Łydki zbudowane są z 2 osobnych grup mięśni: mięśni płaszczkowatych i mięśni brzuchatych. Aby pobudzić je do pracy trzeba wykonywać dwa różne ćwiczenia. Wspięcia łydek na siedząco (gdzie nogi są zgięte pod kontem 90o) wyrabiają głównie mięsień płaszkowaty, natomiast wspięcia, podczas których stoi się palcami na podwyższeniu wyrabiają mięsień brzuchaty. Według moich obserwacji trening na łydki składający się z wielu serii powoduje wycieńczenie podeszwy stopy, dlatego kiedy dochodzi się do najcięższej serii nie czuć nawet skurczu w łydce. To tak jakby ćwiczyć stopy bardziej niż łydki. Prostym sposobem na obejście tego powszechnego problemu jest wykonanie najcięższej serii (będąc w dobrej formie) jako jedynej. Dokładnie, tylko jedna seria na łydki! Wykonaj jedną, składającą się z 15 powtórzeń serię wspięć stojąc na podwyższeniu, używając najcięższej wagi, którą jesteś w stanie odpowiednio podnieść, a potem odpocznij przez 3 minuty. Następnie wykonaj jedną, składającą się z 15 powtórzeń serię wspięć na siedząco z najcięższym obciążeniem jakie możesz unieść. Stosuj tą formę ćwiczeń, czyli jedna seria po 2 ćwiczenia, dwa razy w tygodniu, a efekty będą niewiarygodne!
 

Większość kulturystów jest żywo zainteresowanych zagadnieniem regulowania poziomu estrogenu. Jednak ja sam przestałem ostatnio mówić o „regulowaniu poziomu estrogenu”, a zacząłem skupiać się na optymalizacji poziomu testosteronu. W końcu, jako kulturyści, za główny cel stawiamy sobie przecież osiągnięcie największych przyrostów mięśni. Aby mogło to nastąpić, musimy mieć pewność, że cały testosteron w naszym organizmie – niezależnie od tego, czy jest pochodzenia naturalnego, czy został tam wstrzyknięty – pozostanie testosteronem. Skupiając się na tym zagadnieniu, przeanalizujmy wszystkie możliwe scenariusze dla testosteronu krążącego w ciele mężczyzny. Wielu ludzi doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, że testosteron może przejść proces aromatyzacji i stać się estrogenem. Hormon ten odpowiada za żeńskie cechy wyglądu, jest w stanie doprowadzić do podwyższenia poziomu tkanki tłuszczowej, ginekomastii (sucze sutki) i nadmiernego zatrzymania wody w organizmie. Dodatkowo, w trakcie przekształcania się w estrogen, pewna część tego jakże cennego hormonu jest zwyczajnie tracona. Dla większości kulturystów wiedza o tym fakcie naukowym stanowi wystarczającą podstawę do rozpoczęcia przyjmowania różnych leków na receptę (np. Arimidex, Femara czy Aromasine) lub innych ogólnie dostępnych środków wytwarzanych przez którąkolwiek z licznych firm zajmujących się produkcją suplementów. Wszystkie one mają jeden cel – zahamować procesy aromatyzacji. Problem z wieloma z nich (tymi na receptę i tymi ogólnie dostępnymi) polega na tym, że eliminacja zbyt wielkiej ilości estrogenu prowadzi do spowolnienia wzrostów masy mięśniowej i osłabienia popędu płciowego.
 
Ale estrogen nie jest jedynym możliwym końcem dla testosteronu. W wyniku działania enzymu 5-alfa reduktazy może on przemienić się również w dihydrotestosteron (DHT). Z kolei podwyższony poziom DHT w organizmie prowadzić może do wystąpienia trądziku, powiększenia prostaty i przedwczesnego łysienia. Tak wygląda jeszcze jeden mechanizm, w którym tracimy testosteron. Dlaczego o tym wspominam? Pomyśl tylko – jeśli poziom estrogenu został zredukowany do minimum przez inhibitory enzymów aromatyzujących, więcej testosteronu może zostać przekształcona w DHT. Oznacza to, że stosując silne związki blokujące aromatyzację, wcale nie będziesz oszczędzał takich ilości testosteronu, jak wcześniej myślałeś. Czy możemy więc zablokować także produkcję DHT? Oczywiście możemy. Istnieją leki na receptę, Avodart (dutasteride) i Propecia (finasteride), oraz pewne izomery wyciągu z palmy sabałowej, które blokują 5-alfa reduktazę. Prowadzi to do zredukowania ilości testosteronu przemieniającego się w DHT. Jednakże, tak jak w przypadku blokowania działania estrogenu, nie chcielibyśmy całkowicie zatrzymać formowania się DHT, bo wtedy mogłyby nam spaść przyrosty mięśni i obniżyłby się popęd płciowy.
 
Podsumowując, najbardziej wydajnym sposobem optymalizacji poziomu testosteronu w organizmie jest obniżenie (ale nie wyeliminowanie) ilości estrogenu i DHT. Spowoduje to zarówno zniesienie negatywnych skutków ubocznych związanych z tymi hormonami, jak i maksymalizację testosteronu krążącego w twoim ciele. Hormon zostanie wtedy wykorzystany przez ciało przy budowaniu i naprawianiu mięśni. Biorąc to wszystko pod uwagę, stworzyłem nowy produkt, wchodzący w skład mojej linii suplementów „SPECIES” – nazywa się „TESTOSTOLYZE”. Ten rewolucyjny preparat osłabia (nie eliminuje) produkcję estrogenu i DHT. Takie podejście pozwala na maksymalizację poziomu testosteronu i minimalizację efektów ubocznych estrogenu i DHT. Można go kupić, składając zamówienie na stronie www.speciesnutrition.com.
 

Gdy przypatrywałem się Taylorowi na Tampa Bay, nie wyglądał, jakby zostało na nim wiele tłuszczu, a mimo to był gładki i płaski. Według mnie zawodnik odwodnił właśnie mięśnie, a pod skórą miał jeszcze hektolitry wody. Spostrzeżenie to natychmiast uświadomiło mi, że Taylor pozbył się jej nie z tych miejsc, co potrzeba. Z podstaw fizjologii dowiesz się, że sód i potas to dwa główne elektrolity, których gromadzenie (potasu w mięśniach, a sodu poza nimi) prowadzi do powstania środowiska idealnego dla skurczów mięśniowych i nawodnienia komórek. Jako kulturyści staramy się usunąć wodę spod skóry, tak by móc zaprezentować ultraszczupłe umięśnienie. Natomiast,, jeśli usuwamy wodę z wnętrza samych komórek, przypomina to spuszczenie powietrza z naszych wspaniałych mięśni i na scenie wyglądamy płasko.

Powstaje więc pytanie, jak pozbyć się wody podskórnej, a nie wewnątrzkomórkowej? Odpowiedź jest bardzo prosta. Należy zastosować środki moczopędne, które pomagają w wydalaniu sodu (a nie potasu), bo to właśnie on znajduje się poza komórkami mięśniowymi, a potas w ich wnętrzu. Diuretyki nieoddziałujące na potas, np. Dyazide lub Aldactone, pomagają pozbyć się sodu, a nie potasu. Dają nam tym samym pewność, że większość z wydalonej wody pochodzić będzie spod skóry. Mamy jednak jeszcze na rynku diuretyki pętlowe, np. Lasix i Demadex, które uszczuplają zarówno pokłady sodu, jak i potasu, dlatego odciągają wodę z każdej partii ciała. Pamiętaj, potas znajduje się głównie w komórkach mięśniowych. Gdy pozbawiasz ciało potasu, odwadniasz mięśnie i stajesz się płaski, a to nie jest przecież celem żadnego kulturysty. Przy zastosowaniu zrównoważonych środków moczopędnych, jak Dyazide, mięśnie pozostają pełne, a ciało nabiera twardego, włóknistego wyglądu.

Najprostszą odpowiedzią na twoje pytanie będzie: „ludzie to ignoranci!”. Kwasy tłuszczowe są niezbędne do budowy i naprawy mięśni – jest to fakt niepodważalny. Żaden sąd złożony z prawdziwych naukowców nie kwestionowałby nawet tego stwierdzenia. Powiedziawszy to wszystko, mogę przystąpić do odpowiedzi na Twoje pytanie, czyli „jak kulturyści unikający tłuszczu w diecie są w stanie rosnąć”. Nie będzie mi trudno udzielić Ci odpowiedzi, ponieważ kiedyś sam stosowałem tę popularną wysokoproteinową/wysokowęglowodanową/niskotłuszczową dietę. Przystąpmy do analizy. Każdy kulturysta ważący minimum 110 kg i spożywający niewielkie ilości tłuszczów powie ci, żze musi zjeść przynajmniej 500 – 600 g białka dziennie, by rosnąć i prawidłowo się regenerować. Gdy rozpoczynałem swoją karierę często zadawałem sobie pytanie, dlaczego muszę zjadać tyle tych cholernych protein dziennie. Odpowiedź otrzymałem na drugi dzień po tym, jak kompletnie straciłem głowę i zjadłem 10 cheeseburgerów w McDonaldzie (coś, czego nie zrobiłem ani razu, od kiedy zacząłem uprawiać kulturystykę). Można chyba powiedzieć, że doznałem jakiegoś objawienia! Gapiłem się potem w lustro i widziałem grubą, pełną muskulaturę, a zjadłem przecież jedną trzecią mojego dziennego zapotrzebowania na białko. Jak te tłuste burgery mogły doprowadzić do takiego samego wzrostu i regeneracji co zwykle, przy zaledwie ułamku ilości spożytego białka? Zdałem sobie nagle sprawę, że powodem, dla którego musiałem zjadać 1,3–1,8 kg czerwonego mięsa, około 1 kg łososia i 0,5– 1 kg kurczaka dziennie była ilość tłuszczu, który spożywałem przy okazji dostarczania organizmowi białka. To właśnie w tym momencie kariery całkowicie zmieniłem sposób patrzenia na odżywianie. Przestałem zjadać 600 g białka dziennie, zredukowałem je do 350– 400 g. Zwiększyłem też ilość tłuszczu w diecie do około 100 g dziennie, a z węglami zszedłem poniżej 300g. W ciągu chwili straciłem tkankę tłuszczową i nadmiar wody, a zyskałem suche mięśnie. Najlepsze z tego wszystkiego było to, że czułem się zdrowiej, a moja podatna na trądzik cera się wygładziła się. Od tamtego momentu bacznie przyglądałem się podstawowym kwasom tłuszczowym i wolno, ale pewnie, tworzyłem idealną dietę przed i pozasezonową.

 

Doping genowy jest obecnie dostępny w Europie i w Chinach, choć mało kto mówi o nim otwarcie. Ludzie boją się różnych agencji rządowych, starających się stłumić wszystko w zarodku, ale osobistości z wewnętrznych kręgów organizacji olimpijskich doskonale wiedzą o istnieniu tego typu technologii. Większość z nas zupełnie nie zdaje sobie sprawy, że jeszcze w 2002 roku brytyjska firma „Oxford BioMedica” opracowała lek „Repoxygen” i stosowała go do leczenia ostrych przypadków anemii. W trakcie tej terapii organizm pacjenta zostawał „zainfekowany” niegroźnym wirusem, mieszczącym w sobie zmodyfikowany gen kodujący erytropoetynę (EPO) – hormon, który zwiększa produkcję krwinek czerwonych, pojemność tlenową i, w końcowym rozrachunku, wytrzymałość.

Inne dostępne nośniki wirusowe działają na IGF-1, GH i inhibitory miostatyny. Gdy wirusy te zostają wprowadzone do krwiobiegu kulturysty, zaczynają wnikać do wnętrza każdej komórki ciała i, dosłownie, przekształcają nosiciela w maszynę do budowy mięśni. Czy są tego jakieś efekty uboczne? Ależ oczywiście! Pamiętaj, nie ma nic za darmo. Niestety technologia jest tak nowa, że nie ukazały się jeszcze jakiekolwiek wyniki badań czy nawet niesystematycznych obserwacji, o których moglibyśmy porozmawiać.

Kiedy ta nowoczesna technologia stanie się dostępna dla przeciętnego kulturysty czy bywalca osiedlowej siłowni? Gdybym miał się zakładać, to obstawiałbym, że za dwa lub trzy lata powinniśmy być świadkami jej pierwszych przecieków do świata zwykłych ludzi. Mamy więc przed sobą niezwykłe czasy

Zamieszczone poniżej zdjęcie otrzymałem od Gary’ego Lewisa, który przysłał je w imieniu grupy chłopaków, znanej pod nazwą „Dream Team”, z więzienia federalnego w Millington w Tennessee. Obecnie wszyscy przygotowują się do wzięcia udziału w czwartej corocznej edycji konkursu Bodybuilding Contest, który odbędzie się pierwszego września. Gdy słyszymy nazwiska, takie jak: Maness „Too Strong” Rogers, Christopher „The Rock” Nunley, Gary „Shorty Muscles” Lewis, Chris „Razor Sharp” Sledd, Anthony „Lean Mean” Womack i Billy „Big Dog” Simson Jr., to możemy mieć pewność, że chłopaki biorą pompowanie żelaza na poważnie.

Gary nie omieszkał mnie poinformować, że magazyn Muscular Development jest ich dla nich codziennym źródłem motywacji i wiedzy na temat treningu i odżywiania. Podkreślił również, że w ich treningu nie chodzi o to, kto jest najlepszy albo najgorszy, ale o to, by cieszyć się dobrym zdrowiem i pogodą ducha tak, że jak gdy wrócą już do domów, będą mogli wieść długie i produktywne życie.

Jedno spojrzenie na grupę stojącą na fotografii wystarczy, by stwierdzić, iż kulturystyczny styl życia nauczył tych mężczyzn, że dzięki ciężkiej pracy, odpowiedniej diecie i wytrwałości każdy może dojść do szczytu swoich możliwości!
 

Pod warunkiem, że nie wcierasz w skórę kremu z testosteronem i że nie przechodzi on na twoją dziewczynę w trakcie seksu, to jest to praktycznie niemożliwe, aby kobieta absorbowała "wstrzyknięty" testosteron od kolesia.