Wakacje już za nami, pora wrócić na siłownię i rozpocząć ciężkie
treningi. W tym numerze MD postanowiłem przybliżyć wam środki
może niezbyt popularne wśród kulturystów, ale często przyjmowane
przez zawodników sportów walki i ciężarowców. Są to substancje, któ-
rych stosowanie wywołuje dość spore kontrowersje, uznałem więc,
że warto wiedzieć o nich coś więcej.
Mibolerone
Zacznę od jednego z najbardziej agresywnych sterydów jakie
do tej pory stworzono – stosowanego pierwotnie w weterynarii
środka o nazwie handlowej Mibolerone. Lek jest niemal sześciokrotnie
bardziej anaboliczny i ponad dwa razy bardziej androgenny od testo-
steronu. Już pierwsza dawka sterydu powoduje krótkotrwały przy-
pływ agresji, dlatego niektórzy sportowcy przyjmują go bezpośrednio
przed zawodami, sparingami lub bojami ciężarowymi. Mibolerone
produkowany był tylko przez koncern Upjohn w formie kropli podjęzy-
kowych, obecnie jego produkcją zajmuje się kilka chińskich laborato-
riów wytwarzających steryd w postaci kryształków, które są środkiem
wykorzystywanym przez producentów czarnorynkowych.

 Witam wszystkich czytelników „Muscular Development” i fanów „Ciemnej strony mocy”. Zbliża się lato, miliony trenujących w siłowniach i fitness klubach na całym świecie mają za sobą kolejny solidnie przetrenowany sezon i... kilka kolejnych cykli sterydowych. Niewielu z nas zastanawia się nad historią stosowania dopingu w kulturystyce, kiedy i jak się to wszystko zaczęło. Jakkolwiek kilkakrotnie już wspominałem o wspomaganiu w czasie ery Arnolda, to trzeba jasno powiedzieć, że stosowanie sterydów zaczęło się dużo wcześniej. Pierwszymi użytkownikami wspomagania byli zawodnicy startujący w podnoszeniu ciężarów, którzy zaczęli stosować testosteron wkrótce po zakończeniu II wojny światowej. Początek stosowania sterydów w kulturystyce przypada na wczesne lata 50. ubiegłego wieku. Jak w tamtych czasach wyglądał typowy cykl? Jak długo trwał? 

 Witam wszystkich fanów „Ciemnej strony mocy”. Wielkimi krokami zbliża się wiosna, a wraz z nią nadchodzi kolejny sezon startowy. Przygotowania w pełni, wkrótce przyjdzie czas na ostatnie szlify sylwetki przed wyjściem na scenę. Zawodnicy z roku na rok stają się lepsi, masywniejsi, lepiej docięci... Ich progres jest wynikiem ciężkiej pracy na siłowni, coraz większej wiedzy w zakresie dietetyki i, oczywiście, efektem stosowania coraz potężniejszych leków i bardziej skutecznych systemów wspomagania farmakologicznego. I właśnie to ostatnie zagadnienie jest przedmiotem moich artykułów. Na ten temat piszę dla was już od kilku lat, a że od ponad 20 sezonów obserwuję nowości i tendencje wkraczające do naszego żelaznego sportu, siłą rzeczy wciąż nasuwają się pewne nowe spostrzeżenia, którymi chcę się z wami także dzisiaj podzielić.

Witam wszystkich wyznawców „Ciemnej strony mocy”. Tematem bieżącego artykułu będzie, po raz kolejny, hormon wzrostu (GH). Wydaje się, że im więcej powiedziano i napisano na temat tego środka, tym więcej rodzi się pytań i niepewności. O GH zapytują nie tylko sportowcy, ale także osoby zainteresowane fitnessem i ci, którzy po prostu chcieliby znów poczuć się młodszymi i sprawniejszymi. Skąd to zainteresowanie? Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta. Hormon wzrostu z dostępnego dla nielicznych, tajemniczego i ekskluzywnego środka dopingującego stał się lekiem bardzo popularnym, nie tylko wśród bywalców siłowni i fitness klubów. Przyczyniła się do tego przede wszystkim konkurencja na rynku. Monopol kilku wielkich koncernów farmaceutycznych, sztucznie windujących cenę GH został przełamany przez Chiny, gdzie środek ten jest produkowany na skalę niemal masową. W tym miejscu należy zauważyć, że niestety jakość chińskiego GH bardzo często pozostawia wiele do życzenia. Jeszcze kilka lat temu prawie każdy GH z „krainy żółtych ludków” był przyzwoitej jakości. Owszem, zdarzało się, że zamiast 10 IU było 7 IU, a niby-czysty lek zawierał domieszkę porwanych białek, peptydów, aminokwasów i różnych laboratoryjnych „śmieci”, ale jednak dostawaliśmy prawdziwy GH. Ostatnimi czasy sytuacja znacznie się pogorszyła.

 Witam wszystkich czytelników „Ciemnej strony mocy”. Na zewnątrz coraz chłodniej, zaczął się czas powrotów na siłownię, znów mnożą się pytania dotyczące budowania masy i siły. Coraz częściej nawet mniej zaawansowani adepci żelaznego sportu planują cykle z udziałem insuliny. Choć jest to temat nienowy, już kilkakrotnie przeze mnie podejmowany, to po raz kolejny zdecydowałem się poruszyć kwestię stosowania tego hormonu w kulturystyce. Także po raz kolejny powtarzam i ostrzegam: insulina to nie zabawka. To potężnie działający lek, który źle użyty może wywołać śpiączkę, śmierć albo zmienić niedoszłego mistrza kulturystyki w wegetujące warzywo. Nie ma w tych słowach żadnej przesady. W medycynie znanych jest sporo przypadków śmierci mózgu na skutek przedawkowania insuliny. Zostaliście ostrzeżeni, przejdźmy więc teraz do konkretów.

Witam po raz kolejny, Drodzy Czytelnicy, w „Ciemnej stronie mocy”. Wielkimi krokami zbliża się lato, a wraz z nim czas wakacji, plaży i wyjazdów. Wraz ze zmieniającą się porą roku zmieniają się też cele i dążenia miłośników żelaznego sportu. Miejsce walki o każdy nowy kilogram masy mięśni zajmuje teraz walka z okrywającą muskulaturę tkanką tłuszczową. Zmieniają się dopingowe staki, wśród sterydów króluje trenbolon i stanozolol.

               Tym razem jednak skupimy się na zupełnie innych substancjach. Postaram się przybliżyć wam najpopularniejsze środki i ich połączenia, stosowane przed treningiem w celu uzyskania maksymalnej koncentracji, pobudzenia, a także podkręcenia spalania tkanki tłuszczowej. W tym miejscu chciałbym jasno i wyraźnie zaznaczyć, że chociaż środki te i ich połączenia są stosowane nie tylko przez profesjonalnych zawodników, to często są to substancje nielegalne lub potencjalnie niebezpieczne dla zdrowia, a nawet życia.