Siarczan agmatyny: co na to nauka?

Siarczan agmatyny: co na to nauka?
Codziennie pojawiają się coraz to nowe składniki suplementów. Agmatyna jest jednym z nich, ostatnio często pojawia się w składzie wielu nowych suplementów. Można ją znaleźć w odżywkach przedtreningowych, spalających tłuszcz, wzmacniających, budujących masę. Agmatyna występuje naturalnie w roślinach, rybach i produktach pochodzenia zwierzęcego. Nawet drobnoustroje w twoim układzie trawiennym produkują agmatynę. Czym zatem jest ten związek chemiczny i co zdaniem nauki może ci dać?

Siarczan agmatyny to naturalnie pojawiający się metabolit względnie egzogennego aminokwasu, argininy. Arginina jest dobrze znana ze swojej roli w produkcji tlenku azotu (NO) i uwalnianiu hormonu wzrostu, kiedy podawana jest dożylnie. Synteza tlenku azotu (NOS) przekształca argininę w tlenek azotu i cytrulinę. NO jest reklamowany w świecie kulturystycznym jako substancja zwiększająca „pompę” mięśniową. NO rozszerza naczynia krwionośne, dostarczając więcej krwi, a tym samym i składników odżywczych do mięśni w trakcie intensywnego treningu i podczas ich wzrostu. Ponadto NO oddziałuje na poziomie komórkowym i pomaga w przystosowaniu się do ćwiczeń.
NOS w ściankach naczyń krwionośnych (śródbłonkowa) może być zwiększona przez agmatynę, co pokazano na badaniach realizowanych w modelu szczura z udarem mózgu. Odwrotnie, coraz więcej badań pokazuje, że agmatyna hamuje „indukowaną” postać NOS, a poprzez to zmniejsza stężenie NO w tkankach, zwłaszcza w mózgu po urazach. W najlepszym przypadku agmatyna może być uznana za modulator NO, a nie wzmacniacz produkcji NO. Najważniejsze jest to, że nie istnieją żadne badania potwierdzające, że agmatyna powoduje wzrost NO u człowieka. Dlaczego zatem jest wykorzystywana w tak wielu suplementach? Ważne jest, żeby zrozumieć, że arginina jest względnie egzogennym aminokwasem, bardzo istotnym w czasie stresu spowodowanego urazami czy wzrostem stanów zapalnych. Agmatyna uzyskana z dekarboksylacji argininy może być przekształcona w poliamidy, które są niezbędne do wzrostu komórek i proliferacji. „Poliaminowa reakcja na stres”, jak ją opisali Gilad i jego współpracownicy, sugeruje, że agmatyna odgrywa ważną rolę w adaptacji komórek w sytuacji stresu. Z drugiej strony, nadprodukcja NO lub poliamin może prowadzić do stanów patologicznych i śmierci komórki. Ponownie, rolą agmatyny jest bardziej modulacja niż bezpośrednie stymulowanie tych procesów, a wpływ na zwiększenie jego poziomu nie jest do końca jasny. Co to oznacza dla ciebie jako kulturysty?
Niestety, niewiele. Nie istnieją badania naukowe przeprowadzone na człowieku, które wskazywałyby, że siarczan agmatyny może wpłynąć na poprawę wyników na siłowni, zwiększać napływ krwi do mięśni czy wpływać na ich wzrost lub spalanie tłuszczu. Po prostu nie ma prób klinicznych suplementacji i wpływu stosowania go, jaki mógłbym przytoczyć. Jednakże jest kilka korzyści zażywania siarczanu agmatyny, które mogą być korzystne dla kulturystów.
Agmatyna nasila aktywność wielu obiektów komórkowych, takich jak receptory neuroprzekaźników, przekaźniki błony czy procesów regulujących stężenie glukozy i aktywność enzymów. Większość tych efektów agmatyna zademonstrowała w modelu zwierzęcym zarówno stosowana doustnie, jak i dożylnie.
Przedmiotem szczególnego zainteresowania jednak są badania na ludziach szacujące wpływ suplementacji siarczanu agmatyny na złagodzenie bólu neuropatycznego. Ból neuropatyczny może zostać wywołany uszkodzeniem nerwu, uciskiem spowodowanym problemami z kręgosłupem, np. uszkodzeniem dysku czy urazem wywołanym zaawansowanymi produktami glikacji cukrzycy. Badania przeprowadzone na ludziach i zwierzętach wskazują na potencjalną rolę suplementacji siarczanem agmatyny w leczeniu tych chorób dzięki stabilizacji nerwów i zapobieganiu glikacji.

Szczególnie próba losowa kontrolnej grupy placebo przyjmującej siarczan agmatyny doustnie wykazała efektywność leczenia rwy kulszowej (ucisk nerwów w dolnej części kręgosłupa, powodujący symptomy takie jak uczucie pieczenia, mrowienia nóg oraz uczucie słabości). Uczestnikom badania podano placebo lub siarczan agmatyny, 2,670 gramów na dzień przez czternaście dni, by leczyć ból związany z przepukliną lędźwiową dysku wywołującym rwę kulszową. Warto zauważyć, że w związku z wysokim dawkowaniem u kilku uczestników badania wystąpiły biegunka oraz nudności, które ustąpiły po przerwaniu suplementacji. Grupa uczestników doświadczyła ustąpienia źródeł bólu o 26,7 procent, w porównaniu do 6 procent poprawy w przypadku grupy zażywającej placebo. Leczenie agmatyną wpływa także znacząco na poprawę jakości życia. Inne badanie pokazało, że suplementacja agmatyny może leczyć symptomy depresji. Wydaje się, że agmatyna może mieć zdolność do działania na znajdujące się w mózgu receptory glutaminianu, łagodząc depresję. Podając pacjentom z depresją od 2 do 3 gramów agmatyny dziennie, naukowcy odkryli, że agmatyna łagodzi pobudzenie psychomotoryczne bez żadnych efektów ubocznych. Podobnie jak poprzednio uczestnicy badania cierpieli na dyskomfort żołądkowo-jelitowy i luźne stolce.
Jedno badanie przeprowadzone przez naukowców zademonstrowało, że spożywanie agmatyny w dawce 2,67 gramów na dzień (trzy tabletki po 445 miligramów na dzień) było bezpieczne, jeśli trwało nie dłużej niż pięć lat. Okresowe badanie krwi oraz wysiłek fizyczny nie wykazały żadnych szkodliwych rezultatów. Nie bez powodu podaję nazwiska osób przeprowadzających badania. Naukowcy ci złożyli patenty i dokonali rozległych badań w tym zakresie. Ostatnio byli cytowani w Nutraingredients-USA – napisano, że „polecanie agmatyny kulturystom jest zupełnie niekorzystne i opiera się na bezpodstawnych fałszywych twierdzeniach”. Dopóki wykonuje się badania na temat modelu ćwiczeń lub sprawdza jego efekty otrzymywanego wysiłku na siłowni, dopóty firmy produkujące suplementy będą musiały być ostrożne w przypadku stwierdzeń dotyczących suplementacji agmatyny. Czy agmatyna wzmacnia pompowanie? Czy zwiększa siłę? Czy buduje mięśnie? Czy spala tłuszcz? Na żadne z tych pytań nie można odpowiedzieć w sposób twierdzący. Pokażcie mi – co na to nauka?
Bibliografia
1. Mun CH, et al. Regulation of endothelial nitric oxide synthase by agmatine after transient global cerebral ischemia in rat brain. Anat Cell Biol 2010;Sep;43(3):230-40.
2. Piletz JE, et al (Gilad and Gilad). Agmatine: clinical applications after 100 years in translation. Drug Discov Today 2013;Sep;18(17-18):880-93.
3. Gilad VH, et al. The polyamine stress response: tissue-,endocrine-, and developmental dependent regulation. Biochem Pharmacol 2001;Jan 15;61(2):207-13.
4. Gilad GM, Gilad VH. Long-term (5 years), high daily dosage of dietary agmatine— evidence of safety: a case report. J Med Food 2014;Nov;17(11):1256-9.
5. Keynan O, et al (Gilad and Gilad). Safety and Efficacy of Dietary Agmatine Sulfate in Lumbar Disc-associated Radiculopathy. An Openlabel, Dose-escalating Study Followed by a Randomized, Doubleblind, Placebo-controlled Trial. Pain Med 2010;Mar;11(3):356-68.
6. Shopsin B. The clinical antidepressant effect of exogenous agmatine is not reversed by parachlorophenylalanine: a pilot study. Acta Neuropsychiatr 2013;Apr;25(2):113-8.

Autor: Dr Victor R. Prisk