Jeśli nie liczysz na przyrosty masy mięśniowej, to po co w ogóle chodzisz na siłownię? Niektórzy mówią, że po czterdziestce należy się przesiąść na maszyny i zmniejszyć obciążenia. To wielka bzdura! Zawsze trenowałem ciężko i nawet jeśli teraz nie stosuję już tak horrendalnych obciążeń jak kiedyś, to nie oznacza to, że na siłowni pompuję tylko na jakichś maszynkach. Nic nie działa tak jak wolne ciężary, niezależnie od tego, czy dopiero zaczynasz przygodę z siłownią, czy też już trenujesz od 20–30 lat. Moja rada brzmi: ćwicz w zakresie 10–15 powtórzeń. Jeśli chodzi o przyrosty masy mięśniowej, tak jest bezpieczniej i nawet skuteczniej niż w przypadku ćwiczeń z niską liczbą powtórzeń. Młodym chłopakom wiele uchodzi na sucho, bo regenerują się w ciągu kilku dni. W naszym wieku, drobna kontuzja może nas wyłączyć na kilka miesięcy!

Pytasz o treningi, jednak one nie będą przynosiły żadnych korzyści, jeśli się przy tym odpowiednio nie odżywiasz. Możesz trenować tak ciężko jak tylko zdołasz, ale bez dobrej diety nie uczynisz żadnych postępów. Zaufaj mi, żywienie to podstawa wszystkiego. Większość facetów nie je dobrego żarcia co 2–3 godziny i dlatego wyglądają jak wyglądają.

Poza tym to, ile jesteś w stanie nabrać masy po czterdziestce, zależy też od tego, jak długo masz do czynienia z ciężarami. Jeśli trenujesz od czasów, gdy byłeś nastolatkiem i wszystko po drodze robiłeś dobrze, to nie będziesz miał takich przyrostów jak koleś, który dopiero zaczyna przygodę z siłownią. Ale zawsze możesz się poprawić. Jak powiedziałem, jeśli nie wierzysz w możliwość rozwoju sylwetki, to nie ma już sensu dalej trenować!

Nigdy nie robiłem częściowych ciągów ani ciągów z jakichkolwiek podestów, więc nie mam na ten temat zdania. Od dziewiątej klasy ciągi robiłem z podłogi i to dla mnie najbardziej naturalny sposób. Myślę, że dla mnie takie częściowe ciągi byłyby dziwne, a nawet niebezpieczne. To trochę jak gadanie, że robienie głębokich siadów rozwala kolana. Jasne, jeśli będziesz się odbijał z kolan! Najważniejsze jest opanowanie techniki. Ja miałem to szczęście, że już pierwszego dnia na siłowni pokazano mi, jak się robi poprawne ciągi, tak więc nigdy nie wyginałem pleców w łuk, ani nie popełniałem błędów mogących prowadzić do kontuzji. I Bóg mi świadkiem, że gdyby nie te tysiące ciągów prosto z podłogi, moje plecy nie wyglądałyby tak jak wyglądały. To fakt.

Zaczęło się, gdy byłem nastolatkiem

Wiem, że wielu zawodowców opowiada o tym, że od dziecka chcieli być kulturystami i dorastali, oglądając filmy z Arnoldem i Stallone. Ze mną tak nie było. Dorastałem w Bastrop w stanie Luizjana, 15-tysięcznym miasteczku, pięć godzin drogi od Nowego Orleanu. Gdy byłem w ósmej klasie, dostałem się do drużyny footballowej, Basset Junior High i uznałem, że dobrze byłoby się wzmocnić, przerzucając ciężary. Miałem 175 cm wzrostu i ważyłem 70 kg, ale byłem szczupły i nawet przy tak niewielkiej wadze – muskularny. W szkole była niewielka siłownia, gdzie się trochę pobujałem. Tak naprawdę, nie miałem najmniejszego pojęcia o treningu siłowym.

W następnym roku przeszedłem do szkoły średniej, gdzie kontynuowałem grę w football, a także zapisałem się do drużyny trójbojowej. Wtedy nie obchodziły mnie rozmiary, chciałem tylko zwiększyć siłę. Nauczyłem się podstaw wszystkich trzech bojów, ale nie byłem w tym najlepszy. Gdy zacząłem startować, mieściłem się już w kategorii do 82 kg, ale nie odnosiłem sukcesów. W czasie całej szkoły średniej najwyżej byłem chyba na 6. miejscu. Gdy kończyłem szkołę, robiłem około 225 kg w przysiadzie i martwym ciągu, ale na ławce wyciskałem zaledwie 127 kg. Ręce miałem wtedy już spore, to kwestia genetyki, mam to po mamie. Ma już 64 lata, ale ciągle sporą i silną łapkę! Dorastałem bez ojca, ale kilka razy w życiu go widziałem i jest zupełnie przeciętnej budowy ciała.

Football w college’u i siłownia wielkości dużej szafy

Po szkole średniej poszedłem do Grambling State University, gdzie grałem w football i studiowałem księgowość. Najdziwniejsze jest to, że zawodników drużyny footballowej karmiono tam naprawdę dobrze, ale siłownia była do niczego. Szkoła w jakiś sposób znajdowała pieniądze na nieograniczoną ilość steków i ziemniaków dla każdego z nas, a siłownia była niewiele większa niż mój pokój w akademiku, a poza tym mogliśmy z niej korzystać tylko od 5 do 7 rano! Była tam tylko ławka, para stojaków do siadów i kilka stłoczonych maszyn. Tylko kilku z nas w ogóle próbowało tam ćwiczyć. Większość chłopaków była po prostu wielka i tłusta, nie chciało im się robić nic poza treningami na boisku. Ja, gdy czułem potrzebę, wyciskałem, robiłem przysiady, ciągi, podrzuty i jakieś uginania. Ale i tak moje ręce były już spore. Kiedyś jeden z nauczycieli stwierdził, że mają na pewno ponad 50 cm. Stwierdziłem, że to niemożliwe, a on mnie pomierzył i wyszło, że mam 53 cm w łapie! A ważyłem wtedy zaledwie około 100 kg.

Więcej w październikowym wydaniu Muscular Development

Za każdym razem, gdy robiliśmy wspólny trening, Jay trenował naprawdę ciężko, ale nie wiem, czy to jego normalny styl, czy też chciał pokazać, że może dotrzymać mi tempa. Wiem natomiast na pewno, że nie da się wygrać Olympii, a tym bardziej zrobić tego czterokrotnie, trenując jak mięczak. Cokolwiek Jay robi, na pewno się to u niego sprawdza.

Ja do kulturystyki trafiłem z trójboju i zacząłem się nią poważnie zajmować mając już dwadzieścia kilka lat. Trenując kulturystykę wciąż miałem mentalność trójboisty. Stąd te ciągi i siady po 360 kg – bo tak robiłby trójboista. Jay od początku kariery był kulturystą, więc przypuszczam, że postawił na czucie mięśni i budowanie sylwetki. Moje metody mi służyły, jego metody najwyraźniej dobrze służą jemu, a przecież tak naprawdę tylko to się liczy.

Jeśli ktoś powiedziałby, że na szczyt wszedłem w ciągu jednej nocy, to musiałaby to być cholernie długa noc!

            Ludzie wiedzą, że wygrałem osiem Olympii pod rząd, ale nie znając przebiegu mojej wcześniejszej kariery mogą myśleć, że piąłem się w górę rankingów jak Flex czy Kevin, a z obecnych czasów Heath. Prawda jednak jest taka, że przez pierwsze lata mojej zawodowej kariery na scenie byłem niemal niewidzialny! Historia o moim pierwszym starcie na Olympii na pewno pokaże wam, że z całą pewnością nie byłem wtedy gwiazdą.

Jak się zakwalifikowałem?

            W tamtych czasach w USA ze zwycięzców poszczególnych kategorii na NPC Nationals tworzono reprezentację biorącą udział w Mistrzostwach Świata Amatorów IFBB. Szczerze mówiąc, wysyłali tych, którzy przeszli badanie moczu. Na Nationals byłem czwarty, za Kevinem Levrone, Flexem Wheelerem i świętej pamięci Paulem DeMayo. Zakładam, że z tej czwórki tylko ja przeszedłem badanie, bo to właśnie ja zostałem wysłany do Polski. Startowali tam sportowcy aż z 64 państw, więc nie sądziłem, że mam jakiekolwiek szanse na zwycięstwo. A jednak wygrałem i w ten sposób zdobyłem kartę zawodowca.

            IFBB zapraszało wtedy zwycięzców każdej z kategorii na kolejne Mr. Olympia. W wadze koguciej i średniej wygrało dwóch zawodników z Egiptu, ale nie przyjęli oni kart zawodowców, gdyż ich krajowa federacja mogła płacić im tylko wtedy, gdy byli amatorami. Możecie mi nie uwierzyć, ale ci dwaj zawodnicy nadal reprezentują Egipt jako amatorzy, choć od tamtych zawodów minęło 20 lat! Tak więc na Olympię pojechać miałem ja, jako jedyny Amerykanin, który wygrał swoją kategorię na tych zawodach, niejaki Jose Guzman z Nowego Jorku, triumfator kategorii lekkiej, oraz zwycięzca kategorii półciężkiej, Mirosław Daszkiewicz z Polski. Cała nasza trójka zajęła zresztą to samo miejsce – ostatnie!

Niezbyt wielkie oczekiwania

            Choć trenowałem bardzo ciężko i byłem na naprawdę rygorystycznej diecie, nie oczekiwałem zbyt wiele po Mr. Olympia 1992, ciesząc się z tego, że będę mógł mówić, że choć raz startowałem na Olympii! Moimi partnerami treningowymi w Metroflex Gym byli wtedy Brian Dobson i świętej pamięci Mark Hanlon. Wcześniej wziąłem udział w swych pierwszych dwóch zawodach jako Pro. Zająłem 11. miejsce na Chicago Pro, gdzie wygrał Porter Cottrell, oraz 14. na Night of Champions, gdzie wygrał Kevin Levrone. Oni też byli debiutantami, ale ich wejście w zawodowstwo było o wiele bardziej udane niż moje. Ja wychodziłem na scenę ważąc 100 kg w bardzo dobrej formie, ale w porównaniu z tym, jaki miałem się w końcu stać, byłem tylko małym orzeszkiem. Miałem wtedy tylko duże ręce i grubą klatkę. Plecy i nogi miałem w porządku, ale nie było to nic spektakularnego. W długą podróż lotniczą do Helsinek udałem się sam jak palec.

Niewidzialny człowiek

            Gdy dotarłem już na zawody, czułem się bardziej jak kibic, a nie jeden z uczestników. Zawody odbywały się na lodowisku i musieliśmy poczekać aż skończy się mecz hokeja i ustawią naszą scenę, która notabene nie była najsolidniejszą konstrukcją, jaką w życiu widziałem, delikatnie mówiąc. Gdy kazano nam opuścić szatnie i przejść za kulisy byłem cały przemarznięty. Trzymali nas tam tak długo, a podłoga była tak zimna, że niektórzy z nas poszli po buty, by do niej nie przymarznąć.

            Pamiętam, że przyglądałem się kolegom i nie mogłem wyjść z podziwu, jak świetnie wyglądali: Dorian, Shawn czy Kevin. Momo Benaziza był strasznie niski, ale zbudowany jak czołg. Nikt z nas nawet nie mógł przeczuwać, że zaledwie kilka tygodni później, po wygraniu zawodów w Holandii, Momo umrze.

            Ja nie byłem w tamtym roku na żadnych zawodach Grand Prix, ponieważ trzeba było na nie otrzymać od organizatorów zaproszenie, a ja nie byłem jeszcze wystarczająco znany. Lou Ferrigno właśnie miał swój wielki powrót – po 16 latach bycia Hulkiem i innymi postaciami na ekranie kinowym i telewizyjnym. Trzymał się na uboczu i aż do wejścia na scenę prawie go nie widziałem.

            Osobiście znałem tylko dwóch startujących. Jednym z nich był Jose Guzman, który był razem ze mną na mistrzostwach świata. Trzymałem się go przez cały weekend, bo nie znałem nikogo innego. Poza nim rozmawiał ze mną tyko Ron Love, którego poznałem rok wcześniej, gdy przyjechał do Dallas na pokazy do sklepu z odżywkami. Ron był dla mnie bardzo miły i powiedział, że wyglądam tak dobrze, że nie przejąłby się, gdyby ze mną przegrał. Jestem pewien, że mówił tak, bo chciał być miły, ponieważ on skończył w Top 6, a ja nie zostałem nawet raz wywołany do porównań. Ale wiecie co? Za samo uczestnictwo, nawet zawodnicy, którzy nie dostali się do finałowej 15, dostawało się czek na 1200 dolarów, a to było o 1200 dolarów więcej niż zarobiłem do tamtej pory jako zawodowiec.

Pokłosie

            Nie zasmuciło mnie to, że nie dostałem się do finałowej piętnastki, ponieważ i tak nie dawałem sobie na to szans. Na siłowni nikt mnie nie pytał o te zawody, bo wszyscy myśleli, że wpadłem w depresję. Nie mogę nawet powiedzieć, że tak kiepskie miejsce zmotywowało mnie do jeszcze cięższej pracy. Możecie mi nie wierzyć, ale choć miałem status zawodowca i startowałem, to nie przypuszczałem, że będę w stanie walczyć z najlepszymi. Po prostu kochałem trenować i chciałem mieć z tego jak najwięcej zabawy. W ciągu roku z ochroniarza na zawodach w Orlando, gdzie Lee Haney zdobył swój ósmy tytuł, stałem się jednym z zawodników na scenie Olympii. Jeśli o mnie chodzi, byłem w pełni usatysfakcjonowany tym postępem. Kto mógłby przypuszczać, że zdobędę osiem Sandowów, tak samo jak Lee? W 1992 roku chyba nikt, a już na pewno nie ja!