Nie wiem, co na to odpowiedzieć! Jestem zaszczycony i onieśmielony tym, że ktoś nazwał swoje dziecko na moją pamiątkę. Myślę, że można to odnieść do czegoś co często sobie powtarzam w czasie medytacji. Moje zwycięstwa powodem do radości, nie ze względu na mnie, ale ze względu na to co sobą reprezentują. Bardzo jestem wdzięczny, panie Parker, za ten zaszczyt i życzę wszystkiego najlepszego twojej rodzinie!
 
 

Ktoś mnie kiedyś spytał, czy zwracam na siebie uwagę w moim rodzinnym Brooklynie tym, że jestem większy niż przeciętny miś. Jeśli mam być szczery, to zawsze chodzę okutany od stóp do głów, nawet latem, właśnie po to by uwagi na siebie nie zwracać. Bycie w centrum uwagi w tej okolicy to niekoniecznie dobra rzecz. Przed moim blokiem zwykle przesiaduje grupa młodych ludzi. Raz gdy wracałem, trafiłem na mnóstwo policyjnych wozów i wzburzony tłum. Karetka właśnie zabierała młodego chłopaka, do którego ktoś podszedł, wszczął kłótnie, a potem postrzelił. Jak więc widzicie, niewychylanie się to dobra strategia w miejscu, gdzie nieporozumienia biorą się właściwie z niczego.
Czasami ci młodzi ludzie jednak mnie zaczepiają, gdyż nawet pod wieloma warstwami ubrania ciężko jest ukryć 130 kg mięśni przy wzroście 170 cm. Zwykle mnie pytają, „Ile siedziałeś?” zakładając z góry, że skoro jestem „napakowany” to znaczy, że wróciłem z więzienia, gdzie sztangi są częstym sposobem zabicia czasu. Odpowiedź, „Nigdy nie siedziałem, jestem zawodowym kulturystą,” owocuje zwykle kilkoma dziwnymi spojrzeniami. Nie kręcę się po okolicy w bezrękawniku i krótkich spodniach, bo nie sposób przewidzieć, z jaką spotkałbym się reakcją. Wystarczy jeden uzbrojony i przepełniony zazdrością idiota, by zakończyć ludzkie życie.
 

Nigdy nie próbowałem czegoś takiego. Na szczęście moje ręce zawsze prezentowały się nieźle i nie musiałem stosować tak ekstremalnych metod. Choć oczywiście rozumiem, czemu się tym interesujesz. Nie będąc fizjologiem treningu, mogę tylko powiedzieć, że taka całodzienna masakra ramion musi wywołać poważny stan zapalny i opuchliznę. Czy jednak faktycznie rośnie sam mięsień, to kwestia dyskusyjna.
Jeśli artykuł, który czytałeś był wiarygodny A testujący kulturysta faktycznie zyskał na stałe ponad centymetr w ramieniu to metoda najwyraźniej jest skuteczna, przynajmniej dla niego. Najbardziej niepokoi mnie tu kwestia regeneracji. Jestem wręcz pewien, że w artykule musiała być jakaś wzmianka o tym, że z takimi treningami nie można przesadzać. Nie da się robić takich treningów regularnie i ciągle odnotowywać przyrosty. Gdyby tak było, po kilku miesiącach takich maratonów miałbyś po 75 cm w kablu!

Jeśli chcesz spróbować tej metody, to zrób sobie przerwę dzień wcześniej, dobrze się wyśpij i najedz. Także następnego dnia po takim treningu zrób sobie wolne. Da to twoim rękom szansę na regenerację i faktyczny wzrost. Ponadto nie trenowałbym rąk jeszcze przez tydzień. Ciekaw jestem, jakie efekty osiągniesz tą metodą, więc napisz do mnie kilka tygodni po wykonaniu takiego treningu i podziel się doświadczeniem.

Cały artykuł można przeczytać w październikowym "Muscular Development"
 

Ja zawsze miałem apetyt. Nie wiem, czy to dlatego, że gdy byłem mały i mieszkałem w sierocińcach i domach zastępczych miałem ograniczony dostęp do jedzenia, ale odkąd zająłem się kulturystyką na poważnie, zawsze traktowałem jedzenie na równi z ciężarami. Co ciekawe, ostatnio wróciłem do malowania i słynna Maszyna Jedząca Greene jakoś się zacięła. Czasami malowanie tak mnie zaabsorbuje, że cztery godziny uciekają mi w mgnieniu oka.
Ale wróćmy do twego pytania. Możesz spróbować stopniowo zwiększać objętość posiłków, tak jak stopniowo zwiększasz obciążenie na treningach. Możesz także zwiększać ilość białka i kalorii w diecie przy pomocy szejków białkowych i orzechów. Ale jeśli chodzi o jedzenie takich ilości jak ja, to niewiele ci mogę pomóc. I szczerze mówiąc wątpię, by ktoś o przeciętnej budowie ciała potrzebował takich ilości jedzenia. Pamiętaj, że przy wzroście 170 cm na masie ważę ponad 130 kg, a startuję z wagą około 117. Taka ilość masy mięśniowej oraz treningi, jakie wykonuję, wymagają olbrzymich ilości składników odżywczych.

Witam ponownie, Panie Jefferson! Moje mięśnie najszersze grzbietu są rezultatem wielu godzin spędzonych na wykonywaniu różnych form wiosłowania. Muszę też jednak podkreślić, gwoli uczciwości, że zostałem po prostu obdarzony bardzo nisko położonymi punktami przyczepu tych właśnie mięśni. Słyszałem jak mówiono, iż moje najszersze grzbietu zaczynają się w biodrach i muszę przyznać, iż w tych słowach jest jedynie niewielka przesada.
     Mogę też dokładnie wskazać narzędzie odpowiedzialne za rozwój moich prostowników grzbietu – martwy ciąg z dużymi ciężarami i szczególnym naciskiem na jakość powtórzeń. Tak naprawdę, na początku nie przykładałem się do tego ćwiczenia, do czasu aż zobaczyłem Desmonda Millera, trenującego parę lat temu pod czujnym okiem mojego mentora, Oscara Ardona. Desmond miał na sztandze podczas dźwignięć niesamowitą ilość ciężarków – z siedem, albo i więcej, na każdej stronie. To mnie po prostu wtedy rozwaliło – ledwo dawałem radę zrobić z czymś takim przysiad! Wiem, że Desmond nasłuchał się trochę krytycznych opinii za ogólne wrażenie, jakie robią jego plecy, ale dolne partie jego pleców są po prostu niesamowite. Mięśnie po prostu sterczą po obu stronach jego kręgosłupa, wystając na jakieś sześć centymetrów.

 Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej!

     Faktycznie, byłem trochę rozczarowany tym, że Venice Beach nie jest magicznym królestwem, gdzie kulturyści mogliby osiągać prawdziwe mistrzostwo. Wiecie, jak wiele jest filmów, które poruszają ten sam wątek pewnej osoby szukającej bardzo głęboko i zaciekle czegoś, co tak naprawdę jest w nich od początku, albo znajduje się tuż pod ich nosem? Widzisz tak często podobne historie, ponieważ mają one w sobie wiele prawdy. Tajemniczymi, nieznanymi obszarami nie są wcale dna oceanów ani nawet przestrzeń pozaziemska, tylko przestrzeń między naszymi uszami w głębi umysłów ludzi – nasze myśli, obawy, marzenia i pasje.
Poszedłem do Mekki częściowo dlatego, iż myślałem, że może brakuje mi ostatniego elementu układanki niezbędnego żeby skompletować moje dzieło. Odkryłem, że wszystkie elementy i wszystkie składniki, których potrzebowałem były tutaj obok mnie, w Nowym Jorku od zawsze.

Największa wypłata w moim życiu

Nie jest tajemnicą, że borykam się z kłopotami finansowymi przez całe moje życie. 130 tys. dolarów, które wygrałem na zawodach Arnold Classic to jak dotąd największa wypłata jaką dostałem. To nie to samo, co wygranie jakiejś nieprzyzwoitej sumy w loterii Powerball, ale wystarczająco, żeby zredukować pewne ciśnienia finansowe.
Wręczono mi również piękny zegarek Audemars Piquet warty 20 tys. dolarów. Kilka osób poradziło mi, żebym go sprzedał, tak jak kilku wcześniejszych zwycięzców Arnolda zrobiło z wygranymi Hammerami. Nie ma możliwości, żebym się rozstał z tym zegarkiem. Spoglądam na niego, jak na trofeum i symbol zwycięstwa. Uwierzcie lub nie, ale ciągle mam wszystkie trofea począwszy od najwcześniejszych zawodów, kiedy byłem jeszcze nastolatkiem. Niektóre z nich prawdopodobnie nie kosztowały organizatora więcej niż 5 czy 10 dolarów, ale każdy z nich reprezentuje kolejny krok na drodze do tego miejsca, w którym jestem teraz.

Cały artykuł można przeczytać w czerwcowym "Muscular Development"

Patrząc realnie, zwichnięta kostka nie kwalifikuje się do tragicznych kontuzji takich jak naderwanie mięśnia piersiowego lub wypadnięcie dysku. Nie próbuję rozjaśnić twojej sytuacji, ale trzeźwo patrząc, to niewiele więcej niż tylko małe niepowodzenie – oczywiście jeśli dopóki nie przejmiesz się tym za bardzo i nie zaczniesz mieć obsesji na tym punkcie – co nie jest trudne mając pewien rodzaj charakteru.
Niepowodzenia mogą być jedynie wybojami na naszej drodze do celu albo przeszkodą nie do przeskoczenia, wszystko zależy od podejścia. W połowie lat 90. Dorian Yates zerwał sobie biceps podczas przygotowań do obrony tytułu Mr. Olympia. Jestem pewien, że wiele złych rzeczy przychodziło mu do głowy, ale on nie pozwolił, aby ta kontuzja stanęła mu na drodze. Jeżeli jesteś skupiony na osiąganiu postawionych przed sobą celów, przetrwasz i będziesz szedł naprzód pomimo wszystkich niepowodzeń. Skręcona kostka się wyleczy. Kup sobie wysokie buty koszykarskie wspierające kostkę i wykonuj kardio i treningi na nogi z wyjątkową ostrożnością, aby nie pogarszać stanu kostki. Do czasu aż kostka będzie zupełnie zdrowa nie robiłbym nic na nogi poza prostowaniem nóg i uginaniem na maszynie. Zostaw sobie wyciskanie i przysiady na okres kiedy znów będziesz w 100% zdrowy.
Najważniejszym czynnikiem tutaj jest twoje postrzeganie sytuacji. Nie pozwól, aby ta kostka stała się wymówką. Miliony ludzi poddało się z powodu przebytej kontuzji, która leczyła się zbyt długo. Sama kontuzja nie jest przyczyną powodem, aby się poddania sięć. Będzie tak, jeżeli sobie na to pozwolisz. Pamiętaj, że to ty jesteś jedynym panem sytuacji.

Cały artykuł można przeczytać w majowym"Muscular Development"