Rzeczywiście, sporo choruję. Dużo podróżuję. Przeważnie raz w tygodniu lecę gdzieś samolotem, dlatego często się przeziębiam. Ale to tylko lekkie niedomagania. Mogę z czymś takim trenować. Na ogół to właśnie wizyta na siłowni mi pomaga. Mogę wtedy wypocić bakcyla i oczyścić sobie zatoki. Bardzo rzadko dochodzi u mnie wymiotów i biegunki, o których mówiłeś.

W przypadku poważniejszej choroby wizyta na siłowni nie ma sensu. Przecież i tak nie dasz rady w pełni przyswoić sobie spożywanego jedzenia, dlatego nie będziesz miał paliwa na czas treningu i późniejszej regeneracji. Powtarzałem już wiele razy, że bez odpowiedniego odżywiania żaden kulturysta nie osiągnie oczekiwanych wyników. Gdy objawy wskazują na to, że twój system odpornościowy walczy z jakąś infekcją, wymaganie od niego, by w tym momencie zajmował się jeszcze ćwiczeniami czy regeneracją mięśni byłoby nierozsądne. W ten sposób łatwo można doprowadzić do tego, że choroba będzie się przedłużać lub zaostrzą się jej objawy.

Jeśli chodzi o moją wagę, to nie wiem, gdzie przeczytałeś, że ważyłem kiedyś 142 kg. W życiu nie byłem tak ciężki, a to dlatego, że nigdy nie zależało mi na biciu jakichś wagowych rekordów. Lubię być przez cały czas w dobrej formie, a w takiej sytuacji zbyt duże przybieranie na wadze mija się z celem. Musiałbym wtedy jeszcze ciężej pracować w trakcie przygotowań do zawodów. Dlatego też nigdy nie „planuję” osiągnięcia jakiejś określonej wagi. Chodzi mi tylko o to, żeby wyglądać tak, jak sobie tego życzę.

Mój split ciągle się zmienia. To, co widziałeś, było tylko przykładem mojego programu treningowego na dany tydzień. Ale wracając do pytania, nie mam żadnego problemu z kolejnością treningów różnych części ciała. Rzadko kiedy jestem obolały. Bywały tygodnie, w których nie robiłem sobie ani dnia wolnego. Nie oznacza to wcale, że nie ma dni, w których czuję się silniejszy lub słabszy. Są. Ale jeżeli odczuwam spadek formy, zwyczajnie spuszczam z tonu i trenuję trochę lżej, nie robię nic na siłę.

Problem w tym, że w ćwiczeniu górnych partii ciała nie ma praktycznie możliwości całkowitego wyizolowania jednej z nich. Każdy z nas wie, że barki i tricepsy biorą udział w większości ruchów na klatkę. Ale w końcu mięśnie działają wspólnie. Na przykład plecy aktywowane są również podczas treningu klatki, nawet jeżeli nie jesteśmy tego świadomi. Dzielenie treningu nóg na czworogłowe i dwugłowe to tylko iluzja. Nie ma możliwości byś zrobił przysiady czy wyciskania nogami bez angażowania tych dwóch grup mięśniowych. Dlatego nie przejmuję się za bardzo kolejnością moich treningów, choć wielu innych kulturystów zwraca na to uwagę. Jedyna zasada, którą się kieruję, nakazuje, by pomiędzy treningiem pleców i nóg upłynęły dwa lub trzy dni. Wynika to z faktu, że te partie ciała wymagają najcięższej pracy. Lepiej mi się je trenuje, gdy jest między nimi kilka dni przerwy.

Robię tak, by w pracy nie pomagały mi mięśnie barków. We wczesnym okresie kariery moje barki dominowały nad ramionami. Musiałem eksperymentować przy różnych ćwiczeniach na bicepsy, by opracować technikę, która pozwoliłaby mi na wyłączenie z pracy mięśni naramiennych. Rozwiązaniem jest właśnie to pochylenie się do przodu. Każdy z nas zbudowany jest inaczej i wszyscy musimy opracować własną technikę ćwiczenia, szczególnie opornych partii ciała.

A skoro już o tym mowa, niektórzy ludzie uważają, że pewne ćwiczenia wykonuję ze zbyt lekkim ciężarem. Przy naprzemiennym uginaniu ramion rzadko kiedy robię 10 powtórzeń ze sztangielkami cięższymi od 27 kg. Przy tym ciężarze najlepiej czuję mięśnie. Jeżeli biorę większą parę, obciążenie przenosi się na barki i stawy. Na siłowni nie zależy mi na ustawianiu żadnych rekordów i naprawdę mam gdzieś ciężar, którym ćwiczę lub czy ktoś inny zakłada na sztangę więcej lub mniej. Moim celem jest napompowanie krwi do mięśni, rozerwanie ich i wzrost.

Nie podchodzę do startów, myśląc, że moje ciało wytrzyma jeszcze X zawodów. Skupiam się po prostu na kolejnym starcie. Obecnie jest nim występ na Mr. Olympia 2010.
 
Tak naprawdę, to dzielę ten czas na mniejsze części. Liczę pojedyncze tygodnie treningów. Staram się odhaczyć kolejną świetną sesję na każdą część ciała, bo w sumie to do tego wszystko się sprowadza. Przygotowania do Olympii zaczną się dopiero w czerwcu, na 12–14 tygodni przed datą zawodów.
 
A jeśli chodzi o moją fryzurę na ostatniej Olympii, to śmieszne, że ludzie gadają o tym prawie tyle samo, co o mojej muskulaturze. Nie powinno mnie to chyba dziwić, bo nie zmieniałem uczesania już od blisko 10 lat. Za ten nowy fryz odpowiedzialna jest moja asystentka, Monique. To ona przekonała mnie, że potrzebuję nowego wyglądu. Ludzie wciąż o tym mówią. Nie potrafię nawet zliczyć, ile osób na ostatnim Arnold Classic powiedziało, że podobają im się moje włosy. Wyglądam w nich chyba trochę młodziej. W sumie cieszę się, że to zrobiłem.
 

Najważniejszą cechą charakteru, nad którą powinniście pracować, jest cierpliwość. Nikt nie robi postępów tak szybko, jakby sobie tego życzył, nawet najlepsi zawodowcy. Na samym początku naprawdę trzeba zapomnieć o tych wszystkich wielkich przeobrażeniach w 60 czy 90 dni, a nawet w rok. Do zbudowania wspaniałej muskulatury potrzeba czasu, a jeszcze więcej do podciągnięcia słabych stron, dzięki czemu sylwetka będzie kompletna i zrównoważona. Wiele osób zniechęca się, gdy ich plecy czy nogi nie rosną tak szybko, jak reszta ciała, i skupiają się tylko na lepiej reagujących obszarach. Jeżeli postępujemy tak przez długi czas, prowadzi to do ogromnego zachwiania symetrii ciała. W pewnym momencie swojej kariery musiałem przyznać, że moje nogi przytłaczają górną połowę ciała, musiałem dać im trochę wytchnienia, zanim sytuacja nie zrobiła się jeszcze gorsza. Początkującym kulturystom radziłbym także, by bardzo ściśle trzymali się diety i programu treningowego. Wzrost to powolny proces, ale będzie on stały, jeżeli tylko będziecie jeść jak należy i ciężko trenować, dzień za dniem. Na koniec nadmienię, że najlepiej jest zachować umiar i nie pozwolić, by kulturystyka zaczęła rządzić całym waszym światem. Wiele osób uważa, że obsesyjne podejście do sprawy i całkowite odseparowanie się od świata czyni z człowieka lepszego kulturystę — ja twierdzę, że jest odwrotnie. Przyjaciele, rodzina i inne zainteresowania pozwalają na osiągnięcie dużo większej równowagi psychicznej.