Przerąbane! Wiem jak to jest. Ale powiem ci, że miałem przepuklinę wiele lat przed tym jak przeszedłem na zawodowstwo i nawet o tym nie wiedziałem. Nie czułem żadnego bólu, więc trenowałem ciężko mimo przepukliny przez bardzo długi czas. Jeśli masz szczęście, to nic ci nie będzie. Ale jeśli przepuklina się powiększy, może być bardzo niebezpieczna. Jeśli więc czujesz ból w tych okolicach, to lepiej dokładnie skonsultuj to z lekarzem.
Większość ludzi cierpiących na przepuklinę nie zdaje sobie z tego sprawy. Mogą mieć ją przez długie lata i nigdy nie poczuć nawet najmniejszego bólu. Moja rada brzmi tak: jeśli w czasie treningu nie odczuwasz żadnego bólu, rób swoje. Ale jeśli czujesz ból, idź do lekarza i poproś o skierowanie do chirurga. Przepuklina nie zniknie sama z siebie jak niektóre typy kontuzji. A odpuszczając sobie na razie zabieg usunięcia przepukliny, musisz być świadomy tego, że jedynie opóźniasz coś co i tak kiedyś nastąpić musi. Dopiero potem twoje treningi będą naprawdę bezpieczne. Jeśli zdecydujesz się na operację, to na kilku pierwszych treningach po niej powinieneś korzystać z pomocy doświadczonego terapeuty, aby uniknąć powstania kolejnej przepukliny. Powodzenia!

Myślę, że jeśli już zacząłeś myśleć o zawodach, to powinieneś w nich wystartować. Nie chodzi tutaj o zawody same w sobie – po prostu, musisz mieć jakiś cel, na którym się skupisz, który zmotywuje cię do powrotu do ciężkich treningów i właściwego odżywiania. Nic nie motywuje człowieka tak bardzo (a przynajmniej sprawdza się to w moim przypadku), jak świadomość, że za pewien czas stanie się na scenie, ubranym jedynie w niewielkie spodenki i będzie się porównywanym do stojących obok facetów, z których każdy pracował długo i ciężko, bo pragnie ten właśnie konkurs wygrać.Poza tym, jeśli nie zrobisz tego teraz, to kiedy? Czas ma to do siebie, że bardzo szybko ucieka, a my nawet tego nie zauważamy. Myślę, że zgodzisz się z tym stwierdzeniem, patrząc na to co się z tobą stało przez ostatnie 10 lat. Jeśli nie pojawisz się na zawodach, do końca życia będziesz się zastanawiał, jak mogłeś wyglądać i które miejsce mogłeś zająć. Oczywiście, czeka cię gigantyczna praca do wykonania w dość krótkim czasie. 6 miesięcy to na dobrą sprawę, tyle co nic. Mam mniej więcej tyle czasu do Mr. Olympia i wiem, że zleci on w mgnieniu oka. Niemniej, myślę, że najważniejsze jest abyś wystartował nie tylko po to, aby wrócić do formy, ale także dla spokoju własnego ducha. Czy wygrasz, czy nie, będziesz czuł się fantastycznie ze świadomością, że miałeś dość samozaparcia, by wrócić do formy i dość odwagi, by stanąć na scenie po tak długiej przerwie. Życzę ci powodzenia i proszę, poinformuj mnie, jak ci poszło!
 

Da się to zrobić, wbrew temu co słyszałeś. Aby spalić tłuszcz, robisz sesje cardio. Aby zwiększyć mięśnie, musisz jeść dużo odpowiedniego jedzenia. Potrzebujesz sporo białek, dobrych tłuszczy i właściwych węglowodanów – czyli takich rzeczy jak ryż i ziemniaki. Jeśli będziesz po prostu trochę trenował z ciężarami, jadł byle co i robił aeroby przez ileś tam minut, nic ci się nie uda w ten sposób zrobić. Jeśli jednak będziesz trenował na siłowni, robiąc równolegle sesje cardio i jadł właściwe rzeczy, możesz nabierać mięśni i pozbywać się tłuszczu jednocześnie. Dodam, że możesz szybciej budować mięśnie, jeśli będziesz robił mniej aerobów, ale nie będziesz spalał wtedy spalał tłuszczu. A jeśli będziesz robił sporo cardio (na przykład godzinę, lub jeszcze więcej, dziennie), pozbędziesz się szybko tłuszczu, niemniej wielu ludzi nie daje wtedy rady osiągnąć żadnego przyrostu masy. Musisz w tym wszystkim odnaleźć właściwy dla ciebie stan równowagi.

 Kiepski moment na Iron Mana

Mam bardzo wiele szacunku dla zawodów Iron Man Pro, chociaż nigdy w nich nie wystartowałem. Oprawa świetlna jest fantastyczna, a niektórzy ze zwycięzców tego konkursu to prawdziwe ikony zawodowej kulturystyki: Shawn Ray, Flex Wheeler, Chris Cormier, Jay Cutler, Dexter Jackson i Phil Heath. Powodem, dla którego wystąpili tam tak znakomici zawodnicy, było to, że konkurs ten odbywa się zazwyczaj tylko tydzień lub dwa przed Arnold Classic. Tym, którzy przygotowywali się do Arnolda, łatwo było pojawić się też na Iron Man, zwłaszcza jeśli mieszkają w rejonie Los Angeles.
W tym roku jednak Iron Man odbył się 6 tygodni przez Arnoldem. Jak na okres między zawodami, to kupa czasu i nie znam zbyt wiele osób, które chciałyby osiągnąć konkursową formę i utrzymywać ją przez półtora miesiąca, by wystartować ponownie. Utrzymywanie tak niskiego stanu otłuszczenia to wysiłek zarówno dla ciała, jak i ducha, więc w tym roku, większość osób, które zaplanowały występ na Arnoldzie, zdecydowała, że gra nie jest warta świeczki. Jeśli osiągnęliby szczyt formy już na Iron Man, bardzo trudno byłoby im pojawić się z taką samą sylwetką na scenie 6 tygodni później, a jasne jest, że Arnold to większa i ważniejsza dla naszego sportu impreza.
Tylko jedna osoba z czołówki startujących na Arnoldzie wystartowała w tegorocznym Iron Manie i był to Silvio – wygrał więc z łatwością. Jeśli Kai, Victor, Branch albo Toney pojawiliby się tam również, Silvio nie byłby w stanie zdominować sceny. Nic do niego nie mam, ale trudno inaczej sądzić, biorąc pod uwagę jego ostatnie starcia z tymi zawodnikami.

Moje zdanie w kwestii diety bezwęglowodanowej

Jeśli śledzicie moje występy, to wiecie z całą pewnością, że ostatnio miałem poważną wpadkę związaną właśnie z tą dietą. Spożywałem pewną ilość węglowodanów przez całą moją dietę przed Mr. Olympia 2008, aż do ostatnich 2 tygodni, kiedy to wspólnie z Chadem podjęliśmy decyzję o kompletnym odstawieniu węglowodanów – czego rezultatem miała być najlepsza forma w całej mojej karierze. Efekty były jednak opłakane, jako że straciłem 7 kilo wagi, a co za i tym idzie pełność i zaprzepaściłem wszelkie szanse na zwycięstwo w konkursie.
Zawsze uważałem, ze węglowodany są potrzebne, ale to pokazało, że są znacznie bardziej niezbędne niż większość z nas zdaje sobie z tego sprawęwyobraża. Wiem, że wielu gości stosuję stosuje dietę bezwęglowodanową, gdyż pozwala im osiągnąć optymalną formę szybciej, ale większość z nich na scenie wygląda nieco płasko. Wystarczy porównać ich zdjęcia, ze zdjęciami zawodników, którzy nie eliminowali węglowodanów (Dorian i Ronnie to 2 najlepsze przykłady) – widać, że ci drudzy mają znacznie pełniejsze kształty – ponieważ w komórkach ich mięśni pozostało więcej wody. Jasne, można próbować nabić węglowodany na sam koniec diety – ale wtedy już jest na to za późno. Pochłaniałem tony cukrów przed samym konkursem i nie wydawało mi się, aby w ogóle się „przyjmowały”. A kiedy brakuje pełności mięśniom, nie da się już osiągnąć tych prążków i takiego docięcia.
Więc, jeśli chodzi o mnie, już nigdy nie odstawię węglowodanów. Jeśli jednak Dexter, Victor, Jay i Phil tak zdecydują – powodzenia, przyjaciele!

Cały artykuł można przeczytać w majowym "Muscular Development"

Kai Greene: Moje gratulacje, ale sądzę, że była to w dużej mierze kwestia szczęścia…

Kai wyglądał w tym roku bardzo dobrze, jednak sądzę, że w zeszłym roku wyglądał lepiej, o ile pamiętam. Naprawdę myślałem, że Victor mógłby wygrać bez większego problemu, gdyby jego kondycja miała się lepiej. Nie mogłem się powstrzymać i zacząłem się zastanawiać, czy gdybym tam był pokonałbym Kaia. Nie lubię przewidywać, ani zakładać, że z pewnością pokonałbym tego czy tamtego zawodnika. Powiem tylko, że nikt nie jest nie do pokonania. Każdego dnia, dowolny zawodnik może wygrać, jeżeli pojawi się w swojej najlepszej formie, a inny nie będzie akurat u szczytu swoich możliwości. Ciągle słyszałem przed zawodami, że Victor zamierza zwyciężyć pomimo wszystko, nie ważne jak dobrze będzie wyglądał Kai czy Branch. Teraz wiemy, że nie stanowiło to problemu.

A co z Mr. Olympia?

Myślę, że Kai na pewno pojawi się w tegorocznej pierwszej szóstce Mr. Olympia, ale to kwestia tego, jak dokładnym można być. Sądzę, że tegoroczna Olympia będzie najciekawszą walką jaką oglądaliśmy w ciągu ostatnich kilku lat. Jeżeli Dexter, Jay, Phil, ja i Kai i ja wszyscy pojawimy się w najlepszych najlepszej formie, tylko Bóg jeden wie, jak to wszystko się skończy. Tych zawodów nie chciałbym oceniać!
 

Cały artykuł można przeczytać w czerwcowym "Muscular Development"

Dzięki ci za te wszystkie miłe słowa! Dobrze, że nie napisałeś, że jestem drugim Arnoldem - Arnie jest jeden jedyny i nigdy nie będzie drugiego takiego jak on. Taki człowiek rodzi się tylko raz na sto lat i prawdopodobnie będzie pamiętany jeszcze przez wiele stuleci.
A przechodząc do tematu treningu barków, nie ma wielkich różnic miedzy sezonem startowym, a okresem poza nim. Jestem święcie przekonany, że masę mięśni i ich gęstość najlepiej rozbudowuje się przy użyciu wolnych (i to dużych) ciężarów, więc jeśli zależy ci na masie, nie przerzucaj się na maszyny ani na ćwiczenia z małym obciążeniem. Moje serie mają po 8-12 powtórzeń, co pozwala mi ćwiczyć z dużymi ciężarami, ale nie tak dużymi, by groziły kontuzją. Miałem już problemy z kolanem, a ostatnio z przepukliną i bardzo bym się cieszył, gdyby okazało się, że wyczerpałem już swój przydział kontuzji do końca kariery. Mój trening barków jest prosty: 3 ćwiczenia, po 4 serie każde. Od czasu do czasu dokładam ćwiczenie na kark, bo uważam, że ważne jest, aby moja szyja nie stała się zbyt cienka w porównaniu z barkami i kapturami. Uważam, że mogłoby to znacznie osłabić wrażenie, jakie robi górna połowa mojego ciała. Zwykle stosuję maszynę Hammer Strength na szyję, ale robię to nie częściej niż raz na miesiąc. To wystarcza dla podtrzymania wymiarów szyi. Oto moja rutyna treningowa barków.

Cały artykuł można przeczytać w kwietniowym"Muscular Development"

Nie mam opinii na temat GVT wynikającej z doświadczenia, bo nigdy go nie próbowałem. Jestem raczej pewny, że przez te 10 serii należy wykonać tylko jedno ćwiczenie i na daną grupę mięśniową i jest to już cały trening. Taka koncepcja jednego ćwiczenia nie za bardzo mi się podoba. Aby mięśnie dobrze się rozwijały, muszą być atakowane pod różnymi kątami. To dlatego kulturyści mają tak wspaniałe kształty i proporcje w porównaniu z facetami, którzy koncentrują się cały czas tylko na paru ćwiczeniach i nie przejmują się tym, żeby poszczególne grupy mięśniowe (góra klatki, tylny akton barku) miały w stosunku do innych właściwe proporcje. Kolejna rzecz, która w dłuższej perspektywie nie wydaje mi się korzystna to fakt, że obciążenia, których używasz są względnie niewielkie. Jakikolwiek ciężar, który jesteś w stanie podnieść przez 10 serii z tak krótkim czasem na odpoczynek pomiędzy nimi, nie może być zbyt duży. Być może jest to dobry pomysł w przypadku osoby kontuzjowanej lub takiej, która potrzebuje krótkiego odpoczynku od dużych ciężarów.
Sposób, w jaki trenuję świetnie się sprawdza w moim przypadku – to wszystko, co mogę powiedzieć. Poruszam się pomiędzy dwoma stylami treningowymi. Czasami idę na ostro i wykorzystuję siłę eksplozywną podczas szybkich powtórzeń. Wykonuję 3–4 ćwiczenia po 3–4 serie składające się z 8–12 powtórzeń. Kolejny sposób to mniejsze obciążenia i wolniejsze powtórzenia – koncentruję się wtedy na napinaniu i rozciąganiu mięśni. Nie zdecydowałbym się na wybranie tylko jednego stylu trenowania, ponieważ uważam, że najbardziej skuteczna jest praca nad mięśniami na różne sposoby. Jeśli chodzi o GVT, to jestem akurat tym Niemcem, który go nie próbował. Zdecydowanie spróbuj i zobacz jak sprawdza się w twoim przypadku. Jeśli rezultaty będą bardzo dobre, to rób tak dalej!