Dwuwęglan potasu i białko jajek - czerwiec 2009

Dwuwęglan potasu zmniejsza rozpad białek i zwiększa wydzielanie IGF-1

Kilka miesięcy temu zamieściliśmy artykuł, w którym była mowa o dietach alkalicznych i ich wpływie na wzrost masy mięśni. Artykuł ten oparty był na najnowszych badaniach głoszących, że dieta kwasowa wywołana dużą podażą białka oraz małą podażą warzyw wywołuje kwasowe pH krwi, co prowadzi do zwiększenia rozpadu białek w mięśniach, a co za tym idzie – do zmniejszenia masy mięśniowej. Okazało się także, że dieta zasadowa zwiększa syntezę białek mięśniowych oraz masę mięśni. Innym ciekawym faktem jest to, że dieta alkaliczna zwiększa siłę kości, prawdopodobnie za sprawą zwiększonego poziomi IGF-1 w osoczu.

W aktualnym numerze Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism badacze podają więcej dowodów wskazujących, że dieta alkaliczna może poprawiać masę mięśniową. Podawali oni ochotnikom dwuwęglan potasu zaczynając od 3 kapsułek dziennie (jedna po każdym posiłku) i stopniowo dochodząc do dawki 12 kapsułek dziennie (90 mmol/dziennie, 4 kapsułki po każdym posiłki popite 200 ml wody). Ochotnicy byli na diecie nisko- (0,5 g/kg masy ciała dziennie) lub wysokobiałkowej (1 g/kg masy ciała dziennie), a potem zamieniono im dawkowanie. Próbki krwi pobierano regularnie w czasie trwania eksperymentu.

Po 41 dniach przyjmowania dwuwęglanu potasu w ilości 90 mmol/dziennie badanie wykazało znaczne obniżenie kwasowości krwi oraz obniżenie ilość azotu wydalanego z moczem o prawie 50%. To zmniejszenie ilości azotu wydalanego z moczem uważane jest za marker zmniejszonego rozpadu mięśni. Poziom IGF-1 we krwi był wyższy u grupy przyjmującej dwuwęglan potasu niż w grupie placebo po zakończeniu każdego okresu diety. To pozwala sądzić, że działo się tak właśnie za sprawą przyjmowania dwuwęglanu potasu.

Co ciekawe, kwasowa dieta wysokobiałkowa spowodowała zmniejszenie poziomu IGF-1, co prawdopodobnie było związane z reakcją wątroby na zmniejszoną ilość hormonu wzrostu we krwi. Badania dostarczyły pierwszego dowodu na to, że przyjmowanie zasad może podnieść poziom IGF-1 we krwi u zdrowych, starszych mężczyzn i kobiet oraz zmniejszyć katabolizm mięśni. Badanie dostarczyło poszlak, że IGF-1 może być mediatorem korzystnego wpływu dwuwęglanu potasu na mięśnie. Jeśli stosujesz dietę wysokobiałkową i wysokotłuszczową, spożywanie wytwarzających zasady warzyw jest niezbędne.
 
Przełomowe badania! 20 gramów białka optymalnie stymuluje tempo syntezy białek

Badacze z Departamentu Kinezjologii z kanadyjskiego Exercise Metabolism Research Group donoszą na łamach American Journal of Clinical Nutrition, że 20 g białka przyjęte po treningu maksymalnie stymuluje syntezę białek, a wyższe dawki nie dają już takich efektów.
Młodzi, zdrowi mężczyźni z wcześniejszymi doświadczeniami z treningiem siłowym odbywali trening, po czym spożywali napój zawierający białka z jajek w ilości 5, 10, 20 lub 40 g. Co ciekawe, badacze odkryli, że wraz ze zwiększaniem dawki do 20 g rosło też tempo syntezy białek. Powyżej tego progu nie odnotowano już dalszego wzrostu, zaś 40 g białka nie stymulowało syntezy białek skuteczniej niż owe 20 g.

Dane te sugerują, że istnieje maksymalna dawka aminokwasów z pożywienia, jaka może być wchłonięta do tkanki mięśniowej i że przy większym ich stężeniu nie następuje zwiększenie tempa syntezy białek. Tak więc, ile razy dziennie człowiek powinien przyjąć te 20 g białka, by optymalnie stymulować wzrost mięśni? Naukowcy szacują, że 5–6 małych 20-gramowych porcji białka to idealna droga do zwiększenia anabolizmu i masy mięśniowej.
 
Bilbiografia:

1. Ceglia L., Harris S.S., Abrams S.A., Rasmussen H.M., Dallal G.E., Dawson-Hughes B., Potassium bicarbonate attenuates the urinary nitrogen excretion that accompanies an increase in dietary protein and may promote calcium absorption, J Clin Endocrinol Metab (2008).
2. Moore D.R., Robinson M.U., Fry J.L., Tang J.E., Glover E.I., Wilkinson S.B., Prior T., Tarnopolsky M.A., Phillips S.M., Ingested protein dose response of muscle and albumin protein synthesis after resistance exercise in young men, Am J Clin Nutr (2009).