektóre odpowiedzi wymagają sporej dawki dyplomacji. Musisz sobie zdawać sprawę z tego, że sponsorzy i promotorzy cały czas cię obserwują. Nie chcą, by jakiś niedojrzały i nieodpowiedzialny pajac reprezentował ich firmę lub robił gościnny pokaz na ich zawodach. I są jeszcze fani. Gdy fan pyta mnie o zdanie czy poradę, tak naprawdę prosi mnie o wsparcie. Prosi o zachętę, dzięki której będzie mógł dać z siebie więcej. Ponieważ jestem zawodowcem, moim obowiązkiem jest dać mu to, czego potrzebuje, zainspirować go do dalszej walki. W takich chwilach czuję wielką odpowiedzialność. To, co powiem, może go zachęcić i być może stworzyć nowego mistrza, może też go zniechęcić i zniszczyć jego marzenia. To może być najdrobniejszy gest lub jedno słowo, ale ponieważ jestem tym, kim jestem, wszystko, co powiem czy zrobię, nabiera zwielokrotnionego znaczenia. Ma to olbrzymi wpływ na moje życie. Dlatego tak ważne jest, by być świadomym swego publicznego czy też społecznego wizerunku.

Z przyjemnością! Jako nastolatek trenowałem w takim lochu na Brooklynie, zwanym 5th Avenue Gym. To był praktycznie mój drugi dom. Pracowała tam mała Włoszka imieniem Jerry. Przypominała nieco z wyglądu Carlę z serialu „Zdrówko” z tą różnicą, że była najmilszą, najsłodszą kobietą pod słońcem. Po pierwszym spojrzeniu po prostu musiałeś się zastanowić, jak to możliwe, że taka miła staruszka jest dozorczynią w siłowni pełnej kulturystów, trójboistów, motocyklistów, byłych skazańców i ogólnie nieciekawego towarzystwa. Cóż, gdy się wkurzyła, wybuchała jak sam władca piekieł. Nie chciałeś, by się wkurzyła na ciebie. Siłownia była mała, miała tylko jedno okno i jedne drzwi, które musiały być zawsze otwarte, by był jakiś przewiew. Jeśli miałeś problem z zapachem potu, mówiąc wprost śmierdziałeś, to nie miałeś prawa przejść przez te drzwi. Był tam też mikrofon, przez który podawano nam różne komunikaty. To było jeszcze w czasach przed komórkami, więc gdy ktoś zadzwonił na siłownię, szukając cię, to byłeś o tym informowany właśnie przez mikrofon. Łazienka była z tyłu i aby się do niej dostać, musiałeś mieć klucz z recepcji. Droga z recepcji do kibla wiodła przez główną salę siłowni.

Pewnego dnia strasznie mnie przypiliło. Siedziałem sobie na kiblu, gdy do łazienki ktoś wszedł, rozpylając tam odświeżacz powietrza. Usłyszałem też przez głośnik kilka komentarzy odnośnie czegoś, co najwyraźniej umiera w łazience i prośbę, by spuszczeniem wody zakończyć tego czegoś żywot. Gdy skończyłem, byłem przerażony wizją spaceru do recepcji w celu oddania klucza. Wszyscy wiedzieliby, kto tak nasmrodził. Zastanawiałem się, jak mógłbym ukryć ten klucz, który na domiar złego był przyczepiony do krótkiej drewnianej pałki. Błyskawicznie opracowałem plan jak z filmu kryminalnego: postanowiłem ułożyć klucz wraz z pałką wzdłuż ręki i osłonić go nogą. Gdy wyszedłem z kibla dumny ze swego godnego Jamesa Bonda planu, stwierdziłem, że większość obecnych wyczekuje, by dowiedzieć się, kto jest sprawcą tego smrodu (a zapomniałem dodać, że było to upalne lato i powietrze samo w sobie było stęchłe). W tym momencie Jerry złapała za mikrofon i ogłosiła: „Dziękujemy i gratulujemy ci Kai zamienienia tego miejsca w kloaczny dół przy pomocy swego ohydnego smrodu. Oficjalnie zostajesz uznany za dupka!”.

To dobry temat do dyskusji. Są zawodnicy, którzy doszli na szczyt lub niemal na szczyt, nie posiadając dobrych łydek. Sądzę, że jeśli ktoś ma szerokie, zaokrąglone bary, pełną klatkę, wąską talię i olbrzymie czworogłowe, to czasem można przeoczyć niedorobione łydki. Podobnie ma się kwestia wielkich pleców. Niektórzy kulturyści mają idealne, klasyczne plecy, więc nawet jeśli ich łydki odstają, i tak mają szansę na wielkość i sławę. Ale w kulturystyce chodzi o całe ciało od stóp do głowy i cieszę się, widząc, że to rozumiesz. Dlatego właśnie bardzo się przykładam do łydek. Nie reagują na trening tak dobrze jak plecy, uda czy klatka piersiowa, ale to nie oznacza, ze trenuję je lżej, wręcz przeciwnie. Trenuję łydki dwa razy w tygodniu, robiąc wspięcia na palce stojąc, wspięcia na palce siedząc, wyciskanie palcami na suwnicy oraz ośle wspięcia. Robię po cztery serie każdego z nich po 12-20 powtórzeń. Dokładnie spinam mięśnie i w pełni je rozciągam. Żadnego bezsensownego podskakiwania półruchami. Pamiętaj, że bez bólu nie ma przyrostów, więc zaciśnij zęby i walcz.