Ekstremalne budowanie mięśni - wrzesień 2009

Kulturyści muszą bardzo ciężko pracować na sukces, jednak najważniejsze w tym wszystkim jest zachowanie odpowiedniej równowagi. Jeśli wysiłek jest zbyt duży, zaczyna działać znane w ekonomii prawo malejących dochodów. Intensywny trening, choć szalenie ważny dla przyrostów masy, połączony z wysoką częstotliwością często prowadzi do przetrenowania. W stanie tym pojawiają się okresy treningów o niższej intensywności i mniejszej produktywności, które z kolei zatrzymują wzrost mięśni, a nawet powodują spadek ich masy. W najgorszym wypadku prowadzić mogą do kontuzji.

Kulturyści szukają wszelkich sposobów, aby każda kolejna sesja treningowa była bardziej intensywna, konsekwentna i produktywna. To właśnie dlatego nadużywanie sterydów anabolicznych, hormonu wzrostu i innych środków dopingujących jest w tym sporcie tak powszechne. Leki sprawiają, że regeneracja między treningami jest znacznie wydajniejsza, dzięki czemu sportowiec jest w stanie pracować ciężej bez ryzyka wycieńczenia organizmu.

Środki dopingujące zmieniają miesiące treningu w tygodnie. W rzeczywistości, jeśli są przyjmowane wystarczająco długo, lata mogą zmienić się w miesiące.

Kulturyści i inni sportowcy pogrążają się w poszukiwaniach coraz bardziej ryzykownych metod na skrócenie regeneracji, na dalszy plan spychając sprawy podstawowych procesów zachodzących na poziomie komórkowym. Używając wyszukanego słownictwa, w odpowiedzi na ciężki trening mięśnie ulegają rozkładowi na poziomie molekularnym, zapoczątkowany zostaje proces utleniania i pojawiają się wolne rodniki. Proces oksydacji polega na: „utlenianiu i produkcji wolnych rodników, powodujących uszkodzenia DNA i niszczenie komórek”. Aby w pełni zrozumieć nie tylko sam proces, ale również to jak z nim walczyć i jak poprawić hipertrofię mięśni, potrzebna będzie krótka „powtórka z nauki”.

Człowiek potrzebuje do życia tlenu. Jednak podobnie jak w przypadku rdzewienia gwoździa, tlen wpływa również niekorzystnie na ludzki organizm. Mówiąc prostym językiem, cząsteczki tlenu, od których jesteśmy tak bardzo zależni, ulegają z czasem rozkładowi. Rezultatem jest coś, co nazywamy niestabilnym i wysoce niebezpiecznym „oksydantem”. Cząsteczka taka szuka sposobu na zneutralizowanie się poprzez usunięcie elektronów z otaczających ją komórek. Problem w tym, że gdy tlen wyciągnie z nich elektrony, powstają tzw. wolne rodniki (to jeszcze jedna nazwa dla samotnego elektronu, krążącego po ciele w celu przedłużenia i rozprzestrzenienia zniszczeń). Chodzi o to, że gdy już elektron zostanie wyciągnięty z komórki, staje się ona niestabilna. Rozpada się, produkując więcej wolnych rodników, które uszkadzają kolejne komórki i tym sposobem otrzymujemy lawinę zniszczenia.

Wywołane procesami utleniania uszkodzenia po intensywnym treningu skutkują pojawieniem się silnych symptomów, np. zakwasów i zmęczenia. I tak na drodze kolejnych treningów staje widmo długotrwałej regeneracji. Innymi słowy, jeśli ćwiczysz klatkę raz w tygodniu, daje to tylko cztery treningi miesięcznie. Patrząc na to z szerszej perspektywy, otrzymujemy jedynie 48 treningów klatki w roku. Przyjmując, że jesteś rozsądny i że chcesz uniknąć przetrenowania, w momencie pojawienia się dużych zakwasów po intensywnej sesji treningowej robisz sobie dodatkowy tydzień przerwy raz w miesiącu. Prowadzi to do zredukowania liczby treningów klatki do trzech miesięcznie, a to 25% mniej w skali całego roku!

Cały artykuł można przeczytać w wrześniowym "Muscular Development"