Brzmi to tak, jakbyś nabawił się tendopatii ścięgna Achillesa. W twoim ścięgnie powstało dużo mikrourazów, które zrosły się w zdezorganizowany sposób za pomocą włókien kolagenowych. Ten chaos w ścięgnie prowadzi do bólu i opuchlizny. Czasami też opisywane przez ciebie objawy mogą być rezultatem większego, częściowego rozerwania, które uległo zrośnięciu, zostawiając rozległą bliznę. Twój lekarz, przy pomocy rezonansu (MRI) czy USG może ocenić stan i gęstość ścięgna. Zalecałbym, abyś od razu nie porywał się na nienadzorowany program rehabilitacji, bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem, gdyż mogłoby doprowadzić to do całkowitego zerwania ścięgna.
Jeśli lekarz zaleci rehabilitację polecałbym program z ekscentrycznym rozciąganiem. Uwzględnia on ćwiczenia skoncentrowane na wydłużaniu skurczu mięśni, tak jak przy ruchu w dół przy wspięciu na  łydki. Podczas wykonywania tego ćwiczenia chroń uszkodzone ścięgno poprzez unoszenie obu stóp przy skurczu. Następnie podnieś zdrową stopę i zejdź w dół. Wykonuj 3 zestawy po 15–20 powtórzeń dziennie. To na pewno spowoduje, że będziesz obolały. Po tygodniu wykonywania tych ćwiczeń stopniowo zwiększaj ilość ciężaru. Aby ukończyć pomyślnie ten program, rób okłady z lodu i czasami stosuj niesterydowe środki przeciwzapalne. Zajmie ci to około sześciu tygodni zanim odczujesz ulgę, ale konsekwentne wykonywanie tych ćwiczeń może uchronić cię przed salą operacyjną.
 
 
 
 

Zarówno kliniczna jak i subkliniczna niedoczynność tarczycy, to zjawiska pojawiające się u sportowców korzystających ze sterydów anabolicznych, którzy nigdy nie stosowali ani nie nadużywali hormonów tarczycy. Kliniczna niedoczynność tego gruczołu objawia się zmęczeniem, depresją, bólami stawów, skurczami mięśni, zatrzymaniem wody w organizmie oraz zwiększającą się ilością tkanki tłuszczowej.  Kulturysta stosujący cyklicznie sterydy anaboliczne, może zauważyć, że osiąga pewien poziom, po czym dalej jest już mu ciężej zrzucić nadmiar tkanki tłuszczowej z każdym kolejnym cyklem. To może być związane między innymi ze zmianami w fizjologii hormonu tarczycy.
 
Na akademii medycznej uczono nas, że hormon tarczycy jest „związkiem o wielkim potencjale”. Bez niego inne hormony nie pracują na skalę swoich możliwości. Badania na zwierzętach pokazały, że w stanie prawidłowego funkcjonowania tarczycy, podawanie IGF-1 może zwiększyć syntezę białek o 40%. Jednakże podawanie IGF-1 zwierzętom cierpiącym na niedoczynność tarczycy, nie daje żadnych rezultatów.
Mimo iż uważam, że nie powinno się nadużywać sterydów anabolicznych, jeśli już się to robi, konieczne jest przeprowadzanie regularnych badań krwi. W zakresie tych badań powinien być oznaczony profil funkcjonowania tarczycy. Nie ma zbyt wielu naukowych badań potwierdzających konieczność tej rekomendacji. Badania na zwierzętach dotyczące efektów jakie wywiera Deka na funkcjonowanie tarczycy, pokazało, że Deka ma bezpośredni wpływ na tarczycę oraz na metabolizm T3 i T4 przeprowadzany przez nerki i wątrobę. Obniżenie całkowitego poziomu T3 i wolnego T4 u zwierząt, którym podawano Dekę, było najprawdopodobniej związane ze zmianą w metabolizmie T4 w wątrobie. Obniżenie poziomu TSH w surowicy może być związane z centralnym zahamowaniem uwalniania tego związku, wywołanym przez sterydy anaboliczne. Należałoby przeprowadzić dalsze badania na ten temat.  Procesy takie jak mechanizmy kompensacyjne, zmiany w wiązaniu białek, zwiększona lub obniżona regulacja enzymów oraz zmiany powinowactwa do receptorów mogą wykazywać różne efekty w zależności od używanych związków anabolicznych, ich mieszania oraz czasu stosowania.

Miłość do „żelaza” jest jak narkotyk.  Szybko zapoczątkowuje uczucie władzy i wielkości.  Symptomami „odstawienia” są słabość, apatia i depresja.  Narkotyk ten ciągnie nas na siłownie i zmusza do pracy, aby zasłużyć na przyjemność.  Przez lata forsujemy się, otrzymując natychmiastową gratyfikację w postaci zwiększającej się siły i rozmiarów. I nagle jednego dnia, gdy wszystko idzie bardzo dobrze, wkracza Matka Natura i mówi „Stop!”. Tylko, że żelazo sprawia, że stajemy się głusi na ostrzeżenia Matki Natury. I wtedy zaczyna się pojawiać nowe uczucie, uczucie bólu.  Rozdzierające odczucie, niczym ból zęba, pojawia się w stawach. Na początku ból odczuwalny jest tylko przy dużych ciężarach. Potem, boli przy małych obciążeniach. Następnie po wstaniu z łóżka nad ranem. Na końcu nie można już nawet spać w nocy. Tracimy to, niegdyś uzależniające, uczucie jakie dawało nam żelazo, patrzymy w przeszłość i zastanawiamy się, czy było warto. Czy warto było brać w tym udział? Czy warto było kształtować dumę z siebie i ze swojego sportu? Tak! Ale…gdybym tylko słuchał Matki Natury!
 
Ból w twoim biodrze może być związany ze zjawiskiem zwanym martwicą kości lub martwicą wywołaną brakiem unaczynienia, czyli AVN (z ang. avascular necrosis), która zaatakowała głowę kości udowej. AVN to komórkowa śmierć kości, spowodowana zaburzeniami w dopływie krwi. Wraz z postępem choroby, kość rozpada się, a to powoduje niestabilność stawu i utratę jego funkcji. Głowa kości udowej i ramiennej to miejsca najczęściej narażone na pojawienie się tego zwyrodnienia, ale może ono dotyczyć również kości dłoni i stóp. AVN to problem, który po cichu skrada się niezauważony przez pacjentów ani lekarzy. Jest to zwyrodnienie, które ciężko przewidzieć, a jego przyczyny nie zawsze są znane. Mimo iż patofizjologia AVN nie jest do końca zrozumiała, końcową wspólną ścieżką jest zaburzenie przepływu krwi w kości. Stany nadkrzepliwości (za dużo skrzepów), podwyższony poziom lipidów i stres mechaniczny, to wszystko ma wpływ na zapoczątkowanie tej choroby. Kortykosteroidy (prednison, kortyzon), alkohol, choroby nerek, różnorakie choroby i sterydy anaboliczne to sugerowane czynniki etiologiczne AVN. Jednakże, duża ilość przypadków jest idiopatyczna (o nieznanej przyczynie). Jak na razie tylko w anegdotach udowadniano, że anaboliki mogą wywoływać AVN, ale pytanie o zażywanie tych związków pojawiło się na mojej karcie badania pacjenta. Z fizjologicznego punktu widzenia, anaboliki mają potencjał do wywoływania zmian w poziomie lipidów oraz wpływają na stany nadkrzepliwości, a to wszystko wiąże się z AVN. Podejrzewam, że tyczy się to bardziej grupy anabolików, raczej niż jakiekolwiek konkretnego leku. Prawdę mówiąc stanozolol (Winstrol) ma właściwości fibrynolityczne, które skutecznie były wykorzystywane do leczenia AVN.
W oryginale tutaj jest to foto z podpisem Obustronna martwica stawu biodrowego
 
Pacjenci cierpiący na AVN głowy kości udowej (biodra), często skarżą się na ból w pachwinie, narastający podczas chodzenia, wykonywania przysiadów, stania itd. Ból początkowo może być łagodny i znośny, ale stopniowo pogarsza się z czasem i ilością wykonywanych ćwiczeń. W końcu ból występuje podczas spoczynku i może pojawiać się w nocy. Gdy uczucie to staje się ciągłe i znacząco wpływa na sen i aktywność w ciągu dnia, oznacza to że w stawie nastąpiła poważna degeneracja. Wczesna diagnoza jest kluczowa. Rentgen i rezonans (MRI) to podstawa, która będzie bardzo pomocna dla lekarza. Opóźnienie interwencji medycznej może przyśpieszyć potrzebę wymiany stawu. Niestety, większość pacjentów pojawia się u lekarza, gdy choroba osiągnie zaawansowany stan. Bez właściwego leczenia, proces chorobowy praktycznie zawsze postępuje, co prowadzi do zniszczenia stawu w okresie od trzech do pięciu lat.
Jeśli chorobę rozpozna się wystarczająco szybko, można leczyć biodro chirurgicznie lub medycznie. Po pierwsze, jeśli przyczyna jest znana, musi być to zaznaczone. Następnie, biodro może być leczone chirurgicznie, wykonuje się operację, aby zmniejszyć ciśnienie w głowie kości udowej i umożliwić wzrost nowym naczyniom krwionośnym oraz kości. Tworzenie nowej kości, wspomagane przeszczepioną tkanką, może pomóc w zapobieganiu rozpadu martwej tkanki. Podstawowe badania naukowe sugerują, że korzystne może być stosowanie pulsowego pola elektromagnetycznego (stymulatora wzrostu kości), mimo iż dane kliniczne na ten temat nie są kompletne. Jeśli głowa kości jest już martwa i uległa rozpadowi, degeneracja stawu jest tak zaawansowana, że wiąże się z koniecznością całkowitej jego wymiany.
Na końcu wraca się do miłości do żelaza, a raczej do „żelaznego biodra”. Kocha się wtedy bezbolesne uczucie ocierania się metalu o metal. Czeka się na poranki i noce pozbawione bólu. Pamiętajcie, aby zawsze słuchać Matki Natury, kiedy krzyczy „Stop!”.
Weźcie pod uwagę to ostrzeżenia i zadzwońcie do swojego lekarza.

Kontuzja dokuczająca w czasie przygotowań do zawodów to beznadziejna sprawa. Wielu kulturystów stosuje w tym czasie dekę, aby zmniejszyć różne odczuwane bóle, ale jest to jedynie maskowanie prawdziwego problemu, którym należałoby się zająć wcześniej, przed rozpoczęciem przygotowań. "Łokieć tenisisty" to miła nazwa schorzenia znanego społeczności lekarskiej jako zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Występuje ono niemal u połowy graczy w tenisa, stąd nazwa. Jak już odkryłeś, schorzenie to nie ogranicza się jedynie do tenisistów. Jest wynikiem nadużycia mięśni i stawów przy różnorodnych czynnościach. "Łokieć tenisisty" jest niezwykle powszechny wśród kulturystów, weekendowych sportowców i pracowników fizycznych. Pacjenci często skarżą się na ostry, palący ból zewnętrznej (bocznej) części łokcia. W większości przypadków ból zaczyna się łagodnie i przez tygodnie lub miesiące staje się coraz bardziej intensywny. Stan może się pogorszyć poprzez ucisk na zewnętrzną część łokcia lub chwytanie i dźwiganie przedmiotów. Nawet podnoszenie lekkich rzeczy, takich jak pięciokilogramowy talerz, może powodować znaczny dyskomfort. W ostrzejszym stanie ból może wystąpić nawet przy prostym ruchu stawu łokciowego i promieniować na przedramię. Jest wiele możliwych etiologii tego schorzenia. Kiedyś ból przypisywano procesom zapalnym kaletki maziowej.

Cały artykuł można przeczytać we wrześniowym "Muscular Development"

W karierze Victora Martineza wiele jest momentów, które warto wspominać. Należy do nich niewątpliwie jego miażdżące zwycięstwo w Krajowych Mistrzostwach NPC w 2000 roku, zwycięstwo osiągnięte w Noc Mistrzów w 2003 czy niezwykle konkurencyjny sezon w roku 2007. Victor Martinez nie zapomni jednak również obrazów z 16 stycznia 2008 roku. Tego dnia podczas rozgrzewki wykrokami Viktor poczuł trzask, a następnie rozdzierający ból w lewym kolanie. Natychmiast upadł na podłogę, a z rąk wysunęło mu się trofeum Arnold Classic z 2008 roku. Sezon 2008 miał być dla Victora zwycięski. Podczas przygotowań do niego Martinez zamienił jednak przyszłe zwycięstwa na ból codziennej rehabilitacji.

Po kontuzji Victor nie był w stanie ustać na lewej nodze. Dzięki olbrzymiej sile tkwiącej w jego prawej nodze udało mu się jednak przedostać do samochodu i dojechać do izby przyjęć. Podczas wizyty dostał stabilizator kolana i środek uśmierzający ból. Poinformowano go również, że powinien skontaktować się ze specjalistą zajmującym się kolanami. Victor wybrał Szpital Chirurgii Urazowej (Hospital for Special Surgery, H.S.S.) na Manhattanie, który wygrał ranking U.S. News and World Report na najlepszy szpital ortopedyczny w kraju. Spośród personelu szpitala Victor wybrał też chirurga, który miał być odpowiedzialny za przeprowadzenie zabiegu. W czwartek, 17 stycznia, Victor skonsultował się z dr. Russelem F. Warrenem. Dr Warren jest profesorem chirurgii ortopedycznej w Will Medical College na Uniwersytecie Cornell i w H.S.S. Jest on również lekarzem zespołu New York Giants podczas turnieju Super Bowl. Wybór Victora był prawidłowy. Dr Warren jest skutecznym i cieszącym się powodzeniem chirurgiem, a jego szczegółowa technika nie ma sobie równych. Pracując w H.S.S., wielokrotnie pomagałem dr. Warrenowi podczas wydarzeń sportowych, a doświadczenia, jakie wówczas zdobyłem, uważam za niezapomniane.

W czwartkowy poranek przyjaciel i trener Victor Munoz (www.pro-edhe.net) pomógł Victorowi przykuśtykać do szpitala.

Na początku Victorowi prześwietlono kolana. Nie było to łatwe, ponieważ oznaczało konieczność wyjęcia stabilizatora i ułożenie ciała w pozycji umożliwiającej zrobienie zdjęcia. Już w tym momencie jasne było, że jego uraz jest poważny. Najbardziej zauważalny był rozległy wylew do kolana. Dr Warren i ja zbadaliśmy kolano Victora. Zauważyliśmy, że aparat prostujący kolano jest zaburzony, a Victor nie może wyprostować nogi. Na szczęście jego kolano miało stabilne wiązadło i nie wykazywało znaków przemieszczenia. Po zbadaniu Victora przejrzeliśmy zdjęcia rentgenowskie i nasza diagnoza została zweryfikowana. Victor Martinez cierpiał na ostre uszkodzenie ścięgna rzepki.

Zerwanie ścięgna rzepki nie jest urazem częstym i prawdopodobnie zdarza się rzadziej niż zerwanie ścięgna mięśnia czworogłowego uda. Znaczna większość takich urazów jest jednostronna. Przypadki uszkodzeń obustronnych zostały opisane w związku ze stanami chorób układowych takich jak cukrzyca, toczeń, chroniczna niewydolność nerek i długotrwałe użycie kortykosteroidów. Użycie pochodnych testosteronu lub 19-nor-testosteronu zostało wykazane w wielu raportach dotyczących dwustronnego zerwania ścięgna mięśnia czworogłowego uda. Sterydy anaboliczne rzadko były jednak wykorzystywane w przypadku zerwania ścięgna rzepki.

Technicznie mówiąc, termin: „ścięgno rzepki” nie jest prawidłowy. „Ścięgno” jest bowiem wiązadłem łączącym jedną z kości (rzepkę) z drugą (kością piszczelową). Podczas aktywnego wyprostu kolana siły gromadzone w mięśniu czworogłowym uda są przekierowywane, w odwrotny sposób, przez ścięgno rzepki i troczek do kości piszczelowej. Największe siły w ścięgnie pojawiają się z kolanem w około 60 stopniach zgięcia kolana. Ze względu na takie ustawienia włókien kolagenowych ścięgno rzepki zostaje najczęściej zerwane blisko swojej bliższej strony przyczepu niż w środku. Ścięgno rzepki jest bardzo silne, a naukowcy sugerują, że do jego zerwania potrzebna jest siła 15 razy większa od ciężaru ludzkiego ciała. Przypomnijmy, że siła, którą wytwarzamy podczas wejścia po schodach, jest około 3,2 razy większa od ciężaru ciała. Należy jednak pamiętać o tym, że w przypadku chorób przewlekłych albo kiedy mamy do czynienia z pacjentem cierpiącym na zwyrodnienie ścięgna (chroniczne zapalenie ścięgna rzepki), ścięgno może zostać zerwane w sytuacji mniejszego napięcia. Rezonans magnetyczny (MRI) jest użytecznym narzędziem pozwalającym na ocenę stopnia zwyrodnienia ścięgna przed operacją.

Powrót do zdrowia po całkowitym zerwaniu ścięgna rzepki nie jest możliwy bez odnowienia mechanizmu mięśnia prostownika. Terapia bezoperacyjna nie przynosi wówczas spodziewanych efektów. Dotyczy to wszystkich osób, bez względu na wiek i to, czy uprawiają sport zawodowo. Interwencja chirurgiczna powinna zostać przeprowadzona jak najszybciej po urazie. Najlepsze rezultaty przynoszą zabiegi przeprowadzane w okresie dwóch tygodni od traumy, najczęstszymi powikłaniami pourazowymi jest trwała atrofia i zanik możliwości zginania kolana. Aby temu zapobiec, zaleca się intensywną rehabilitację pooperacyjną. Program rehabilitacji powinien koncentrować się na wczesnych ćwiczeniach pełnego zakresu ruchów oraz ćwiczeniach wzmacniających mięsień czterogłowy uda. W przypadku pojawienia się sztywności można rozważyć przeprowadzenie manipulacji kolana pod narkozą. Zabieg taki powinien być przeprowadzony 8 tygodni po operacji. W innym przypadku ryzyka wszelkich operacji kolana odnoszą się do: infekcji, skrzepów krwi oraz ryzyk medycznych i narkozy.

Rehabilitacja pooperacyjna jest rozległa i różni się w zależności od pacjenta. Rozpoczyna się ćwiczeniami z kulami, polegającymi na podnoszeniu masy ciała, z aparatem korekcyjnym umieszczonym w pozycji wyprostowanej. Pacjenci zdejmują aparat korekcyjny kilka razy dziennie i ćwiczą na szynie CPM (ciągłe pasywne ruchy). Kąt zgięcia szyny jest miarowo zwiększany, tak aby po sześciu tygodniach osiągnąć pełen ruch. Następnie pacjent rozpoczyna stopniowe prostowanie i przechodzi do całkowitego podniesienia ciężaru (bez aparatu korekcyjnego). Po 12-16 tygodniach wprowadzamy ćwiczenia siłowe. Po takim urazie powrót do całkowitej aktywności może trwać do sześciu miesięcy. Pacjent może wrócić do aktywności sportowej dopiero w momencie kiedy jego kolano będzie w stanie wykonać stały zakres ruchów, a pacjent uzyska od 85 do 90 procent siły przeciwstawnej kończyny na teście siły izokinetycznej.

Victor przeszedł rezonans magnetyczny i udał się do sali operacyjnej w piątek, 18 stycznia. Przez cały czas wyglądał na zadowolonego. Jako pacjent zachowywał się przyjacielsko, a do personelu szpitala podchodził z szacunkiem. Pielęgniarki, anestezjologowie i personel sali operacyjnej zgodnie twierdzą, że był bardzo miłym pacjentem. Pierwszą częścią procesu było uzyskanie dostępu dożylnego. Następnie lewa noga Victora została ustawiona w taki sposób, aby jego kolano zmieściło się w aparacie korekcyjnym. Częścią przygotowań do operacji było również ogolenie i wytarcie do sucha kolana pacjenta. Po zakończeniu tych czynności i po całym dniu czekania Victor umierał z głodu. Niestety, przed operacją nie można jeść ani pić!

Victor wrócił do pokoju operacyjnego i podano mu rdzeniowe znieczulenie zewnątrzoponowe, wraz ze środkami uspokajającymi. Victor spał przez większość czasu i nie odczuwał dyskomfortu. Operacja została przeprowadzona przez dr. Warrena, okazało się, że ścięgno rzepki zostało całkowicie zerwane. Ścięgno zostało naprawione, nie ma więc potrzeby przeszczepu. Victor z łatwością wybudził się z narkozy i został przeniesiony do sali pooperacyjnej. Ma teraz do pokonania ciężką rehabilitację. Jego ćwiczenia na szynie CPM już się rozpoczęły, a wraz z nimi jego droga do wyzdrowienia. Jest on w każdym calu mistrzem i będzie walczył o swój powrót na scenę. Życzymy mu więc wszystkiego najlepszego w nadchodzących miesiącach i Victor – wiedz, że możesz liczyć na wsparcie MD!

Mogę się jedynie domyślać, ponieważ nie badałem pana Colemana. Pisałem na ten temat w zeszłym roku w dziale „Injuries and Rehab”. Bliscy znajomi pana Colemana oraz jego trenerzy w dalszym ciągu twierdzą, że dostał on wolną rękę od neurochirurga. Widocznie był badany i miał normalne MRI odcinka szyjnego kręgosłupa. Publicznie pan Coleman nadal wypiera się jakichkolwiek innych urazów. I wydaje się, że przy tym zostanie. Z powodu wzrastającej świadomości wśród ludzi, uprawiających trening siłowy, pozostaję przy swojej wersji. Jak już wspomniałem w moim artykule, moją diagnozą dla pana Colemana byłaby choroba zwyrodnieniowa kręgów szyjnych i uszkodzenie korzenia nerwu w odcinku C7. Mięsień trójgłowy i mięsień grzbietowy są zaopatrywane przez odcinki C6, 7 i 8. Poziom C-7 jest najczęstszym miejscem uszkodzenia odcinka szyjnego i nierzadko wpływa na korzeń nerwu w odcinku C7. Z tego właśnie powodu choroba korzeni C7 (objawy wynikające z ucisku i zapalenia nerwu) zdarzają się tu najczęściej. Łącząc wiek z wyciskaniem 350 kg otrzymujemy zgubny wpływ na dyski międzykręgowe odcinka szyjnego kręgosłupa. W toku uszkodzenia dysków, stawy odcinka szyjnego doznają większego nacisku. Nacisk ten powoduje powstawanie zwyrodnień kostnych, które naruszają korzenie nerwów. Kiedy są one ściśnięte, pacjent może odczuwać ból, drętwienie, osłabienie lub atrofię (zanik mięśni). Jeśli pan Coleman nie jest stoikiem i nie ma nadzwyczajnie wysokiej wytrzymałości na ból, prawdopodobnie można stwierdzić, iż jego objawy wskazują na atrofię mięśni, niewywołującą bólu. Widziałem tego typu schorzenia u wielu sportowców, trenujących wytrzymałość i siłę, którzy są w podobnym wieku jak pan Coleman. Po bliższym zapoznaniu się z asymetrią mięśni (zarówno co do rozmiaru, jak i siły), mogę stwierdzić problemy z kręgosłupem, nim pojawią się poważne, a nawet zagrażające życiu objawy.

Panu Colemanowi życzę wszystkiego najlepszego. Mam nadzieje, że ma przed sobą długie i zdrowe życie. Mam także nadzieję, iż pan Coleman rzeczywiście nie ma żadnych problemów z kręgosłupem. Jeśli tak jest, wówczas asymetria jego najszerszego i mięśnia trójgłowego pozostanie zagadką dla jego fanów i łamigłówką dla nas lekarzy

Jest wiele kwestii w tym pytaniu, na które musi paść odpowiedź. Po pierwsze, podejrzewam, że źródło osłabienia twojego czworogłowego i asymetrii sięga czasów 11 klasy. Najprawdopodobniej jest to wynikiem lekkich zmian w biomechanice zespolenia na granicy rzepki i uda. Pęknięcie twojej rzepki spowodowało nieprawidłowości w chrząstce między rzepką a kością udową. Po pewnym czasie ta niewłaściwość spowodowała uszkodzenia w obszarze stawowym i zapalenie stawów. Kiedy dochodzi do takiego uszkodzenia, obszar stawowy zwęża się i rzepka zawodzi. Innymi słowy przestaje stanowić punkt podparcia dla mięśnia czworogłowego. To powoduje osłabienie i atrofię. Naciągnięcia, których doświadczyłeś, są wynikiem negatywnego neurologicznie sprzężenia zwrotnego, krążącego między twoim kolanem a mięśniem czworogłowym. Uszkodzone kolano mówi mu, by przestał dźwigać tak duże ciężary, śląc sygnały osłabiające mięsień. Często lekkie zmiany w biomechanice kolan mogą powodować zwiotczenie mięśnia czworogłowego, bez objawów bólu kolana właśnie z powodu tego sprężenia zwrotnego.

Tylko dlatego, że twoje kolano nie boli, nie znaczy to, że nie ma problemu. Twój obecny zwyczaj stosowania ibuprofenu przed treningiem nie tylko ogranicza potencjalny przyrost twoich mięśni (temat na odrębną dyskusję), ale może też maskować problem w twoim kolanie. Poza tym, zapytaj kogokolwiek, kto stosuje dekę, jak czują się jego stawy. Każdy odpowie, że świetnie. Deka to przeciwzapalny steryd anaboliczny, który często powoduje ulgę przy bólach stawów. Ostatnie badania laboratoryjne sugerują, że deka może mieć bardziej wyraźne działanie represyjne na cytokiny zapalne u szczurów. Czy może to mieć wpływ na fanów siłowni? Moim zdaniem powinieneś poddać się badaniu i prześwietlić kolano. Znajdź dobrego fizjoterapeutę, który pomoże ci uporać się z problemem. A co ważniejsze, skończ z ibupromem dla dobra twoich mięśni, nerek, brzucha i serca. Być może ochraniacze na nadgarstki lub bandażowanie pomogą.