Jest połowa lutego i moje pozasezonowe przygotowania do Masters Nationals mają się bardzo dobrze. Z wagą wróciłem już prawie do 117 kg i niedługo spotykam się z Oscarem Ardonem, by omówić plan ataku. A na razie robię sobie świetne treningi z moim kumplem Robertem Youellsem, który w ubiegłym roku zdobył pierwsze miejsce na East Coast Championships w kat. superciężkiej i open, a potem poleciał od razu na Nationals, gdzie ledwie udało mu się zmieścić w kat. ciężkiej.
 
Robert ma wspaniałą sylwetkę, którą mogliśmy podziwiać na okładce Muscle and Fitness kilka lat temu. Musi się tylko trochę bardziej wypełnić, bo ma 178 cm wzrostu. Pomagam mu w rozwinięciu klatki piersiowej, a on upewnia się, że moje treningi nóg są odpowiednio zabójcze. Nogi zawsze miałem dobre, nawet jeszcze za czasów, gdy uprawiałem zapasy i grałem w futbol. Jednak gdy przestałem startować i porzuciłem przysiady z dużymi ciężarami, utrzymałem rozmiary w górnej części ud, ale straciłem sporo w okolicach kolan.
 
Obecnie wykonuję dużo intensywnych wyciskań nogami i hack-przysiadów, by odbudować tę grubą, mięsistą łezkę nad kolanami. Robimy 5-6 serii tak, by w ostatniej dość do maksimum trzech powtórzeń, a potem przystępujemy do brutalnych serii ze zmniejszanym obciążeniem. Aby były one jeszcze bardziej efektywne, stajemy z ciężarem na dole lub w połowie powtórzenia, co ma na celu dodatkowo zszokować i usmażyć mięśnie. To nie zabawa dla słabych duchem!
 
Klatka „Power Rack” na przełamanie barier

Uważam, że na porażkach buduje się sukcesy, szczególnie jeśli chodzi o ustanawianie rekordów życiowych z ciężarami. Widziałem już wielu ćwiczących, którzy nigdy nie zakładali naprawdę maksymalnego obciążenia z powodu strachu przed spaleniem podejścia. Twierdzę, że jeżeli się nie boicie, to ciężar nie jest wystarczająco duży! W 9 przypadkach na 10, gdy ktoś utknie i nie może pobić swojego rekordu, odpowiedzialna jest za to blokada mentalna.
 
Odkryłem, że jedną z niesamowicie skutecznych metod pozwalających na pokonanie przeciwności jest klatka „Power Rack”. Zademonstruję to na przykładzie mojego przyjaciela, który chciał wycisnąć 180 kg, ale na dobrze ponad rok utknął przy 170 kg. Wstawiliśmy ławeczkę do klatki i ustawiliśmy kołki zabezpieczające na wysokości jego klatki piersiowej. Dzięki temu był on bezpieczny, nie ważne, ile kilogramów założylibyśmy na gryf. Nie było takiej możliwości, żeby został przygnieciony przez sztangę.
 

Ja również stosuję prostowanie ramion podchwytem na trica. Zauważyłem, że ten ruch najlepiej wykonywać powoli, a gdy ramiona są wyprostowane, napiąć mięśnie na dobre 3 s, zanim pozwolimy im się rozciągnąć w trakcie powrotu do pozycji wyjściowej. Tricepsy zaczynają wtedy palić jak jasna cholera. Nigdy nie robiłem uginań nachwytem na biceps, uważam jednak, że to dobry pomysł od czasu do czasu zaatakować mięsień pod innym kątem.
 
Przy wysyłaniu następnych pytań, proszę, upewnij się, że zamieściłeś w nich opis całego treningu. To chyba trochę dziwne, że prosisz mnie o zdanie na temat jedynie twojego „czwartego ćwiczenia”?! No, ale w sumie Amsterdam leży w Holandii − może piszesz do mnie z jednego z tych wesołych barów, gdzie można puścić sobie dymka i zjeść ciasteczko z „niespodzianką”?
 

Piszę te słowa w ostatnich dniach roku 2009, co daje mi dobrą perspektywę do podsumowania go. Patrząc za siebie, nie mogę powstrzymać się od takiej refleksji. Starasz się najlepiej jak możesz, by wszystko zaplanować i zrealizować, stawiasz sobie konkretne cele, ale coś się wydarza i z twoich planów niewiele wychodzi. Dobrze, że czasem zdarzają się także rzeczy nieoczekiwane, które przynoszą ci coś dobrego. Innymi słowy: jakoś to idzie, przynajmniej tak długo, jak masz wiarę i oczy otwarte na nowe możliwości. Oto najlepsze (i kilka tych gorszych) momenty mojego roku 2009.
 
Kwiecień
Gerarda Dente'a znam od czasów, gdy był kulturystycznym mistrzem juniorów, a potem doskonałym zawodnikiem wagi ciężkiej (startowałby w superciężkiej, ale wtedy takiej kategorii jeszcze nie było). Przez lata obserwowałem, jak budował kolejne firmy: MHP, MuscleMeds i XeroLimits. W ostatnich latach nakręciłem kilka reklamówek dla XL, ale w kwietniu Gerard w końcu zaproponował mi stały kontrakt. Nie mógłbym być szczęśliwszy z tego powodu, gdyż stosuję te produkty i wierzę w nie, a Gerard Dante to facet, którego znam i któremu ufam przez więcej niż połowę mojego życia.
 
Czerwiec
Nakręciłem z Robbie'm Durandem kilka filmów z serii „In the Trenches” dla MD, które stały się całkiem popularne. Na ich potrzeby trenowałem naprawdę ciężko i przerzucałem olbrzymie ciężary, ponieważ wiedziałem, że rozpali to ludzi na stronie MD. Steve Blechman był pod wielkim wrażeniem tych filmów i odbioru, z jakim się spotkały (olbrzymia liczba oglądających w Internecie), więc zaczęliśmy rozmowy na temat mojego wejścia na łamy MD. Podobało mu się też to, że jestem po czterdziestce, mam dobrze prosperującą firmę i małe dzieci. Oznacza to bowiem, że mam więcej wspólnego z przeciętnym czytelnikiem MD niż większość zawodowców. W czerwcu podpisałem więc kontrakt i stałem się częścią teamu „Muscular Development”, magazynu, który czytałem, gdy byłem jeszcze dzieckiem (Steve prowadził wtedy Twinlab). Dołączenie do zespołu MD, w którego skład wchodzą takie znakomitości jak Dorian, Victor, Kai, Branch, Evan, Flex, Shawn, Lee Priest, Charless Glass i wielu, wielu innych to dla mnie niesamowita sprawa. Jestem tu z wami dzięki Steve'owi i miłości, którą okazaliście mi wy wszyscy!
 
Lipiec
To było to! Cały rok trenowałem i trzymałem dietę w oczekiwaniu na NPC Masters Nationals, gdzie pragnąłem zdobyć kartę zawodowca. Przy wzroście 165 cm i wadze 102 kg (trafiłem niemal idealnie w limit wagi ciężkiej) byłem pewny swego! Niestety, gdy obciąłem wodę, moje mięśnie się spłaszczyły. Wygrałem wprawdzie swoją kategorię (w sumie startowało 19 kulturystów), ale dwie karty dla zawodników po czterdziestce zgarnęli: super docięty Lawrence Hunt w kategorii półciężkiej oraz zwycięzca kategorii superciężkiej i open Stan „Nosorożec” Efferding. Byłem zawiedziony, ale z drugiej strony wiedziałem, jak niewiele mi brakuje do sukcesu. Byłem pewien, że jeśli dopnę wszystko na ostatni guzik, to mam wielką szansę na zwycięstwo w IFBB North American, które miały odbyć się sześć tygodni później. Co prawda w tym samym czasie miał się odbyć doroczny zjazd mojej rodziny w naszym domku nad jeziorem w Vermont, przez co trudno mi było trzymać dietę i robić aeroby, ale przecież nie mogłem się wycofać!
 
Sierpień
Na tydzień przed zawodami poleciałem na koszt MD do Arlington w Teksasie, by nakręcić film i zrobić sesję zdjęciową z samym Branchem Warrenem. To było spełnienie moich marzeń. Branch to obecnie największy hardcorowiec i przerzucanie z nim żelastwa to zaszczyt. W poprzednim numerze MD mogliście zobaczyć efekty tego spotkania. Potem miałem jeszcze niewielkie problemy w Vermont, gdzie nadwerężyłem sobie golenie, starając się robić aeroby na stromych wzgórzach wokół Lake Champlain. Jednak i tak miałem mało tłuszczu, więc nie był to wielki problem. Niestety, North American nie poszły mi tak, jak oczekiwałem. Obawiając się zalania, długo trzymałem węgle na niskim poziomie, nie trafiłem z ładowaniem i straciłem pełność mięśni. Sędziowie ocenili, że zasłużyłem zaledwie na 17. miejsce w kategorii ciężkiej niezależnie od wieku (wygrał tę kategorię, podobnie jak całe zawody i kartę pro, Shawn „Flexatron” Rhoden). W kategorii ciężkiej powyżej 40. roku życia wygrał Mark Antonek, który wrócił do domu z kartą pro – ja byłem dopiero 7. Nie miałem więc powodów do zadowolenia i dlatego przez kilka dni pocieszałem się, jedząc lody i placki. Ogólnie powrót do normalnego życia po długotrwałej diecie ucieszył mnie.
 
Wrzesień
Byłem już kilka razy wcześniej na Olympii, ale tym razem po raz pierwszy pojechałem tam „zawodowo”, jako sportowiec reprezentujący zarówno Xero Limits, jak i MD. Pracowałem na stoisku XL i byłem bardzo zaskoczony tym, jak wiele osób przyszło zrobić sobie ze mną zdjęcie i wziąć mój autograf. Czyżbym ja, facet, dla którego kulturystyka była po prostu hobby, stał się nagle znaczącą osobistością w środowisku? Pojechałem też na Olympię, która okazała się najlepszą imprezą tego cyklu od czasów Arnolda. Straciłem głos, kibicując Victorowi, Kaiowi, Branchowi i Jayowi oraz starając się dogadać z tymi wszystkimi ludźmi, którzy przybyli oglądać to hałaśliwe stoisko. Ale była jazda!
 

W żadnym razie nie chciałem zadawać kłamu słowom Evana. Tak się składa, że zgadzam się z nim we wszystkim, co powiedział na temat korzyści płynących ze spożycia świeżych ryb. Jednak, tak jak zaznaczyłem w swojej odpowiedzi wideo: nie uważam, by odżywianie się w ten sposób było dla wszystkich czymś realnym. Jestem pewny, że 90% czytelników MD nie mogłoby pozwolić sobie na wydawanie co tydzień kilkuset dolarów na ryby, a tyle właśnie musiałby przeznaczyć przeciętnej wielkości facet, by jeść je dwa czy trzy razy dziennie. Chciałem tylko spojrzeć na to z perspektywy szarego człowieka.

Wiem, że Evan cieszy się ogromnym poparciem. Założę się, że gdyby powiedział, iż jedzenie psiego gówna uczyni was wielkimi, znaleźliby się pośród was tacy, którzy łaziliby po chodnikach w poszukiwaniu obiadu! Niektórzy bardzo łatwo ulegają różnym wpływom i temu, co usłyszą od zawodowców. Myślę, że podstawowe potrawy także mają dobre działanie. Dla wielu ludzi oznacza to różnicę między startowaniem a brakiem tej możliwości. Można uzyskać spore przyrosty, a nawet przygotować się do zawodów, jedząc tuńczyka w puszce, białka jaj, chudą wołowinę i kurczaka. Miliony facetów na świecie zbudowało imponującą muskulaturę przy ograniczonym budżecie, dlatego chciałbym bardzo, żeby nikt nie zniechęcił się myśląc, że osiągnięcie tego celu jest niemożliwe bez grubego portfela w kieszeni.
 

Gdy byłem jeszcze dzieciakiem, trenowałem na naprawdę hardcorowych siłowniach. Moja pierwsza nazywała się Barbarian Haven (Przystań barbarzyńców) i znajdowała się w Dover w stanie New Jersey. Jej właścicielem był Ron Genovese, który trenował również innych członków siłowni. Gdy myślę o tych czasach, to przypomina mi się Metroflex w Teksasie. W Barbarian Haven trenowali tylko prawdziwi kulturyści i ciężarowcy, a panująca atmosfera była przez cały czas szalenie napięta. Jak ktoś się obijał i za dużo gadał albo nie trenował wystarczająco ciężko, to proszono go, żeby wyszedł. Oczywiście nie było tam klimatyzacji ani ogrzewania, a podłoga była dziurawa. Siłownia mieściła się na drugim piętrze magazynu z meblami w przemysłowej dzielnicy miasta. Sprzęt był bardzo podstawowy, a jego stan dosyć kiepski, ale trzeba przyznać, że dobrze go naprawiano. Na siłowni znajdowały się tylko trzy szafki, jedno łóżko opalające i jedna toaleta.

Pod koniec lat 80. i na początku 90. w Barbarian Haven trenowała stała ekipa 10−15 kulturystów, którzy startowali we wszystkich lokalnych i regionalnych zawodach oraz pokazach. W tamtych czasach na Wschodnim Wybrzeżu nie było siłowni Gold czy Power House. Wszyscy kulturyści trenowali albo w YMCA, albo w tych małych, hardcorowych miejscach. Musicie wiedzieć, że New Jersey było kiedyś prawdziwą dziurą. To my reprezentowaliśmy NPC na Wschodnim Wybrzeżu. Wtedy nie było tak jak teraz, że Steve Weinberger i nowojorskie NPC praktycznie rządzą w całym kraju. Naszym stanowym przewodniczącym był John Kemper, właściciel Diamond Gym w Maplewood. To byli nasi najwięksi rywale. Zawsze wysyłali tonę facetów na pokazy. To było nawet zabawne, gdy pod koniec zawodów mistrz ceremonii odczytywał nazwy siłowni, które reprezentowały zawodników i w większości przypadków przy imionach zwycięzców danej kategorii padała nazwa mojej siłowni bądź siłowni Diamond.

Wiele z tych doświadczeń przypomniało mi się, gdy trenowałem z Branchem Warrenem w Metroflex. Zdałem sobie sprawę, że muszę wrócić do korzeni i zacząć częściej ćwiczyć w takich miejscach, jeśli chcę otrzymać kartę pro na przyszłorocznych NPC Masters Nationals. Przez dłuższy czas większość moich treningów odbywała się w Gold’s Gym w Teterboro, której jestem współwłaścicielem. Trudno jest trenować w miejscu, w którym pracujesz. Nawet gdy byłem „po służbie”, często mi przeszkadzano. No i po spędzeniu kilku godzin w miejscu pracy ma się go szczerze dosyć i ostatnią rzeczą, na jaką masz ochotę, jest robienie tam treningu! Założę się, że ci spośród was, którzy pracują jako trenerzy, wiedzą, co mam na myśli. Zazwyczaj przez trzy weekendy w miesiącu, razem z moim partnerem treningowym Brianem May’em, odbywamy pielgrzymkę do bardziej hardcorowych siłowni. Jeździmy do takich miejsc jak: Diamond Gym, Apollon Gym w Edison, Strong i Shapely w Rutherford i Maz Ali’s Bodyworks Hardkore Fitness w Paterson.

Gdy przyjechałem z Teksasu, rozpocząłem mój powrót do korzeni i trenuję w tego typu miejscach przez cały czas. Przypomina mi to scenę z filmu „Rocky III”, gdy Rocky mięknie od trenowania w sterylnych, lśniących miejscach i Apollo zabiera go do południowo-centralnej części LA, do jego starej sali treningowej, żeby tam przygotowywał się do rewanżu z Lang Maczugą (Mr. T). Postanowiłem, że aż do zawodów Masters, które odbędą się w przyszłe wakacje, większość moich treningów będę odbywał w Bodyworks. Moim celem jest zajęcie pierwszego miejsca i dlatego teraz zacznę trenować tak jak kiedyś. Maz Ali jest sędzią IFFB i NPC, a zawodnicy z całego Wschodniego Wybrzeża przyjeżdżają do jego siłowni, żeby jako ekspert ocenił ich muskulaturę. Bardzo cieszę się, że będę mógł korzystać z jego doświadczenia w trakcie przygotowań do zawodów. Co więcej, Ali jest też wymagającym dietetykiem, a to kolejny powód by jego siłownia stała się moją główną bazą treningową.
 
 

Masters Nationals: Karta zawodowca była tak blisko!

Dwa lata temu po raz pierwszy spróbowałem swoich sił na Masters Nationals. W 2007 r., gdy szykowałem się do tych zawodów, nabawiłem się poważnej kontuzji pleców w czasie rozrzucania kompostu w ogródku (myśleliście, że skoro szykuję się do startu, to żona mi daruje takie obowiązki?), ale skoro mieliśmy już opłacony przejazd i hotel, to postanowiłem wystartować. Mimo mojego stanu zająłem 5. miejsce, co wpłynęło na mnie bardzo motywująco. Postanowiłem wystartować w roku 2008, mimo że okazało się, że start wypadałby na dwa tygodnie przed zaplanowanym terminem porodu mojej żony. Byłem dobrze przygotowany, ale na trzy dni przed wyjazdem na zawody, ale moja żona źle się poczuła i wylądowała w szpitalu. Nie mogłem jej zostawić samej w takiej sytuacji i jechać sobie na zawody.

W tym roku było jednak zupełnie inaczej. Cykl przygotowawczy poszedł świetnie i osiągnąłem najlepszą formę w życiu. Przy 165 cm wzrostu w czwartek przy idealnej rzeźbie z trudem mieściłem się w limicie wagi ciężkiej – 225,25 funta (102,17 kg). Potem obciąłem wodę, co było dużym błędem. Gdy stanąłem na scenie w piątkowy wieczór, pełne mięśnie były już tylko wspomnieniem. Na szczęście miąłem tak dużą masę, że nie wpłynęło to na wynik. Okazałem się być najlepszy spośród 19 znakomicie przygotowanych zawodników. Byłem jednak płaski, a mięśnie nie napierały na skórę. Z tyłu wyglądałem nawet jakbym był zalany.

Gdy wróciłem do hotelu, trener wmusił we mnie niemal 6 l wody, a po każdej wizycie w łazience musiałem wypić dodatkowe pół litra. Na sobotnich finałach wyglądałem już lepiej, ale i tak nie było to już to samo, co zaledwie dwa dni wcześniej. Kategorię open wygrał zasłużenie będący w rewelacyjnej formie Stan Efferding. W kategorii powyżej 40 lat do wzięcia była jeszcze tylko jedna karta zawodowca i przypadła ona startującemu w kategorii lekkociężkiej Lawrence’owi Huntowi, który choć nie był największy, to jednak pokazał niesamowitą rzeźbę.

Byłem nieco zawiedziony, ale tak naprawdę to nie mogę narzekać. Poznałem mnóstwo fajnych ludzi, z których część kojarzyła mnie z filmów na MD i była dla mnie bardzo miła. Piszę te słowa na tydzień przed IFBB North American, gdzie karty zawodowca przewidziano dla zwycięzcy kategorii powyżej 40 oraz open. Będę tam jedynym zawodnikiem, który wygrał Nationals Masters, więc myślę, że mam spore szanse. Żeby jeszcze je zwiększyć, robię coś, czego robić nie zwykłem – aeroby! Jestem w tej chwili z rodziną na wakacjach nad jeziorem Champlain w Vermont, ale codziennie zrywam się rano i robię sprinty, uprawiam jogging i wykonuję szybkie marsze po okolicznych pagórkach. Już mam o wiele gęstszy wygląd i dobre przeczucia, co do North American. Zobaczymy jak będzie. Mam nadzieję, że za miesiąc będę mógł wam napisać, że jestem już zawodowcem!