3,5-dijodotyronina podnosi ilość kwasów tłuszczowych w mitochondriach oraz zwiększa termogenezę - lipiec - sierpień 2009

W kilku spalaczach na rynku pojawił się nowy składnik: 3,5-dijodotyronina (T2). Czym dokładnie jest ten związek?
 
Zadaniem tarczycy jest pobieranie zawartego w żywności jodu i przetwarzanie go w hormony tarczycy: tyroksynę (T4) i trijodotyroninę (T3). Komórki tarczycy to jedyne komórki w organizmie człowieka zdolne do absorbowania jodu. Ich działanie sprowadza się do łączenia tego pierwiastka z aminokwasem tyrozyną, dzięki czemu powstaje T3 i T4. T3 ma kilka zadań fizjologicznych, m.in. zwiększanie poboru glukozy przez wątrobę i mięśnie, redukcję cholesterolu, zmniejszenie masy ciała i jego otłuszczenia, przyspieszenie akcji serca oraz tempa metabolizmu.

Już w przeszłości T3 badano pod względem możliwości zastosowania go w walce z otyłością, jednak z powodu jego niepożądanego wpływu na układ sercowo-naczyniowy (przyspieszenie akcji serca) zaniechano stosowania tego hormonu. Ponadto wysokie dawki T3 powiązano z występowaniem pewnego zaburzenia rytmu pracy serca, zwanego migotaniem przedsionków (pobudzenie przedsionków serca przez nieskoordynowane sygnały elektryczne). Ten rodzaj przypadłości występuje u 10–15% pacjentów z nadczynnością tarczycy. Dlatego naukowcy zajęli się poszukiwaniami bezpieczniejszego sposobu na zwiększenie wpływu tarczycy na spalanie tłuszczów i metabolizm.
 
Ostatnio doniesiono o istnieniu bardzo interesującego związku, zwanego T2 (czyli 3,5-dijodo-l-tyronina lub prościej dijodotyronina). T2 wykazuje pewne korzystne właściwości. Wśród nich znajdują się:

• szybki wzrost tempa metabolizmu spoczynkowego;
• silna redukcja otłuszczenia ciała u szczurów na diecie wysokotłuszczowej wywołana zwiększonym spalaniem tłuszczów.
I najważniejsze – podawanie T2 nie wywołało ani tyreotoksykozy (nadczynności tarczycy), ani przyśpieszenia akcji serca u szczurów i ludzi.
 
W American Journal of Physiology, Endocrinology and Metabolism ukazały się wyniki badania rzucającego nowe światło na wydajność T2 jako spalacza tłuszczu. Ponieważ za blisko 40% masy ciała u ssaków odpowiadają mięśnie szkieletowe i to w nich zachodzą procesy utleniania lipidów oraz termogeneza, to przede wszystkim ingerencja w ich pracę prowadzi do przyśpieszenia spalania tłuszczów. Naukowcy donieśli, że wstrzyknięcie T2 szczurom z niską aktywnością tarczycy wywołało szybką stymulację utleniania kwasów tłuszczowych i procesów termogenezy w mięśniach szkieletowych.
 
Badacze odkryli również, że podawanie T2 wywołało zwiększenie tempa zużycia tlenu. Podsumowując wszystkie wyniki, obecne dane dowodzą, iż T2 jest w stanie szybko oddziaływać na wolne kwasy tłuszczowe u szczurów z niedoczynnością tarczycy. Opierając się na wynikach, naukowcy doszli do wniosku, że przy odpowiedniej dawce T2 jest w stanie wywołać większość korzyści płynących ze stosowania T3, a może nawet okazać się skuteczniejszy w nagłej stymulacji tempa metabolizmu.
 
Ostatnia informacja to taka, że do tłumienia działania hormonu tyreotropowego (TSH) potrzeba znacznie większych dawek T2 niż T3. Na przykład w jednym badaniu udowodniono, że do stłumienia TSH potrzeba było aż 5 razy więcej T2 niż T3. Z kolei w jeszcze innym eksperymencie efekt ten uzyskano dopiero po podaniu dawki 25-krotnie większej. Dlatego przyjmowanie T2 w dużych dawkach może mieć negatywny wpływ na tłumienie TSH. Natomiast przy ilościach rekomendowanych przez producentów ryzyko jest minimalne, a korzystny wpływ na termogenezę ogromny.
 
Bibliografia:
 
1.Lombardi A., de Lange P., Silvestri E., Busiello R.A., Lanni A., Goglia F., Monreno M., 3,5-diiodothyronine rapidly enhances mitochondrial fatty acid oxidation rate and thermogenesis in rat skeletal muscle: AMP-activated protein kinase involvement, Am J Pysiol Endocrinol Metab, Dec 30 (2008).
2.Moreno M., Lombardi A., Lombardi P., Goglia F., Lanni A., Effects of 3,5-diiodo-L-thyronine on thyroid stimulating hormone and growth hormone serum levels in hypothyroid rats, Life Sci, 62(26); 2369-77 (1998).
3.Cimmino M., Mion F., Goglia F., Minaire Y., Geloen A., Demonstration of in vivo metabolic effects of 3,5-di-iodothyronine, J Endocrinol, May; 149(2): 319-25 (1996).