Glutamina i obżarstwo - maj 2010

Nie trafiłem. Zupełnie jak motor wyścigowy, który nie wyrabia na zakręcie i uderza w bandę lub ścianę. W 1994 r. w EAS wyprodukowaliśmy GKG. Koncentrowaliśmy się wtedy na podejściu „zwiększającym objętość komórek”, którego to pionierami zostaliśmy w roku 1993. Jako jedni z pierwszych ujawniliśmy również związek między alfa-ketoglutaranem (AKG) i L-glutaminą. W tamtym roku napisałem artykuł w „Muscle Media 2000” dotyczący korzyści płynących ze stosowania AKG i glutaminy. W artykule tym wspominałem również o działaniu zawartej w mięśniach glutaminy, jako sensora anabolicznego oraz o tym, w jaki sposób intensywny trening może redukować ilość glutaminy w mięśniach i zwiększać zapotrzebowanie całego organizmu na ten aminokwas. Chrońmy glutaminę mięśniową i ocalmy wieloryby. W tamtym czasie nie były dostępne żadne wyniki badań dotyczących wpływu suplementacji glutaminą/AKG na zdrowych osobników stosujących trening oporowy, zwłaszcza w odniesieniu do zwiększającej się masy mięśniowej i korzystnego wpływu na kondycję. ŻADNE. Jeśli życie można by było nagrać na DVR/TIVO®, moglibyśmy przewinąć wszystkie reklamy, niezliczone produkty, twierdzenia, artykuły, blogi i książki, które pojawiały się i ekscytowały środowisko związane z odżywianiem od 1994 r., i zatrzymać się dopiero w ostatnim kwartale roku 2009. Właśnie w nim jesteśmy i oto, co wiemy na dzień dzisiejszy…

Intensywny trening oporowy wydaje się nie wpływać gwałtownie i drastycznie na redukcję stężenia glutaminy w mięśniach. Zacznijmy od wyników najnowszego badania, opublikowanych w październiku 2009 r. Jest to również chyba jedyne badanie, w którym skoncentrowano się na zmianach zawartości glutaminy w mięśniach, pojawiających się po zakończeniu ćwiczeń oporowych. Szwedzcy naukowcy, którzy przeprowadzili to badanie, są jednymi z najlepszych w tej dziedzinie nauki. W swojej karierze pokłuli już niejeden mięsień czworogłowy przy pomocy igły biopsyjnej. Z resztą, biopsja mięśni została wynaleziona na ich uniwersytecie. We wspomnianym badaniu na grupie ośmiu mężczyzn trenujących oporowo lub wytrzymałościowo ustalono wartość maksymalną dla jednego powtórzenia wyciskania nóg. Kilka tygodni później ochotnicy ponownie zjawili się w laboratorium, wykonali lekką, 10-minutową rozgrzewkę na rowerku stacjonarnym, a następnie wykonali sesję wyciskania nóg składającą się z 4 zestawów po 10 powtórzeń przy 80% maksymalnego wysiłku. Pomiędzy seriami ochotnicy odpoczywali każdorazowo przez 5 min. Próbki krwi oraz wycinki tkanki mięśniowej (naprzemiennie z prawego i lewego mięśnia czworobocznego uda) pobierano przed rozpoczęciem treningu, pomiędzy seriami ćwiczeń (tylko próbka krwi) i po dwóch godzinach odpoczynku. Z próbek pobranych od czterech uczestników badania wyekstrahowano pojedyncze włókna mięśniowe, wolno i szybko kurczące się, i sprawdzono ilość zawartych w nich aminokwasów. Stężenie glutaminy we krwi pozostawało niezmienne. Nawet 2 godz. po zakończeniu treningu jej ilość, niczym kontrolka paliwa w samochodzie, ustawiona była na wartości maksymalnej. Poziom glutaminy w mięśniach nie uległ zmianie od razu, ale już 2 godz. po zakończeniu treningu stężenie tego aminokwasu spadło o około 30% we włóknach szybko kurczących się i o 40% we włóknach wolno kurczących się. Dużą zmianę zaobserwowano w poziomie glutaminianu, który spadł o 70% we włóknach szybko kurczących się (siła/moc; spalanie dużych ilości węglowodanów) pod koniec sesji treningowej. Stosowanie L-alaniny może zastąpić glutaminian, ale to już zupełnie inna historia.

Cały artykuł można przeczytać w majowym "Muscular Development"